«Ερχόμαστε στον κόσμο σαν μικροί κινούμενοι εγωισμοί. Πάντα ζητάμε και πάντα θέλουμε κάτι άλλο. Κι άλλη ένταση, κι άλλη δύναμη, κι άλλη επιβεβαίωση, κι άλλη αγάπη. Για πολλά χρόνια ήμουν ο πιο άπληστος απ’ όλους, ο πιο αχάριστος. Πρωταθλητής του μάταιου και μεγάλος κυνηγός της ουράς μου, κατάφερα –επιτέλους –να απολαμβάνω και τα μικρά κομμάτια αγάπης όπου τα βρίσκω». Αυτές οι παραδοχές του Ορέστη Ντάντου βρήκαν θέση στους στίχους τού καινούργιου CD, το οποίο αναμένεται μέσα στη χρονιά. Ως προανάκρουσμα στον ραδιοφωνικό αέρα έχει «απελευθερώσει» το «Μικρό κομμάτι αγάπης»: μία ακόμη αναγνώριση των ηττών, αλλά με απόλυτα ευεργετικά αποτελέσματα. Οι ματαιώσεις είναι μέσα στο παιχνίδι της ενηλικίωσης. «Μα αυτός είναι ο λόγος που η παιδική ηλικία θα είναι ένα καταφύγιο αγαθών εικόνων και συναισθημάτων. Τότε όλοι πιστεύαμε ότι η ζωή μας θα είναι η συνέχεια των φαντασιών μας και των ονείρων μας. Και, ναι, στα 40 μου έχω ματαιώσεις και φυσικά σχετίζονται οι περισσότερες με τον έρωτα». Για τον Ορέστη Ντάντο εκείνοι που βιώνουν τις περισσότερες «απώλειες» είναι όσοι έχουν λιγότερες προσδοκίες.

Ευτυχώς στα περισσότερα τραγούδια υπάρχει η ενθάρρυνση της παρηγοριάς. «Μια παρηγοριά στον «άρρωστο» εαυτό σου από τον ίδιο τον εαυτό σου. Το να προσπαθούμε να έχουμε τα πράγματα όπως ακριβώς τα επιθυμούμε δημιουργεί κινητοποίηση, αλλά τελικά μπορεί να σου στερήσει τη χαρά και την απόλαυση όσων έχεις ήδη αποκτήσει και ίσως με κόπο». Συνειδητοποίησε ότι κατάφερε να ξεφύγει από τη μίζερη αυτή θέση όταν άρχισε να απολαμβάνει τα μαθήματα που κάνει ως καθηγητής στο Μουσικό Γυμνάσιο Αλίμου. «Δεν μπορώ να ζήσω γράφοντας και παίζοντας τραγούδια. Ευτυχώς όμως κερδίζω τα προς το ζην πάλι μέσα από τη μουσική. Και αυτό το θεωρώ ευλογία».
Τα τραγούδια κινηματογραφούν τη ζωή και τις θέσεις των δημιουργών;

«Είναι η συνήθης παγίδα στην οποία πέφτουν οι ακροατές. Και φυσικά όσοι είναι οι ακροατές τόσες οι εικόνες που προκύπτουν. Ας αφήσουμε να μιλήσουν μόνο τα τραγούδια και να δούμε μόνο την πηγή των συναισθημάτων που τα δημιούργησαν. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αλλωστε μόνο αυτά μένουν».

Η αισιοδοξία τελικά δρα ευεργετικά σε σας;

«Και όμως, στην ουσία είμαι ένας απαισιόδοξος τύπος. Αυτό που κινητοποιεί τη δημιουργικότητά μου είναι η δυσκολία μου να χαίρομαι με ό,τι μου συμβαίνει. Αλλά ευτυχώς μέσα από το γράψιμο ζω αυτό που δεν μπορώ να βιώσω στη ζωή μου. Και είναι απόλυτα απελευθερωτικό».

Γιατί «Προσάναμμα» στον τίτλο;

«Ο χρόνος που μεσολάβησε για να δημιουργήσω καινούργιο υλικό λειτούργησε «συμφιλιωτικά». Η μέχρι τώρα διαδρομή μου στη μουσική θεωρώ ότι έχει θετικό πρόσημο, έστω και αν δεν πήγαν όλα έτσι όπως τα ονειρεύτηκα. Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου λέει: «Σαν καίγεται η καρδιά / δεν σβήνει εντελώς / προσάναμμα για τις φωτιές που θα ‘ρθουν». Είναι απαραίτητο να κρατήσουμε μια σπίθα για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τις επόμενες πυρκαγιές. Δεν υπάρχει πραγματική ζωή χωρίς φλόγα, χωρίς φωτιά».

Τελευταία Νέα