Αναζήτηση
Ανώνυμος συντάκτης σημαίνει κουκουλοφόρος καλαμαράς.
Τραμπούκος, τρομοκράτης εκ του ασφαλούς
Τιτίνα Δανέλη, «Αίθουσα αναμονής»
Η κατάλυση του ιδιωτικού χώρου σηματοδοτεί την αρχή του ολοκληρωτισμού αφού προσβάλλει τον απαραβίαστο(;) πυρήνα των ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Οι μηδενικές σχέσεις «αυταρχικού κράτους – διαφωνούντος πολίτη» καταλήγουν αφενός στην κακόβουλη διείσδυση «υπηρεσιών» στους χώρους της ατομικής ζωής κι αφετέρου στην ενοχοποίηση και δημοσιοποίηση των προσωπικών επιλογών/αξιών.
Η (αυτο)εικόνα αλλά και η δημόσια εικόνα του «στόχου» αλλοιώνονται, ο εσωτερικός βίος δυσφημείται και μια (υπο)πολιτική οιονεί ανακριτική (καφκική) διαδικασία, υπό την αιγίδα κυβερνητικών δημιο-γράφων, αναλαμβάνει τον εκφοβισμό και τη σπίλωση.
Η δικαιοπολιτική αντικαθίσταται από την ανέλεγκτη προληπτική νόμιμη(;) άμυνα (του καθεστώτος), η οποία ασκείται διά της έμμεσης τρομοκρατούσας λογοκρισίας.
Το όποιο ορατό κομμάτι διατηρεί αόρατους τους «οικείους», οι οποίοι ερμηνεύουν τον πανοπτισμό με όρους επαναστατικού δικαιώματος.
Οι εισβάλλοντες πληθαίνουν και ο υπερασπίσιμος ιδιωτικός χώρος συρρικνώνεται.
Δυο-τρεις εφημερίδες και δυο-τρεις ραδιο-φονικοί σταθμοί (με εγκάθετους «σταθμάρχες») αρκούν για να κατασκευαστούν «βολικές αλήθειες» και να κοινοποιηθούν σκάνδαλα των πολιτικών αντιπάλων(σηνήθως ακριβώς τα ίδια με τα δικά τους, αλλά από διαφορετική ιδεολογική –και ηθική; –σκοπιά αξιολογούμενα).
Το Μάτι της Εξουσίας (ή της Παρέας) είναι παντού και τα πάνθ’ ορά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ιδιωτική κοινωνία διαλύεται υπέρ μίας όχι δημόσιας αλλά κρατικο-κομματικής εποπτείας και ενός έκνομου ελέγχου της έκφρασης γνώμης.
Δεν προστατεύεται ο απαραβίαστος ιδιωτικός βίος ως στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου/πολίτη, καθώς όλοι υπόκεινται σε συνεχείς ιδεολογικές αξιολογήσεις για την πρόληψη/καταστολή ενδεχόμενης αντικυβερνητικής τους στάσης.
Νέες μορφές φακελώματος διαχωρίζουν τους πολίτες (σε αρεστούς/συνεργάσιμους και μη), σε κοκκινόφρονες και αλλόφρονες, σ’ ελευθέρως κινούμενους και στους υπό επιτήρηση.
Ο αυτοπροσδιορισμός, ως συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υποχωρεί ενώπιον των «πληροφοριοδοτών αληθείας», οι οποίοι δίχως κανένα σεβασμό στην αντίθετη άποψη παρέχουν στον (έναν ή στον άλλον) εργοδότη τους τεκμήρια για την «αντικαθεστωτική δράση» (sic).
Η φιλελευθεροποίηση της ιδιωτικής ζωής δεν είναι συμβατή με ιδεοληψίες, προσχήματα, στερεότυπα που «νομιμοποιούν» καταπατήσεις και δικαιολογούν διακρίσεις.
Το δικαίωμα στη διαφορά (όχι βέβαια στη διαφθορά, όπως το εξέλαβαν ορισμένοι) και στη διαφορετική άποψη δεν είναι στις δημοκρατίες νοητό να εξαρτάται από την άδεια «εξουσιαστών δημοσιογράφων» και των όποιων, κρυμένων ή φανερών, πολιτικών ή οικονομικών αφεντικών τους.
Γραφίδες που συντάσσονται με όλες τις ενέργειες των αντιεξουσιαστών παθαίνουν ιδεολογικό αμόκ όταν (κατα)κρίνουν σκέψεις, αναλύσεις ή και πράξεις μη κυβερνητικά αρεστές.
Είμαι υπέρ της γενικής κάθαρσης στα ΜΜΕ.
Φως παντού και λογοδοσία από όλους. Οταν όμως λέμε «όλους», τούτο σημαίνει ότι δεν εξαιρούμε τους όψιμους επικοινωνιακούς (και χρηματοδοτικούς;) «συμμάχους και δεν αφήνουμε ασύδοτα τα φιλικά (ή κομματικά) παπαγαλάκια.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
