Εντιμότατοι Τοσκανέζοι μου

Μια Βιγκάτα στην Τοσκάνη, με όλα τα χαρακτηριστικά μιας μικρής πόλης του ανεπτυγμένου Βορρά. Μια φανταστική πολίχνη. Ενα δημοφιλές καλοκαιρινό θέρετρο στις ακτές της Τοσκάνης, η Πινέτα. Η καλοκαιρινή σεζόν είναι στο φόρτε της μέχρι που ένα αποτρόπαιο έγκλημα αναστατώνει την πόλη. Το πτώμα μιας δεκαεννιάχρονης, όμορφης τουρίστριας βρίσκεται πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών από έναν μεθυσμένο νεαρό. Η Πινέτα ξυπνά από τη θερινή ραστώνη και το κουτσομπολιό και οι εικασίες παίρνουν πρωτοφανείς διαστάσεις.

Στο κέντρο αυτής της δίνης βρίσκεται ο Μάσιμο, φυσικός, απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Πίζας, ιδιοκτήτης και μπαρίστας του ΜπαρΛούμε. Μπλεγμένος άθελά του στο μυστήριο, ξέρει ότι δεν μπορεί να βασιστεί στον ανίκανο εκπρόσωπο της αστυνομίας και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Βοηθοί του και σχολιαστές στην επιχείρηση θα είναι μια παρέα τεσσάρων υπερήλικων πελατών του. Ο Αμπέλιο, παππούς του Μάσιμο, ετών 82, ο Αλντο, ετών 80, ο Τζίνο, 75 ετών, και ο Πιλάντε, 74. Οι διάλογοι μεταξύ αυτών και του πρωταγωνιστή είναι απολαυστικοί:

–Μάσιμο, φτιάξε μου έναν καφέ.

–Καφέδες τέρμα. Παρακάνει ζέστη τώρα. Μετά ίσως.

–Τι παπαριές είναι αυτές; Εμένα που με βλέπεις πολέμησα στην Αβησσυνία κι εσύ μου τσαμπουνάς ότι παρακάνει ζέστη για να πιω έναν καφέ;

–Δεν παρακάνει ζέστη για να τον πιεις. Παρακάνει ζέστη για να σ’ τον φτιάξω.

Ο Μάσιμο, το alter ego του συγγραφέα, χωρισμένος, που λυγίζει κάθε φορά όταν βλέπει τα θέλγητρα της σερβιτόρας του Τιτσιάνα, είναι ασυνήθιστα έξυπνος και μεθοδικός. Μιλά όπως θα θέλαμε να μιλάμε όλοι, αν είχαμε τόσο εύστροφο μυαλό και δεν ω στους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Ολοι μας καθημερινά νιώθουμε ότι καταπιεζόμαστε, πραγματικά ή πλασματικά, και όλοι μας βρίσκουμε την τέλεια απάντηση για όποιον μας ενοχλεί ή δεν μας σέβεται. Κρίμα όμως που συνήθως μας έρχεται στο μυαλό με δυο ώρες καθυστέρηση. Στον Μάσιμο η απάντηση έρχεται αμέσως. Σε αντίθεση με τον εκπρόσωπο της έννομης τάξης, τον αστυνόμο Φούσκο. Βλάκας, ματαιόδοξος, περήφανος σαν κόκορας σε κοτέτσι, όπως υποδηλώνει και το όνομά του. Τα λογοπαίγνια αρέσουν στον συγγραφέα, αυτό φαίνεται από την αρχή. ΜπαρΛούμε: το όνομα του μπαρ του Μάσιμο σημαίνει στα ιταλικά αμυδρό φως αλλά και ίχνος, ένδειξη.

Ενώ η υπόθεση προχωράει κι ο αστυνόμος ψάχνοντας ένα εξιλαστήριο θύμα πέφτει από γκάφα σε γκάφα, οι ηλικιωμένοι σαν χορός σε αρχαία τραγωδία σχολιάζουν τα πάντα με ένα σκωπτικό ύφος, σαν να βγήκαν από τους Χαρακτήρες του Θεόφραστου.

–Τι είπες στον Φούσκο;

–Ο,τι του αξίζει, αυτό του είπα. Του είπα «Μα καλά, πήρατε μετάταξη για την Τροχαία; Ρωτάω επειδή σας βλέπω στο καφέ μπαρ και όχι εκεί όπου θα ‘πρεπε να είστε»…

Πνευματώδεις χαρακτήρες

Ο Μαλβάλντι είναι έξυπνος άνθρωπος. Αντί να προσπαθήσει να βρει μια πρωτότυπη ιστορία σε ένα είδος που έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, συνδυάζει τα κλασικά στοιχεία μιας αστυνομικής ιστορίας με ένα ρετρό στυλ, που στις μέρες μας φαντάζει καινοτόμο. Κι όλα αυτά τα πασπαλίζει με ένα διαβρωτικό, κυνικό χιούμορ που παρασύρει τον αναγνώστη. Σμίλεψε χαρακτήρες ιδιόμορφους και πνευματώδεις με κοφτερό μυαλό κι ακόμα πιο κοφτερή γλώσσα.