Αναζήτηση
Δυστυχούμε λόγω ανεκμετάλλευτων πηγών ευτυχίας
Ή ευτυχούμε λόγω μειωμένων συντελεστών δυστυχίας;
Β.Κ-Π, Φθινόπωρο 2016
Αναρωτιέμαι εάν μέσα σ’ ένα χρόνο κατάφεραν να δημιουργήσουν Αρχείο «μη-αρεστών πολιτών» [με φωτογραφίες, δηλώσεις, συγγένειες κ.λπ.], το οποίο χρησιμοποιούν είτε για να συμψηφίσουν αμαρτίες τού χθες με σημερινές αποκλίσεις, είτε για ν’ απειλήσουν ή να στιγματίσουν όποιον αντιμιλάει, είτε τέλος για να κρατάνε στο χέρι ακόμα και τους νυν «δικούς τους», οι οποίοι όμως δεν είχαν και τόσο καθαρό παρελθόν.
Ενώ συχνά πυκνά κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους, άλλοτε τα βαφτίζουν διαφορετικά [π.χ. θεσμοί αντί για τρόικα], άλλοτε τα εξορκίζουν [μας ανάγκασαν οι κακοί να υπογράψουμε] και άλλοτε ισχυρίζονται ότι, ακόμα κι αν ακολουθούν την ίδια πολιτική, αυτοί «δεν είναι ίδιοι με τους άλλους». Στην ερώτηση «ποιος το λέει αυτό;» απαντούν αφοπλιστικά «εμείς οι ίδιοι».
Δεν γνωρίζω πώς χαρακτηρίζεται αυτή η πολιτική πάθηση = ιδιο[εμ]πάθεια, ιδιο[σχιζο]φρένεια, ιδιο[απο]πληξία;
Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε καθεστώς «απέραντου φρενοκομείου» [με τους αποκλίνοντες να μπαίνουν αυτή τη φορά από το υπόγειο και όχι από την κεντρική πόρτα].
Εχουμε όμως ταυτόχρονα εισέλθει και σε μια απέραντη αίθουσα δικαστηρίου [Βατοπέδι, Energa, Proton, ΜΚΟ, ΧΑ] όπου αναμένεται να μην καταδικαστούν όσοι πρώην ένοχοι έχουν αναλάβει σήμερα πολιτικές θέσεις «εξυγίανσης». Χρειάζονται για να παραδειγματίσουν τους μη-εντασσόμενους.
Μία εικαζόμενη αριστερή [;] ηθική των ομοίων υπερβαίνει Σύνταγμα και νόμους και ορίζει το Ορθόν και το Λάθος, το Ηθικόν [των δικών μας] και το Ανήθικον [των άλλων].
Δεν πρόκειται για λαϊκισμό αλλά για θεσμικό παλιμπαιδισμό [πολλές φορές και για πρωτόγονο αταβισμό ή ρινοκερισμό], ενδεικτικό μιας αδιέξοδης ιδεο-εσω-στρέφειας και μιας πολυέξοδης πολιτικής του φαίνεσθαι.
Δεν νοείται Δημοκρατία με παπική βούλα, ούτε επιτρέπεται η κοινωνία να εκπαιδεύεται στον διχασμό και στις άναρθρες κραυγές που θυμίζουν τον πλανήτη των πιθήκων. Πολλοί παρανοϊκοί εκλαμβάνουν τις παραισθήσεις τους σαν πραγματικότητα και οι σώφρονες αδυνατούν ν’ αναχαιτίσουν ή να ελέγξουν τις χρόνιες παθογένειες.
Ζούμε με όρους ιστορικού αναχρονισμού, ουτοπικού εκλαϊκισμού, άναρχου επαμφοτερισμού, ψευτοεπαναστατικής εξέγερσης κατά του εαυτού μας.
Μια ανηθικολογούσα ιδεομανία πειραματίζεται για το πώς μπορείς να χτίσεις «αριστερό κράτος» με υλικά που δεν χρησιμοποιεί πλέον η Ευρώπη και έχει απορρίψει η φιλελεύθερη Δημοκρατία.
Αναρωτιέμαι, τέλος, για το ποιος είναι το εθνικό μας κεφάλαιο [ή και πολιτικό μας αποθεματικό].
Ο Κανένας;
Πιστεύει άραγε κάποιος Ελληνας, ό,τι και όποιον κι αν ψήφισε, πως είμαστε ως χώρα και πατρίδα έτοιμοι να θυσιάσουμε έστω κι ένα μέρος του ιδιοτελούς Εγώ για το εθνικό Εμείς και το αλληλέγγυο οι Αλλοι, εμπνεόμενοι από τον Κανένα;
ΥΓ. Χαίρε Μεγάλε Α.Ρ.Γ.Ο.Ν.Α.Υ.Α.Ρ.Χ.Ε. [Ανώτατος Ρυθμιστής Γενικόλογων Οργανωτικών Νομοθετημάτων κι Αξεπέραστος Υπατος Αξιομνημόνευτων Ρητορικών Χαιρετισμών κι Επαίνων] [Walt Disney, Οι μικροί εξερευνητές].
