Εικονική πραγματικότητα

Οι Πύργοι λοιπόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και γιατί όχι και ΠΑΟΚ, όχι μόνο δεν «χτυπήθηκαν» χθες, ημέρα της θλιβερής επετείου του ασύλληπτου τρομοκρατικού χτυπήματος, αλλά αντιθέτως βομβάρδισαν τους αντιπάλους τους. Και όλοι πια: οι οπαδοί, οι έγχρωμοι κοντυλοφόροι, οι αυλοκόλακες των προέδρων και οι αφελώς χειροκροτούντες αναθάρρεψαν ότι «φέτος κάτι αλλάζει» και «δεν το χάνουμε το πρωτάθλημα». Η υπεραισιοδοξία ξεχειλίζει σε τούτο τον τόπο και, ίσως, να είναι το αντίδοτο στα κάθε λογής δηλητήρια που μας ποτίζουν οι κρατούντες.

Είναι σαν τον ασθενή, τον καταβεβλημένο από τον καρκίνο, που ενημερώνεται ότι η αξονική τομογραφία του σε άσχετο όργανο από το ήδη πάσχον είναι καθαρή. «Δόξα τω Θεώ» σκέφτεται, αναθαρρεύοντας και λησμονώντας, προς στιγμήν, την ήδη βαρύτατη κατάσταση της υγείας του. Ετσι και κάποιοι των «μεγάλων ομάδων» θιασώτες: λησμόνησαν πάραυτα την αποτυχία εισαγωγής στις ακριβές ευρωπαϊκές αγορές και πανηγύρισαν για την επιτυχία επί της (κάποτε) ισχυρής Ξάνθης ή επί της ανεπαρκούς Βέροιας, που τα τελευταία χρόνια μόνο για μήλα, ροδάκινα και ραβανί μπορεί να υπερηφανεύεται… Και έτσι το πρόβλημα κουκουλώθηκε.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στόχευσαν τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φώναξαν συγκινημένοι «κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό», οι οπαδοί της ΑΕΚ έβαλαν διά συνθημάτων επί Ερυθρολεύκων και Πρασίνων και τέλος οι οπαδοί του ΠΑΟΚ βομβάρδισαν την Αθήνα γενικότερα.

Και δυστυχώς όλοι, μα όλοι αδυνατούν να συλλάβουν το μέγεθος της χρεοκοπίας του ποδοσφαίρου, γιατί; Γιατί βαυκαλίζονται με αυταπάτες: Νίκησε η Εθνική το Γιβραλτάρ; «Πάμε σαν άλλοτε». Διέλυσε η ΑΕΚ την Ξάνθη; «ΑΕΚ από τα παλιά». Ο Παναθηναϊκός συνέτριψε τον Λεβαδειακό; «Πράσινη θύελλα».

Μια επιτυχία δεν είναι πανάκεια για σωρεία αποτυχιών. Ενας θρίαμβος δεν φέρνει την άνοιξη. Και έτσι κάπου ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα και τη ζοφερή αλήθεια κινούνται ανενόχλητοι ο κακός πρόεδρος, ο κακός παράγων, ο κακός οπαδός και μοιραία παράγουν ένα κακό ποδόσφαιρο εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του.

Δημήτρης Μπακοχρήστος

Δημήτρη Μπακοχρήστο, μπράβο που ανέβηκες στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, στο Ρίο. Μπράβο σου παλικάρι μου, που το πάλεψες να σηκώσεις 162 κιλά με καρπό λαβωμένο και το μπόρεσες! Ομως, Δημήτρη Μπακοχρήστο, αλλά όλα αυτά ήταν μια ματαιοπονία· το μέλλον σου είναι προδιαγεγραμμένο: όταν γυρίσεις στη Ελλάδα θα σε υποδεχθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα σε δει με χαμόγελο και επίπλαστο ενδιαφέρον ο Πρωθυπουργός και όταν κάποτε σβήσουν τα φώτα, κάποια αυγή θα σε στηλιτεύσουν που μια φορά στα τέσσερα χρόνια «εμφανίζεσαι» και ένας αμετροεπής αιθεροβάμων θα σε (έχει ήδη) αποκαλέσει «υβρίδιο και ζώο». Αξίζει τον κόπο, ρε Δημήτρη; Αξίζει, θα πεις! Χαλάλι σου.

Οι μικροί άνθρωποι

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους. Και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έδειξαν χθες τη μικρότητά τους. Οταν «έδεσαν» τη νίκη επί του Παναιτωλικού, άρχισαν τον βομβαρδισμό συνθημάτων με τα τηλεβόλα τους να σημαδεύουν Μαρινάκη, Αλαφούζο, Μελισσανίδη. Ανθρώπους με οράματα και ιδέες, δηλαδή. Το τηλεοπτικό τοπίο «καθαρίζει» με τους δύο πρώτους, ενώ ο Τίγρης οραματίζεται κάποτε να ανακράξει «νενίκηκάς σε, Ιουστινιανέ». Υβρις η, διά συνθημάτων ανάρμοστων, επίθεση στους μεγάλους άνδρες των καιρών μας.