Αναζήτηση
Μία επιδημία ασθενειών «χτυπά» τον πληθυσμό της εργάσιμης ηλικίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Την εβδομάδα που πέρασε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία προειδοποίησε για άλλη μια φορά για τον αριθμό των ανθρώπων που οδηγούνται εκτός αγοράς εργασίας λόγω ασθενειών.
Η κυβέρνηση της Αγγλίας δήλωσε ότι θέλει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο υποστηρίζονται παράλληλα με την πάταξη αυτού που αποκαλεί κουλτούρα των «αναρρωτικών σημειωμάτων».
Αλλά δεν επηρεάζονται μόνο όσοι είναι άνεργοι. Σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Υγείας, υπάρχουν εργαζόμενοι ηλικίας 16 έως 64 ετών που η υγεία τους περιορίζει τις δυνατότητές τους, σύμφωνα με πληροφορίες από το BBC.
Γραμμικό διάγραμμα που δείχνει τον αριθμό των ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο ηλικίας 16 έως 64 ετών με παθήσεις που περιορίζουν την εργασία. Ο αριθμός των απασχολούμενων αυξάνεται από 2,5 εκατομμύρια το 2013 σε 3,7 εκατομμύρια το 2023, ενώ όσοι δεν εργάζονται αυξάνεται από 3,3 εκατομμύρια σε 3,9 εκατομμύρια.
Το ένα πέμπτο του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει αυτό που αποκαλεί… κατάσταση που περιορίζει την εργασία.
Μάλιστα, κάποιοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα έχει γίνει τόσο σοβαρό που απειλεί το οικονομικό δυναμικό της χώρας.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι σε ηλικία εργασίας είναι τόσο άρρωστοι;
Ο Christopher Rocks, επικεφαλής του έργου του Ιδρύματος Υγείας σε αυτόν τον τομέα, λέει ότι πρόκειται για μια «περίπλοκη» εικόνα.
Λέει ότι ενώ έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στο θέμα μετά την πανδημία, η τάση αυτή στην πραγματικότητα αναπτύσσεται την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον.
«Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 είχε σημαντικό αντίκτυπο στην κοινωνία – είδαμε οικονομική ύφεση και περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Αυτό είχε αντίκτυπο στην υγεία των ανθρώπων με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Η πανδημία και η επακόλουθη κρίση του κόστους ζωής επιδείνωσαν τις τάσεις, αλλά τα σημάδια υπήρχαν πριν από το χτύπημα του Covid.
Η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη έχει γίνει πιο δύσκολη, ενώ αυτά τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία της υγείας – όπως η καλή στέγαση και τα επαρκή εισοδήματα – βρίσκονται υπό πίεση».
Το πώς αυτό επηρέασε τους ανθρώπους ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία τους και τον τόπο διαμονής τους. Έρευνα που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα προειδοποίησε ότι ο αριθμός των ατόμων με σοβαρές ασθένειες θα αυξηθεί σημαντικά, με τους ανθρώπους στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές να υποφέρουν περισσότερο – πολλοί με πολλαπλές παθήσεις.
Η εργασία, που δημοσιεύθηκε επίσης από το Ίδρυμα Υγείας, διαπίστωσε ότι υπήρχαν τρεις κύριες παθήσεις που προκαλούσαν σημαντική επιβάρυνση της υγείας: ο χρόνιος πόνος, ο διαβήτης τύπου 2 και τα προβλήματα ψυχικής υγείας. Κάθε μία από αυτές αντικατοπτρίζει τις διαφορετικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.
Υποφέροντας από χρόνιο πόνο
Ο χρόνιος πόνος είναι γνωστός ως η αόρατη πάθηση, λέει η φιλανθρωπική οργάνωση Versus Arthritis, επειδή τόσο συχνά περνάει απαρατήρητος. Όμως μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες, εμποδίζοντας τους ανθρώπους να εργαστούν και να κοινωνικοποιηθούν και στερώντας τους ακόμη και την ανεξαρτησία τους.
Ο χρόνιος πόνος αναφέρεται συνήθως σε επίμονο ή επαναλαμβανόμενο πόνο που διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες. Συνήθως συνδέεται με παθήσεις όπως η αρθρίτιδα, η οστεοπόρωση ή προβλήματα στις αρθρώσεις, που σχετίζονται με την πλάτη, τον ώμο ή τον αυχένα, αλλά μερικές φορές μπορεί να μην υπάρχει προφανής αιτία.
Το γεγονός ότι ο πληθυσμός γερνάει -ένα μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού εργάσιμης ηλικίας είναι στα 50 και 60 του- αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την αύξηση των αριθμών.
Γραφική απεικόνιση της λίστας αναμονής
Αλλά η κατάσταση έχει επιδεινωθεί από την αυξανόμενη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι να λάβουν θεραπεία, λέει η Tracey Loftis, επικεφαλής πολιτικής στο Versus Arthritis.
Η λίστα αναμονής στα νοσοκομεία αυξάνεται αρκετά σταθερά την τελευταία δεκαετία, καθώς οι δαπάνες για τις υπηρεσίες υγείας έχουν συμπιεστεί.
Και η κ. Loftis επισημαίνει ότι η θεραπεία των αρθρώσεων, όπως η αντικατάσταση γόνατος και ισχίου, έχει μερικούς από τους μεγαλύτερους χρόνους αναμονής από κάθε άλλη ειδικότητα. «Πίσω από κάθε στατιστική βρίσκεται ένα άτομο που ζει με αφάνταστο πόνο, πολλοί από τους οποίους αγωνίζονται», προσθέτει.
