Τα όσα συμβαίνουν στο σίριαλ της ΑΕΚ με τον Κάιπερς, ένα επιβεβαιώνουν: το βασικό σε μια μεταγραφή είναι μια ομάδα να έχει τον ποδοσφαιριστή μαζί της. Ναι μεν η ομάδα του βέλγου φορ, εν προκειμένω ο Εργοτέλης, συμφώνησε με την ΑΕΚ, ωστόσο ο Κάιπερς δεν είχε πει το «ναι» και συνεπώς όλα είναι στον αέρα. Το αν πρέπει να επιμείνει στην απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή μια ομάδα τη στιγμή που ο ίδιος δεν θέλει, είναι μια άλλη συζήτηση. Εδώ, εξετάζεται η δύναμη που έχει ο αθλητής. Αποτελεί τον κυρίαρχο σε μια μεταγραφή και έχουμε δει πολλές φορές να χαλάνε μετακινήσεις επειδή δεν εξασφαλίστηκε το δικό του πράσινο φως. Ακόμη και σε συμβόλαια που θεωρούνται από τις ανώτατες Αρχές «μπερδεμένα», η διάθεση του εκάστοτε άσου φτάνει και περισσεύει για να ξεμπλέξουν! Δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα να ειπωθεί ότι οι ομάδες είναι εγκλωβισμένες στις διαθέσεις των ποδοσφαιριστών. Θέλουν; Υπογράφουν νέο συμβόλαιο. Αρνούνται; Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την πώληση-παραχώρησή τους, γιατί πολύ απλά καμιά εταιρεία δεν ρισκάρει να τους χάσει έναντι πινακίου φακής. Και φυσικά, όταν ζητούν τη μετακίνησή τους ή τη λύση της σύμβασής τους, γνωρίζουν άριστα ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσουν στον αντικειμενικό τους στόχο. Είτε με τη συνδρομή του ατζέντη τους είτε με τη βοήθεια ενός καπάτσου δικηγόρου. Ο εργαζόμενος, λοιπόν, έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οσοι πήγαν κάπου χωρίς τη θέλησή τους, απέτυχαν οικτρά. Και έδειχναν ράθυμοι από τις αρχικές επαφές τους με την μπάλα. Τα παραδείγματα, πολλά. Αυτό είναι ένα μάθημα που αξίζει να το έχουν όλοι κατά νου. Οχι ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να κάνουν ό,τι τους αρέσει και να λειτουργούν σχεδόν αυτόνομα μέσα στο σύνολο, σίγουρα όμως τους ανήκει η πρωτοβουλία των κινήσεων. Αρκεί να τις αξιοποιούν με στόχο το καλό της ομάδας και όχι προσωπικά τους οφέλη.
