Μια συνομιλία ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό. Η αγάπη που γίνεται τόπος πρόσκαιρης μάχης μεταξύ των δύο φύλων. Ο πόθος και ο μύθος μιας γυναίκας. Ενα βλέμμα στον παραβατικό έρωτα. Αυτές τις διαστάσεις παίρνει η Φαίδρα στην ομότιτλη παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή. Το ποιητικό κείμενο της ασυμβίβαστης Μαρίνας Τσβετάγιεβα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στη σκηνική του μορφή σε μετάφραση Χρήστου Χρυσόπουλου. Στη δική της εκδοχή του αρχαιοελληνικού μύθου η ρωσίδα ποιήτρια επικεντρώνεται σε τρία πρόσωπα στήνοντας ανάμεσά τους ένα πλέγμα ενοχών, επιθυμίας και μοναχικότητας. «Εδώ η ιστορία έχει αλλαγές από το μύθο του Ιππόλυτου. Μας δίνει λόγους για τον έρωτα της Φαίδρας. Ολα έχουν να κάνουν με την αγάπη που αθωώνει κατά κάποιον τρόπο αυτόν που τη νιώθει. Η αγάπη επιλέγει αυτόν που έχει ανάγκη από αγάπη», αναφέρει η πρωταγωνίστρια Ιωάννα Μακρή.
Η ίδια εκτός από την Φαίδρα ενσαρκώνει την Τροφό, ο Βαγγέλης Ρόκκος γίνεται Ιππόλυτος και Θησέας ενώ ο Σταύρος Γιαννακόπουλος παίζει τον Αγγελιαφόρο και τους Υπηρέτες. Ολοι τους ανοίγονται σε ερμηνευτικά δίπολα επί σκηνής, ακολουθώντας την Τσβετάγιεβα που παίζει διαρκώς με το αρσενικό και το θηλυκό. «Ολο αυτό γίνεται στο πλαίσιο ενός σύγχρονου ερμηνευτικού πλαισίου, χαμηλόφωνα, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, μ’ έναν εσωτερικό ρυθμό και αμεσότητα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο λόγος να φτάνει κάτω, να υπάρχει αυθορμητισμός χωρίς συναισθηματισμούς, να μην αλλοιώνεται αλλά να δίνει την έξαρση, τη φλόγα του έρωτα. Εχει ερμηνευτικά υψηλές θερμοκρασίες χωρίς επιτηδεύματα και ψευτιές, χωρίς υπερβολές», τονίζει η ηθοποιός.
Σε κάθε σκηνή, η αφήγηση στρέφεται προς τον πυρήνα της αγάπης. «Η αγάπη παρουσιάζεται παράφορα. Η ποίηση της Τσβετάγιεβα είναι σαν να καίγεται. Εχει βάθος, σ’ αγγίζει, είναι πυρετός, έχει φοβερή δύναμη. Σε δονεί, έχει πάθος και ουσία. Ταυτόχρονα είναι πραγματολογική. Αντίθετα, ο έρωτας εδώ εξαϋλώνει τα πράγματα. Σε κάνει να σου επιτρέπει να τα ζήσεις όλα», υπογραμμίζει η πρωταγωνίστρια και συνεχίζει «Οταν πρωτοδιάβασα το ποίημα, μου έφερε στον νου εικόνες και συναισθήματα. Ηταν σαν να άνοιγε μια πόρτα στη φαντασία. Μ’ έκανε να το νιώθω σαν γάργαρο νερό. Αυτός ο λόγος μας δίνει την ευκαιρία να το εκφράσουμε όλο αυτό».
Προκειμένου να τονίσει το γεγονός πως ο πόθος μπορεί να μετακινεί την ανθρώπινη συνθήκη αλλά και να συστήσει στο θεατρικό κοινό την ποιητική φλέβα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, ο Νίκος Διαμαντής εισάγει στη δραματουργία δύο πρωτότυπα κείμενα του μεταφραστή. Ο επιχρωματισμός που δίνει ο Χρήστος Χρυσόπουλος μιλάει τελικά για τα όρια της αγάπης και τον πόθο που μπορεί να μετακινήσει την ανθρώπινη συνθήκη. Και θυμίζει τελικά στους θεατές πως «η αγάπη δεν είναι δική μας ενέργεια. Ούτε πάθος. Ούτε επιλογή».