Ο αγώνας των νέων
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι καταστάσεις ψυχικής υγείας, όπως το άγχος και η κατάθλιψη. Αυτές αυξάνονται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, αλλά ιδιαίτερα στους νέους.
Μια έκθεση του Ιδρύματος Resolution Foundation τον Φεβρουάριο διαπίστωσε ότι οι νέοι έχουν πλέον περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα – μια πλήρης αντιστροφή της κατάστασης που επικρατούσε πριν από δύο δεκαετίες, όταν ήταν λιγότερο πιθανό.
Διαπιστώθηκε ότι πάνω από το ένα τρίτο των νέων 18 έως 24 ετών αναφέρουν συμπτώματα ψυχικής ασθένειας.
Το εύρημα ώθησε ορισμένους να αναρωτηθούν πόσο πραγματική είναι η τάση αυτή. Μήπως οι νέοι ήταν απλώς πιο ανοιχτοί στο να μιλήσουν για τους αγώνες τους για την ψυχική υγεία;
Η Δρ Shari McDaid, του Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας, λέει: «Αναμφίβολα αυτό αποτελεί παράγοντα στα στοιχεία που αναφέρονται, αλλά δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τον αντίκτυπο που είχαν τα τελευταία χρόνια. Οι σημερινοί νέοι ήταν τα νήπια και τα βρέφη του οικονομικού κραχ του 2008.
Έζησαν τις αναταράξεις και τις συγκρούσεις του Brexit και στη συνέχεια υπήρξε η πανδημία – αυτό που συνέβη με το λουκέτο και τη σχολική εκπαίδευση επηρέασε μια γενιά νέων ανθρώπων κατά τη διάρκεια των πιο διαμορφωτικών τους χρόνων.
Στη συνέχεια είχαν να αντιμετωπίσουν την κρίση του κόστους ζωής με τους νέους να ξεκινούν την επαγγελματική τους ζωή με τεράστιο οικονομικό άγχος και να εργάζονται σε κακής ποιότητας και ανασφαλείς θέσεις εργασίας. Γνωρίζουμε ότι τα δυσμενή γεγονότα είναι σωρευτικά – όσο περισσότερα βιώνεις τόσο πιο πιθανό είναι να δυσκολευτείς».
Αλλά λέει επίσης ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί ο αντίκτυπος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αναφέροντας τον εκφοβισμό που έχουν βιώσει πολλοί και τον τρόπο με τον οποίο προκαλούν ανησυχίες για την εικόνα του σώματος λόγω του «εξαιρετικά εξιδανικευμένου» τρόπου με τον οποίο παρουσιάζονται.
Κοινωνική αποστέρηση και ασθένεια
Οι παράγοντες κινδύνου του διαβήτη τύπου 2 είναι πολλαπλοί και πολύπλοκοι. Περιλαμβάνουν την ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό και την εθνικότητα, αλλά το υπερβολικό βάρος αποτελεί σημαντική αιτία.
Σχεδόν τα δύο τρίτα των ενηλίκων είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι – και αυτό, σύμφωνα με το Diabetes UK, μεταφράζεται σε αύξηση των περιπτώσεων διαβήτη τύπου 2. Αν και λιγότερο συχνές, οι αυξήσεις στις ηλικίες κάτω των 40 ετών είναι ιδιαίτερα έντονες.
Η κοινωνική αποστέρηση αποτελεί κρίσιμο παράγοντα κινδύνου, με τα ποσοστά διαβήτη τύπου 2 να είναι υπερδιπλάσια στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές από ό,τι στις λιγότερο υποβαθμισμένες.
Το εισόδημα, η εκπαίδευση, η στέγαση και η πρόσβαση σε υγιεινά τρόφιμα συνδέονται στενά με την ανάπτυξη της νόσου, αναφέρει η φιλανθρωπική οργάνωση.
Η αντιμετώπιση όλων αυτών αποτελεί τεράστια πρόκληση, ιδίως με τα τόσο σφιχτά δημόσια οικονομικά. Η έκθεση του Ιδρύματος Υγείας αυτή την εβδομάδα ανέφερε ότι θα απαιτηθεί μια διακυβερνητική προσέγγιση για την αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτιών της κακής υγείας.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι εργοδότες πρέπει επίσης να κάνουν περισσότερα, συμπεριλαμβανομένης της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, της υποστήριξης της ευημερίας του προσωπικού τους και της πραγματοποίησης εύλογων προσαρμογών για όσους η υγεία τους περιορίζει τις δυνατότητές τους.
Μια πραγματική εμπειρία
Η εμπειρία του Lee Vaughan, 50 ετών, ο οποίος εργάζεται ως διευθυντής κέντρου αναψυχής στο Σέφιλντ, δείχνει πώς μπορούν να υποστηριχθούν όσοι έχουν προβλήματα υγείας.
Παλεύει με χρόνιο πόνο εδώ και δεκαετίες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 χρειάστηκε να υποβληθεί σε αντικατάσταση ισχίου λόγω αρθρίτιδας.
Ο πόνος του επιδεινώνεται από συναισθηματικά ερεθίσματα όταν είναι αγχωμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος ή ανήσυχος.
«Με τα χρόνια έμαθα να ζω και να διαχειρίζομαι τον πόνο, αλλά μπορεί να είναι πραγματικά εξουθενωτικός. Έπρεπε να πάρω άδεια από την εργασία μου. Ευτυχώς ο εργοδότης μου έδειξε μεγάλη κατανόηση. Έκαναν προσαρμογές και τώρα εργάζομαι με μερική απασχόληση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό – χωρίς αυτή την υποστήριξη θα έπρεπε να είχα εγκαταλείψει τη δουλειά μου».
