Αυτή τη φορά, δεν θα είναι όπως τότε. Κανείς δεν θα διαδηλώνει στους δρόμους για τους φονιάδες των λαών και κανείς δεν θα στήσει λαϊκό δικαστήριο στην Πλατεία Συντάγματος για να δικάσει τα εγκλήματά τους. Αυτή τη φορά, ο αμερικανός πρόεδρος θα έχει την υποδοχή του χρήσιμου συμπαραστάτη στον αγώνα κατά της λιτότητας, του συμμάχου στη διαγραφή του χρέους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος για τον οποίο ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θα έχει την τύχη του Μπιλ Κλίντον. Ούτε ο βασικός. Γιατί ο βασικός λόγος για τον οποίο αυτή τη φορά δεν θα γεμίσουν οι δρόμοι από παθιασμένους διαδηλωτές είναι η εξαφάνιση της κινηματικής Αριστεράς. Εκείνης της Αριστεράς που θα άφηνε ελεύθερες τις παρορμήσεις της αν ένας υπουργός επιχειρούσε να κλείσει με μια νυχτερινή τροπολογία τέσσερα – πέντε μέσα ενημέρωσης. Και εκείνης της Αριστεράς που θα κρατούσε πανό και θα φώναζε συνθήματα αν τις παραμονές μιας κρίσιμης δίκης έβγαινε στη φόρα η προσωπική αλληλογραφία ενός δικαστή και την επομένη εμφανιζόταν τυπωμένο το όνομά του στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας.

Αυτή είναι η κινηματική Αριστερά της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης. Η Αριστερά που δεν θα είχε πάψει ποτέ να καταγγέλλει την αυθαιρεσία της εξουσίας, που δεν θα ανεχόταν τη διολίσθηση μιας κυβέρνησης σε αυτό που οι δικαστές στην ανακοίνωσή τους περιγράφουν ως «μέθοδο φασιστικών καθεστώτων». Είναι η Αριστερά που ελπίζαμε να είχαμε, η Αριστερά που μας λείπει. Α βέβαια, ο Ομπάμα είναι τυχερός που δεν θα βρει διαδηλωτές όταν έρθει στην Αθήνα. Είμαστε όμως άτυχοι όλοι οι υπόλοιποι.

Τελευταία Νέα