Αναζήτηση
Για όλα στη ζωή υπάρχει η πρώτη φορά. Το 1971 εστάλη το πρώτο ψηφιακό γράμμα, το γνωστό σε όλους μας e-mail. Το 1998 – και στο εξωτερικό νωρίτερα – άνοιξε το πρώτο άυλο εμπορικό κατάστημα στην Ελλάδα, ένα πρώιμο e-shop. Οσο για το πρώτο ηλεκτρικό σκάφος, ο Οργανισμός Ηλεκτρικών Σκαφών Ελλάδος αναφέρει στην ιστοσελίδα του ότι κατασκευάστηκε το 1881 στη Γαλλία, χρησιμοποιούσε μπαταρίες χρωμίου ή μολύβδου και ονομαζόταν «Eureka». Σε ελληνικά ύδατα και συγκεκριμένα σε αυτά των Σπετσών, τον Αύγουστο έπεσε στο νερό, από την οικογένεια επιχείρηση Ναυπηγική Κομπόγιωργας, το πρώτο ηλεκτροκινούμενο ιστιοφόρο καΐκι (e-kaiki) παραδοσιακού τύπου βαρκαλά. Και το όνομα αυτού «Ζωή».
«Το καΐκι ονομάστηκε «Ζωή» για τις γυναίκες της οικογένειας, τη γιαγιά μου Ζωή και την αδελφή μου. Αλλά ακόμα ένας λόγος ήταν ότι αφού έφυγε ο πατέρας μου πέρυσι, ενώ ακόμα φτιαχνόταν, θέλαμε να δώσουμε ζωή στο σκαρί και να είναι η ψυχή του ζωντανή. Να δώσουμε ζωή στην ιδέα του» λέει στα «ΝΕΑ» ο 26χρονος ξυλοναυπηγός Θάνος Κομπόγιωργας, γιος του Ευάγγελου Κομπόγιωργα, σχεδιαστή του σκάφους.
Πώς ξεκίνησαν, όμως, όλα για τη «Ζωή», ένα ιστιοπλοϊκό 6,2 μέτρων; Το δελτίο Τύπου του Ναυπηγείου ενημερώνει για τα τεχνικά ζητήματα, αναφέροντας ότι: «Είναι αριστοτεχνικά κατασκευασμένο με τα πιο φίνα υλικά και ξύλα, όπως Iroko, Teak, Mahogany και Oregon Pine. Το σκάφος είναι ηλεκτροκίνητο, εξοπλισμένο με τρεις μπαταρίες Torqeedo που τροφοδοτούν την 7.5KW WaterWorld μηχανή του. Ετσι εξασφαλίζεται αυτονομία πλεύσης επτά ωρών, ενώ για την πλήρη φόρτισή του απαιτούνται μόνο έξι ώρες…».
ΟΛΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ. Ο Θάνος, από τη δική του οπτική, περιγράφει τα βήματα που έγιναν από τη σύλληψη ως την ολοκλήρωση της «Ζωής»: «Ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε το σκαρί με τον πατέρα μου πριν από τέσσερα χρόνια. Αφού είχαμε τα σχέδια και τη μελέτη, τότε γνώρισα τους Patrick Odier και Aldrick Delaroche σε ένα ιστιοφόρο. Ο Aldrick μού είπε ότι πλέον στην Ευρώπη τα σκάφη γίνονται ηλεκτρικά, ιδιαίτερα τα μικρά που είναι για ταξίδι μιας ημέρας. Η αρχική ιδέα ήταν να γίνει απλό ιστιοφόρο σκάφος με κλασική μηχανή πετρελαίου. Ο πατέρας μου έφυγε στην αρχή του έργου, ακριβώς όταν είχαμε βάλει τον σκελετό. Ο θάνατός του μας επηρέασε στο να πεισμώσουμε και να το κάνουμε ακόμα καλύτερο, ώστε να είναι περήφανος για το αποτέλεσμα. Τελικά, το σκαρί έπεσε στη θάλασσα 9 Αυγούστου».
Οσον αφορά τα εξ ων συνετέθη, όπως μας πληροφορεί ο 26χρονος ξυλοναυπηγός, η μηχανή της «Ζωής» είναι από την Ολλανδία, οι μπαταρίες είναι γερμανικές ενώ τα μέταλλα, οι ενώσεις, οι βίδες, οι πρόκες, η ξυλεία και οι μπογιές είναι από έλληνες εμπόρους. Χρωματικά επελέγη ως βασικό το άσπρο και συμπληρωματικά χρώματα το μπλε και το κόκκινο. «Θέλαμε να κάνουμε τον χρωματισμό επετειακό, για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση και να δώσουμε μια κλασική ομορφιά. Τώρα μένει να βάλουμε τα πανιά. Στην ουσία φτιάξαμε ένα σκάφος οικολογικό, φιλικό προς το περιβάλλον, ήσυχο, με το οποίο να μπορεί κάποιος να απολαύσει τη θάλασσα και την ηρεμία της. Η φόρτιση μπορεί να γίνει σε κάθε λιμάνι, απλώς η Ελλάδα δεν έχει ακόμα τις απαραίτητες υποδομές για ηλεκτροκίνητα σκάφη».
ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ. Αν τώρα απορείτε σε τι μπορεί να φανεί χρήσιμη η «Ζωή» στην ανθρωπότητα, ο Θάνος έχει την απάντηση. «Θα κάνει ξεναγήσεις στο νησί των Σπετσών. Για παράδειγμα, μια οικογένεια θα μπορεί να εξερευνήσει τις Σπέτσες και τις γύρω περιοχές. Ταυτόχρονα θα μπορεί να έχει την εμπειρία της ιστιοπλοΐας, να μάθει μερικά πράγματα πάνω στη ναυτιλία και τη ναυτοσύνη από εκπαιδευμένο άτομο που θα τους συνοδεύει στο ταξίδι» περιγράφει.
Τη δουλειά ο Θάνος την έμαθε εμπειρικά από τον πατέρα του, ενώ κράτησε ως πολύτιμο φυλαχτό και ορισμένες οδηγίες ζωής που εκείνος συνήθιζε να δίνει. «Ολα είναι δυνατά», «το καθετί θέλει φαντασία», επαναλάμβανε. Για τον συνονόματο σπετσιώτη παππού του, Αθανάσιο Κομπόγιωργα, ο οποίος ίδρυσε το Ναυπηγείο το 1965, ο Θάνος έχει αναμνήσεις μόνο μέσω τρίτων. «Ο παππούς έφυγε το ’91. Συνήθιζε να παίρνει κολατσιό με τους εργάτες στο καρνάγιο. Γενικά ήταν σοβαρός και αφοσιωμένος στη δουλειά του. Κι εκείνος εμπειρικά έμαθε. Οταν έφταναν στα «μαζέματα» του σκάφους, δηλαδή στις τελευταίες λεπτομέρειες, πάντα έλεγε «και εις άλλα με υγεία». Και την επόμενη μέρα, άρχιζαν νέο καΐκι». Συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, ο Θάνος ετοιμάζεται ήδη για το επόμενο μεγάλο πρότζεκτ. «Σε λίγο καιρό ξεκινάμε το δεύτερο που δεν θα έχει πανιά, θα είναι εντελώς μηχανοκίνητο, ευελπιστούμε με ηλεκτρικό κινητήρα» καταλήγει.
