Επαιζε με τη φωτιά από καιρό ο Ευάγγελος Αντώναρος, συνάδελφός μου από πολλών ετών –και συνταξιδιώτης σε διάφορα μακρινά ταξίδια όταν ως ανταποκριτής γερμανικών εφημερίδων καλύπταμε δημοσιογραφικά επισκέψεις πρωθυπουργών στο εξωτερικό. Από εκείνα τα ταξίδια έχω να θυμάμαι τον απεριόριστο σεβασμό που έτρεφε για τον Κώστα Σημίτη, παρότι δεν ανήκε στο ΠΑΣΟΚ. Μετά έγινε εκπρόσωπος στην κυβέρνηση Καραμανλή, χαθήκαμε γενικά, αλλά την εκτίμηση που είχα στο πρόσωπό του τη διατηρώ. Ο άνθρωπος έκανε μια δουλειά, εγώ τη δική μου, αλλά αυτό σε τίποτε δεν ακύρωσε την αλληλοεκτίμηση.

Το τελευταίο διάστημα, μετά το 2009, είχε αναλάβει να κάνει τον spokeman, τον εκπρόσωπο του αμίλητου Καραμανλή.

Ακριβώς αυτή η «ιδιότητα» ήταν που τον διέσωζε εδώ και καιρό. Ο πρόεδρος Κυριάκος δεν έπαιρνε μέτρα, γιατί γνώριζε ότι αυτό θα είχε ευθέως αντανάκλαση στη σχέση του (αν υπήρχε ποτέ σχέση…) με τον Καραμανλή. Πρέπει να πω ότι φλέρταρε σοβαρά με τη διαγραφή στις 18 Ιανουαρίου, όταν μετέφερε (στην «Ελευθερία του Τύπου») τις απόψεις του «ηγεμόνα» για τα Σκόπια («από πού βγαίνει ότι εγώ συμφώνησα με το όνομα Μακεδονία» κ.λπ., κ.λπ.).

Τελικά αυτό που δεν έγινε προ 20ημέρου έγινε το βράδυ του Σαββάτου. Η επίθεση του Αντώναρου κατά του αντιπροέδρου Αδωνη εξελήφθη –και σωστά –ως επίθεση κατά του ίδιου του προέδρου Κυριάκου. Εξού και αποτιμώ ότι δεν είναι μονοσήμαντη αυτή η απόφαση. Οχι. Ενα «ώς εδώ…» μήνυμα στον Καραμανλή είναι, και ως τέτοιο πρέπει να «αναγνωστεί» από τον παραλήπτη…

Οι… χρεώσεις

Οφείλω επίσης, μετά λόγου γνώσεως δε, να μεταφέρω ότι παρά τις δημόσιες εκδηλώσεις… αγάπης και φιλίας μεταξύ του προέδρου Κυριάκου και του αμίλητου «ηγεμόνος» Καραμανλή, ο πρόεδρος Κυριάκος τον έχει χρεωμένο και με μια σειρά από ζητήματα, όπως:

– οι υπόγειες στενές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα,

– η παρουσία στην κυβέρνηση του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου στο καίριο πόστο του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης,

– η μεταχείριση που επιφυλάσσουν η κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει στη σύζυγό του Μαρέβα –μεταχείριση που είναι εκτός πολιτικού πλαισίου,

– η προσπάθεια διαφόρων στελεχών που βρίσκονται στο περιβάλλον του να εμφανιστεί ότι αυτός αντιπροσωπεύει την ανόθευτη κεντροδεξιά παράταξη, και όχι ο Μητσοτάκης, ο οποίος συνεργάζεται με στελέχη όπως ο Αδωνις, ο Βορίδης κ.λπ. και άρα στραβοκοιτάζει και προς την Ακροδεξιά,

– η άρνησή του να τον στηρίξει την περίοδο που δεχόταν τη σφοδρή επίθεση του Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος τη συνόδευσε με συνέντευξη στην οποία δήλωσε ότι «ο Καραμανλής είναι φίλος του».

Και θα καταλήξω με το εξής (πάλι μετά λόγου γνώσεως): εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, από τον Καραμανλή αποκλειστικά εξαρτάται πλέον να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προέδρου της ΝουΔου…

Ρεκόρ – φαρμάκι

Της διαγραφής Αντώναρου είχε προηγηθεί η «έκρηξη», θα τη χαρακτηρίσω, «κύκλων» (ομόκεντρων, παράλληλων, αδιάφορο) του ηγεμόνα της Δεξιάς Κώστα Καραμανλή, με την αναφορά κουκουλοφόρου μάρτυρα ότι ο Αβραμόπουλος υπουργός «παρέσυρε» τον πρωθυπουργό Καραμανλή στην υπόθεση της μοριακής ανάλυσης του αίματος αλλά και των φαρμάκων. «Μα ήταν κανένα παιδάκι ο Καραμανλής να τον παρασύρουν;» διερωτήθηκε ως «κύκλοι» ο Βαγγέλης (Αντώναρος). Οχι. Αυτό λέω κι εγώ εδώ και ημέρες. «Παιδάκι» δεν ήταν o Καραμανλής. Ενήλικος ήταν. Και έβλεπε τις τιμές των φαρμάκων να περνούν από μπροστά του σαν τα τρένα που φύγαν, αγάπες που μείνανε. Και δεν έλεγε τίποτε. Και όχι μόνο δεν έλεγε, αλλά –κυρίως –δεν έκανε τίποτε.

