Πόρτλαντ του Όρεγκον, αρχές της δεκαετίας του ’80. Ανάμεσα στις κλασικές ηλεκτρονικές παιχνιδομηχανές των καφέ και των arcade, εμφανίζεται ξαφνικά μια νέα καμπίνα παιχνιδιού. Δεν υπάρχει λογότυπο γνωστής εταιρείας, ούτε διαφήμιση, ούτε πληροφορίες για τον δημιουργό της. Μόνο ένα όνομα στην οθόνη: Polybius.
Σύμφωνα με τη φήμη που εξαπλώθηκε αστραπιαία, όσοι έπαιζαν το παράξενο παιχνίδι άρχιζαν να εμφανίζουν εφιάλτες, κρίσεις πανικού, παραισθήσεις και —σε ορισμένες εκδοχές της ιστορίας— ακόμα και τάσεις αυτοκαταστροφής. Κάποιοι μιλούσαν για άντρες με μαύρα κοστούμια που επισκέπτονταν τα arcade, σημειώνοντας δεδομένα ή ακόμα και αποσύροντας τη μηχανή μέσα στη νύχτα. Έτσι γεννήθηκε η θεωρία: το Polybius δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι, αλλά ένα πείραμα ελέγχου του νου – έργο της CIA.
Η ιστορία αυτή πέρασε από στόμα σε στόμα σε όλη την Αμερική. Ήταν η τέλεια ιστορία τρόμου για μια εποχή που οι υπολογιστές και τα βιντεοπαιχνίδια άρχιζαν να αποκτούν μυθικές διαστάσεις στη φαντασία του κοινού. Οι πρώτες αναφορές έκαναν λόγο για ένα παιχνίδι απίστευτα εθιστικό, γεμάτο φώτα και ήχους που προκαλούσαν σύγχυση στο μυαλό. Η ονομασία της «εταιρείας» ανάπτυξης, Sinneslöschen—μια παράξενη γερμανική λέξη που σημαίνει «απώλεια των αισθήσεων»— έδωσε ακόμα περισσότερη τροφή στους συνωμοσιολόγους.
Το 2006, η φλόγα της φήμης άναψε ξανά. Ένας άνδρας που υποστήριζε ότι λεγόταν Steven Roach ανάρτησε στο διαδίκτυο μια ιστορία στο site coinop.org, ισχυριζόμενος ότι συμμετείχε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού σε μια εταιρεία της Νότιας Αμερικής. Εκεί, όπως έλεγε, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικά εθιστικό παιχνίδι, αλλά κατέληξαν να προκαλούν κρίσεις επιληψίας και ψυχικά προβλήματα στους παίκτες. Ο ίδιος υποστήριξε ότι το project σταμάτησε, η εταιρεία διαλύθηκε, και όλα εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος.
Η αφήγησή του, αν και γεμάτη ασυνέπειες, προκάλεσε θύελλα ενδιαφέροντος. Χιλιάδες χρήστες στα φόρουμ αναζήτησαν φωτογραφίες, ROMs ή αποδείξεις ύπαρξης του μυστηριώδους παιχνιδιού. Κανείς δεν βρήκε κάτι. Οι λίγες «φωτογραφίες» που κυκλοφόρησαν αποδείχθηκαν ψεύτικες ή ψηφιακά επεξεργασμένες.
Η πραγματική ρίζα της ιστορίας φαίνεται να πηγάζει από δύο ξεχασμένα περιστατικά του 1981: την κατάρρευση του 12χρονου Brian Mauro, ο οποίος κατέρρευσε μετά από 28 ώρες συνεχούς παιχνιδιού στο Asteroids, και ενός ακόμη παίκτη, του Michael López, που λιποθύμησε την ίδια μέρα παίζοντας Tempest. Οι «μαυροντυμένοι άνδρες» που είδαν τότε στο arcade πιθανόν να ήταν απλώς τεχνικοί που ερεύνησαν τα περιστατικά. Όμως, για την κοινή γνώμη της εποχής, η πραγματικότητα αυτή δεν είχε καμιά σημασία: ο μύθος είχε ήδη γεννηθεί.
Η αλήθεια είναι ότι κανένα αποδεικτικό στοιχείο για την ύπαρξη του Polybius δεν έχει εντοπιστεί ποτέ. Ούτε φωτογραφία από τα χρόνια εκείνα, ούτε αναφορά σε εξειδικευμένα περιοδικά, ούτε φυσική καμπίνα που να έχει σωθεί. Το 2009, ο δημοσιογράφος Duane Weatherall κατάφερε να εντοπίσει και να μιλήσει με τον υποτιθέμενο Roach, αποκαλύπτοντας ότι πολλά κομμάτια της ιστορίας του είχαν αντιγραφεί από τη Wikipedia. Από τότε, το Polybius θεωρείται επίσημα απλός αστικός μύθος, μια συνωμοσία που τράφηκε από το ίντερνετ και την ανεξάντλητη φαντασία των gamers.
Κι όμως, ο μύθος δεν πέθανε ποτέ. Το Polybius έγινε αναφορά σε σειρές όπως οι Simpsons και το Adventure Time, ενώ εμφανίστηκε με διάφορες μορφές σε βιντεοπαιχνίδια όπως το Randal’s Monday και το Farming Simulator 17. Μια φανταστική μηχανή, μια απάτη που έγινε πολιτισμικό εικονίδιο – απόδειξη ότι τα πιο επίμονα μυστήρια δεν χρειάζονται ποτέ αποδείξεις· αρκεί να αγγίζουν τον φόβο και την περιέργειά μας.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, το Polybius δεν έχει πάψει να γοητεύει. Είναι ένας μύθος της ψηφιακής εποχής, ένα παραμύθι για την άνοδο της τεχνολογίας, τον φόβο της εξάρτησης και την υπαρξιακή ανησυχία απέναντι σε ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ένα παιχνίδι που ίσως δεν υπήρξε ποτέ, αλλά κατάφερε να «παίξει» με το μυαλό όλου του κόσμου ελάχιστα περισσότερο απ’ όσο υποτίθεται έκανε στους ανύποπτους παίκτες του 1981.
