Το πολύ και το καθόλου!

Ο κύκλος των χαμένων απολαύσεων άνοιξε (χωρίς ουσιαστικά να έχει κλείσει ποτέ τα τελευταία χρόνια) την Τρίτη το βράδυ. Και κάτι η μπόρα στο νησί του Τζορτζ Μπεστ, κάτι οι κεραυνοί στην πατρίδα του Θερβάντες, συνέθεσαν ένα φθινοπωρινό τοπίο, μελαγχολικό για τους ρομαντικούς, διεγερτικό για τους ρεαλιστές.

Κάποιοι λατρεύουν ακόμα τις απλές απολαύσεις· είναι το τελευταίο καταφύγιο των πιο περίπλοκων ανθρώπων. Μια μικρή, απλή απόλαυση είναι ο αθλητισμός και η μεγαλύτερη αυτών, το ποδόσφαιρο. Κι επειδή τίποτα δεν πετυχαίνει τόσο όσο η υπερβολή, το ποδόσφαιρο θεωρείται πετυχημένο προϊόν περισσότερο ευπώλητο κι από την Κόκα Κόλα σε ολόκληρο τον κόσμο, εξαιρουμένων των άνοστων Ηνωμένων Πολιτειών όπου προτιμούν το τοπικό και επίσης άνοστο αμέρικαν φουτμπόλ.

Πετυχημένο το ποδόσφαιρο μεν, έχει χάσει όμως τη μαγεία του. Κάποιοι από τους ρομαντικούς νοσταλγούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ή του Κυπέλλου Κυπελλούχων και του ταπεινού UEFA ακόμη, κρατούν κλειστούς τους δέκτες τους μέχρι να γυρίσει ο χρόνος, να μπει ο Φλεβάρης και να αρχίσει το πραγματικό ποδόσφαιρο, της αγωνίας, της έντασης, της παρέας και του στοιχήματος. Γιατί τώρα δεν βλέπουμε μπάλα, βλέπουμε τα θηρία στην αρένα να κατασπαράσσουν τους ρακένδυτους πιστούς που νομίζουν ότι έχουν μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων της θρησκείας του ποδοσφαίρου ενώ στην ουσία ούτε έξω από εκκλησία δεν έχουν περάσει. Ετσι, με οίκτο μαθαίνουμε για τον σπαραγμό της Σέλτικ και το κατακρεούργημα της Ροστόφ. Κάνουν κάποιοι τον σταυρό τους που ελληνική ομάδα δεν μπήκε στην αρένα και συνεχίζουν με ηδονή να απολαμβάνουν το αιματοκύλισμα των μικρών που νόμισαν για μια στιγμή ότι μεγάλωσαν.

Και εκεί πια βλέπεις (όποιος υποκύπτει στον πειρασμό να δει) τους βαψομάλληδες κλόουν να παίρνουν ύφος σοβαρό και να κάνουν κωλοτούμπες δικαιολογώντας το χρυσάφι που τους ρίχνουν στα πόδια τα αφεντικά τους. Βλέπουμε τους πριν από λίγο καιρό τρομαγμένους νάνους του παλατιού να γίνονται γίγαντες και να τρομάζουν τους φουκαράδες παρίες του μονοπωλίου της Ευρώπης και, τέλος, παρακολουθούμε δίχως αιδώ την αμετροεπή διόγκωση των ήδη παχύσαρκων «μεγάλων» συλλόγων και τη φθίση των ήδη ασθενών «μικρών».

Αρένα κατάντησαν το ποδόσφαιρο οι μεγαλόσχημοί του· στην αρχή τα σαρκοφάγα θηρία τρώνε τους χορτοφάγους «χριστιανούς» και όσο το θέαμα αγριεύει τα αγρίμια τρώγονται μεταξύ τους μέχρι να μείνει ένα, κι άντε πάλι από την αρχή. Και στο μεταξύ το χρήμα ρέει άφθονο παντού. Και όπου ρέει χρήμα στερεύει η ομορφιά.

Η έκπληξη έχει αποκλειστεί, η έκλειψη ενδιαφέροντος είναι διαρκής και οι μόνοι που νοιάζονται είναι οι καναλάρχες, οι έχοντες στοιχηματικό γκισέ, οι τζογαδόροι και οι κατάκοιτοι που δεν διαθέτουν άλλο μέσω ψυχαγωγίας.

Το ντεκαπάζ του Μέσι και του Νεϊμάρ, η ξινή μούρη του Βενγκέρ, το χαμόγελο του Ρανιέρι, η απόδραση της Βασίλισσας, ήταν τα πρώτα νούμερα στο τσίρκο της μπάλας.

Οι φώκιες έκαναν τα σκέρτσα τους, τα λιοντάρια έδειξαν τα δόντια τους και πήδηξαν μέσα από φλεγόμενους κρίκους, οι μαϊμούδες μοίρασαν γέλιο και ποπ κορν και οι θεατές έφυγαν πολύ ευχαριστημένοι, αλλά έστυψαν το μυαλό τους την επομένη για να θυμηθούν αν όλα αυτά τα είχαν δει πέρσι ή πρόπερσι κι όχι μόλις χθες.

Γιατί έτσι είναι το ανούσιο θέαμα. Μόλις ξημερώσει το ξεχνάς. Και το ποδόσφαιρο πια έχει χάσει την ουσία του ανάμεσα στο πολύ μπαχαρικό της Μπαρτσελόνα και το καθόλου της Αρσεναλ.