Στα 6 δισ. παρά κάτι έφτασε ετησίως η φαρμακευτική δαπάνη, με αύξηση – ρεκόρ της τάξεως του 139% σε σχέση με τη δαπάνη επί κυβερνήσεως Σημίτη. Επ’ αυτού θα μας πει κάτι επωνύμως; Θα εξηγήσει τι ήταν αυτό που εκτόξευσε τη δαπάνη για το φάρμακο στα ουράνια; Αρρώστησαν περισσότερο οι Ελληνες επί των ημερών του απ’ ό,τι αρρώσταιναν επί προηγούμενων κυβερνήσεων; Παρουσιάστηκαν στη χώρα άλλες, ίσως χειρότερες ασθένειες εκείνων που απασχολούσαν τον πληθυσμό τα προηγούμενα χρόνια; Κάτι έγινε, δεν μπορεί. Αυτό το κάτι θα πρέπει να το εξηγήσει αυτός, προσωπικά. Ούτε κύκλοι ούτε τρίγωνα ούτε κύβοι ούτε τετράγωνα. Ο ίδιος. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια…

Συμβόλαιο κάλυψης

Με βάση αυτή τη δεδομένη, ακέραιη και αυταπόδεικτη ευθύνη του Καραμανλή για το τεράστιο σκάνδαλο στο φάρμακο, είναι να απορείς γιατί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον αφήνει έξω από το κάδρο, με μία και μόνη αναφορά του κουκουλοφόρου μάρτυρα ότι ο Αβραμόπουλος «παρέσυρε» τον τότε πρωθυπουργό, και άρα δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί εναντίον του κάποιου είδους κατηγορία.

Μα αν κατηγορείται ο Αβραμόπουλος για απιστία, πώς είναι δυνατόν να μην κατηγορείται για απιστία και ο άμεσος προϊστάμενός του, ο οποίος τώρα, έστω και έμμεσα, μέσω των «κύκλων» Αντώναρος μας ενημέρωσε ότι δεν «παρασύρθηκε»;

Η ερώτηση προφανώς είναι ρητορική –το συμβόλαιο στήριξης του Καραμανλή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπεριλαμβάνει μόνο τη διάθεση του φίλου μου Μίμη Παπαγγελόπουλου στον Τσίπρα, αλλά εμπεριέχει και ανταποδοτικά οφέλη, όπως αυτό της κάλυψης. Είναι πια ξεκάθαρο…

Λάθος ανάγνωση

Οπως ήταν λογικό, και φυσικό, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν στήσει από το Σάββατο το βράδυ κανονικό πάρτι, μετά τη διαγραφή Αντώναρου. «Γεννάνε και τα κοκόρια του Τσίπρα» διάβασα κάπου. «Διαλύονται» διάβασα κάπου αλλού. Εμένα φυσικά λόγος δεν μου πέφτει (εγώ της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης είμαι), αλλά αυτό ούτε ο… Αντώναρος να ερωτηθεί, το πιστεύει. Οσοι επενδύουν πολιτικά σε κάτι τέτοιο, προφανώς παραβλέπουν το γεγονός ότι αυτός που καλείται να «διαλύσει» τη ΝουΔου είναι ο… Καραμανλής. Συγγνώμη, αυτοί που τον γνωρίζουν και που ξέρουν ότι ο μοναδικός του στόχος πλέον είναι να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2020, πιστεύουν πραγματικά ότι θα θυσιάσει τη συγκεκριμένη (υποτιθέμενη…) προοπτική για να φτιάξει καινούργιο κόμμα; Δηλαδή να τρέχει από πόλη σε πόλη, να στήσει καινούργιο μηχανισμό, να ξαναρχίσει να κάνει τον αρχηγό κόμματος;

Νομίζω ότι δεν τον ξέρουν καλά τον Καραμανλή όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο, αλήθεια το λέω…

Περίεργη σιωπή

Μια περίεργη κατάσταση σχετικά με την υπόθεση της Novartis παρατηρώ και επιθυμώ να τη μοιραστώ με τους αναγνώστες μου, οι οποίοι πιθανώς δεν έχουν την πλήρη εικόνα. Είναι η προσεκτική, πιο προσεκτική δεν γίνεται, στάση που τηρεί το κόμμα του κυβερνητικού εταίρου Τσίπρα. Σε ένα θέμα στο οποίο εμπλέκονται (από τις καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων, εντάξει) δύο πρώην πρωθυπουργοί, ένας πρώην αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο επίτροπος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας και πέντε πρώην υπουργοί ΝουΔου και ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος Καμμένος, πλην μιας σιβυλλικής αναρτήσεως στο twitter προ εβδομάδος, έχει αποφύγει επιμελώς να κάνει οποιαδήποτε άλλη αναφορά. Λέξη. Κουβέντα. Τίποτε. Σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Σε άλλες περιπτώσεις, λόγω ιδιοσυγκρασίας και της πανθομολογούμενης ακατάβλητης εσωτερικής παρόρμησης που τον διακρίνει για κάθαρση παντού, θα είχε ξεσηκώσει τον κόσμο. Θα διερρήγνυε τα ιμάτιά του από οργή και αγανάκτηση. Θα απαιτούσε την παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων. Τον εξοστρακισμό τους από τη δημόσια ζωή. Τον προληπτικό εγκλεισμό τους στις φυλακές. Κάτι. Αλλά σιωπή…

Τι να είναι άραγε αυτό που συγκρατεί τον πρόεδρο; Εχω μεγάλη περιέργεια να μάθω…

(Φυσικά το δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας του υπέροχου καταγγελτικού του λόγου δεν καλύπτεται από μια εξίσου προσεκτική, στα όρια της τυπικότητας, ανακοίνωση που εξέδωσε η εκπρόσωπος του κόμματος ΑΝΕΛ. Το κενό παραμένει, και μαζί και η απορία).