Αναζήτηση
Το να παίζει κανείς
σκάκι με τον εαυτό του
είναι καθαρή ανοησία
Στέφαν Τσβάιχ, «Σκακιστική νουβέλα»
Τα πολιτικά και κοινωνικά μεγάλα προβλήματα της χώρας έχουν ως αναφορά την Ιστορία και τον ελληνικό λαό και όχι την ιδεολογία του καθενός (η οποία άλλωστε ουδεμία ευθύνη –δέχεται ότι –φέρει σε περιπτώσεις «ατυχήματος»).
Τα μέχρι σήμερα άλυτα (;) ζητήματα του Εθνους (Αιγαίο, Σκοπιανό, Κυπριακό κ.λπ.) δεν μπορεί να προσεγγίζονται με βάση την εμπειρική και «πρακτική τέχνη» της δοκιμής και πλάνης. Το «είναι» και το «γίγνεσθαι» διαπλέκονται μέσα στον χρόνο όμως «ουδέν ρει» (ο Ηράκλειτος διαψεύδεται από τους έλληνες πολιτικούς).
Ολα στάσιμα κι αστάθμητα.
Τα αρχαιοφυλετικά μπερδεύτηκαν με τα γεωστρατηγικά, τα κοινωνικοταξικά με τα παγκοσμιοοικονομικά, τα κομματικοϊδεολογικά με τα συνταγματοπολιτειακά και η δικαιωματοκρατία με τον φονταμενταλισμό.
Στροβιλιζόμαστε άσκοπα (και μάταια;) γύρω γύρω από τον εαυτό μας, νοσταλγούμε μέρες (και νύχτες) άσκοπης σπατάλης (και σκόπιμης επίδειξης πλούτου κι εξουσίας) και φαντασιωνόμαστε «τροπαιοφόρες αψιμαχίες» (εν γνώσει ότι ο πόλεμος έχει χαθεί).
Η κακή (;) μοίρα τιμώρησε τους Ελληνες να ζήσουν τρεις πραγματικότητες.
Η πρώτη ήταν η προσπάθεια των γονιών μας να βγούνε από τον Εμφύλιο και τη φτώχεια. Η δεύτερη ήταν η μη-συνετή διαχείριση της ευμάρειας από εμάς. Η τρίτη (θα) είναι η πτώση και η επιστροφή στην αρχή της «Μεταπολίτευσης».
Συγκατοικούν μέσα μας η αγνωμοσύνη για τις θυσίες των προηγούμενων γενεών (τ’ ανδραγαθήματα των οποίων επικαλούμαστε μόνον κι όταν συμφέρει κομματικά) και η ψευδαίσθηση των απεριόριστων κινήσεων της δικιάς μας πολιτικής (των χάρτινων τίγρεων που θέλουμε να τις βλέπουμε και να τις εμφανίζουμε σαν πραγματικούς δράκους).
Δεν είμαστε ένοχοι για καθετί αλλά ούτε αθώοι για όλα. Κινούμαστε όμως στον δρόμο της παρακμής και του χαμού χωρίς δυνάμεις και τρόπο να βγούμε.
Ακατ-ανόητη ρητορική μιας ξεπε(ρα)σμένης πολιτικής εποχής, η οποία επανήλθε ως «το νέο» (sic), παρα-νο(ητ)ικό ιδεολογικό μιξάζ τσιτάτων κι αγράμματης αυταρέσκειας, δοξολόγηση «του δικαιώματος στην καταστροφή» δεν μας οδηγούν σε αταξική κοινωνία αλλά σε κοινωνία της αταξίας.
Από τα τυφλά πάθη στα συνειδητά λάθη και τούμπαλιν.
Ζούμε με τα σπασμένα ή αντεστραμμένα είδωλα και τον αντιθετικό ουτοπικό εαυτό μας.
Δεν σκοπεύουμε (ούτε θέλουμε;) να βάλουμε μυαλό γιατί από την πρώτη μέχρι την τελευταία πνοή πρέπει ν’ αποδείξουμε (σε ποιον άραγε;) ότι είμαστε «κάτι άλλο, κάποιοι άλλοι», σαν εξωγήινοι με γήινη μορφή.
Τοποθετήσαμε το κάρο μπροστά από το άλογο, τα πόδια πάνω από το κεφάλι και πορευόμαστε στο ΜηδενΤίποτα με βάρκα τη μη-αυτογνωσία μας.
Το μόνο που σκεφτήκαμε να «κανονικοποιήσουμε» ήταν οι καταλήψεις. Ολα τα άλλα φαίνεται ότι είναι κανονικοποιημένα με τη μέθοδο των «ελαμωρέδων».
Δίχως γλώσσα, παιδεία, ιστορία, γνώση και σύνεση θα πελαγοδρομούμε εσαεί ανάμεσα στον άχρηστο ναρκισσισμό και τον αμυντικό τσαμπουκοκυνισμό.
Καλό μας ταξίδι στην επερχόμενη εθνική κρίση.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
