Πολιτικά η κυβέρνηση κρίθηκε από τον ίδιο τον επικεφαλής της –το σχήμα δεν περπατούσε και ανασχηματίστηκε. Αλλά ιδεολογικά; Η παράμετρος αξιολόγησης εδώ δεν είναι οι επιδόσεις στη διακυβέρνηση αλλά ο τρόπος άσκησης της εξουσίας. Κι αυτός αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά αριστερός. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 δεν είπε και πολλά αριστερά πράγματα ενώ έκανε ακόμη λιγότερα. Είναι και ότι δεν έδρασε ομαδικά –ως συλλογικότητα, από αυτές που τόσο ύμνησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν και εξακολουθεί να υμνεί ως κυβερνών κόμμα. Η δράση είναι ατομική. Στη λογική του φέουδου και της προσωπικής ατζέντας.

Αυτό που έλειψε από την κυβέρνηση, και πιθανότατα θα λείψει και στο νέο σχήμα, δεν είναι η ιδεολογική προσέγγιση στα πράγματα –αντίθετα, οι ιδεοληπτικές εμμονές περίσσεψαν. Τι έλειψε; Μια προσέγγιση αρχών. Η προσέγγιση που δεν θα έκανε, για παράδειγμα, τον Βαρουφάκη να περιφέρει τον ανυπόφορο ναρκισσισμό του στις συνεδριάσεις του Eurοgroup και να παραδίδει μαθήματα οικονομίας στους ομολόγους του με τον συμπλεγματικό στόμφο της ιδιοφυΐας που δεν αναγνωρίζει κανείς. Είναι η προσέγγιση που έλειψε και δεν θα έκανε τον Σκουρλέτη να παίξει ξαφνικά και την τελευταία στιγμή με τις τύχες των ανθρακωρύχων της Χαλκιδικής για να τονώσει το αγωνιστικό του προφίλ και να υποδυθεί τον μάρτυρα που θυσιάστηκε για τις ιδέες του. Ή τον Φίλη να συγκρούεται με την Εκκλησία για να ταπεινωθεί στο Μαξίμου στη συνάντηση με τον Ιερώνυμο και τον Κοτζιά να χαιρετά τη Ρωσία ως δύναμη σταθερότητας και ειρήνης στην Ουκρανία πιστεύοντας πως αυτή η στάση δεν είναι μια επίδειξη ταπεινωτικής κολακείας για τη χώρα του αλλά η κίνηση ματ στη γεωπολιτική σκακιέρα από έναν ευφυή υπουργό Εξωτερικών που τιμά την παράδοση των μεγάλων Ταλλεϋράνδων της Ιστορίας.

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Στην πινακοθήκη των φεουδαρχών της κυβέρνησης έχει τη δική του θέση ο Μπαλτάς που επιχείρησε να συνδέσει το Ελληνικό με την αρχαιολαγνεία και ο Δρίτσας που, ακόμη λιγότερο αριστερά, έδωσε άλλη σύμβαση στη Βουλή από εκείνη που είχε συμφωνήσει με τους Κινέζους. Τη δική του θέση έχει ασφαλώς και ο Παππάς, η προσωπική ατζέντα του οποίου περιλάμβανε τον έλεγχο της ενημέρωσης με τον ίδιον στον ρόλο του ανεξέλεγκτου φεουδάρχη. Ο λόγος του υπουργού Επικρατείας, αυτό το μείγμα πολιτικής επιθετικότητας, προσωπικής αλαζονείας και γραφειοκρατικοειδούς επιχειρηματολογίας, είναι το ακουστικό αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης αρχών. Στο υπόβαθρο όμως μπορεί να ακούσει κανείς την οργή της Γεροβασίλη να εκτινάσσει μια ολόκληρη κυβέρνηση σε δυσθεώρητα αντιθεσμικά ύψη ή τους απολιτικούς βρυχηθμούς του Πολάκη να τη βυθίζουν βίαια στον βυθό της φασιστικής αισθητικής.

Και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός; Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι εισπράττει τη φθορά στους ίδιους ρυθμούς με την κυβέρνησή του. Από αυτήν την άποψη, ο ανασχηματισμός είναι η κάθαρση (άλλη μία) που δεν γίνεται ποτέ. Δεν πειράζει, αρκεί να ξέρει να προσαρμόζεται κανείς στις μεταπολιτευτικές έξεις. Κι έπειτα, η ζωή στο Μαξίμου είναι ωραία.

Τελευταία Νέα