Αναζήτηση
«Αν δεν νικούσε η Ισλανδία την Αυστρία στο τελευταίο λεπτό κάνοντας τεράστια χάρη στους τυχερούς Πορτογάλους, θα πήγαιναν στο κάτω μέρος του ταμπλό και θα γύριζαν σπίτι τους νωρίς, όπως τους άξιζε».
Ηταν η απάντηση του φίλου Βασίλη από την ωραία Πρέβεζα όταν του επισήμανα πως δικαιώθηκα για την εμμονή μου στην επιτυχία της Πορτογαλίας.
Πράγματι, αν…
Αν ο Σάντος είχε μείνει στην Ελλάδα, ίσως η Γαλανόλευκη να είχε ξαναπάρει το Euro.
Aν η Ισπανία είχε την παλιά αίγλη και δύναμή της, θα νικούσε τους Κροάτες και θα αγωνιζόταν με τους Πορτογάλους που τους έχει για πρωινό!
Αν ο Ρονάλντο δεν είχε τραυματιστεί και συγκέντρωνε πάνω του όλη την αρνητική ενέργεια όλων όσοι τον αντιπαθούν, η Γαλλία θα είχε φωτίσει τον Πύργο του Αϊφελ στα Bleu – Blanc – Rouge.
Και τέλος, αν ο Εντερ δεν ήταν «Enter» αλλά «Backspace» στο πληκτρολόγιο της Ιστορίας, το Euro θα ξεκινούσε από την αρχή και ποιος ξέρει τι άλλο θα βλέπαμε.
Ο βασιλιάς Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας απείλησε τους Σπαρτιάτες: Αν κερδίσω αυτόν τον πόλεμο, θα είστε σκλάβοι για πάντα.
Και οι Σπαρτιάτες του απάντησαν: Αν!
Με τα «αν» λοιπόν δεν γράφεται η Ιστορία· γράφεται με τα γεγονότα. Και τα γεγονότα, φίλε Βασίλη, ήταν πως ναι μεν η Πορτογαλία δεν έπαιξε ποδόσφαιρο που θα το θυμόμαστε έπειτα από έναν – δύο μήνες, όμως είχε ψυχή, είχε τύχη, είχε προπονητή και κυρίως είχε τερματοφύλακα.
Α, και Ρονάλντο είχε. Ρονάλντο που ακόμα και από τον πάγκο «νίκησε» την ανωνυμία. Είχε «Ρονάλντο», κάτι που δεν έχει η Εθνική Αργεντινής.
Και εκτός από Ρονάλντο είχε και τον Ρουί Πατρίσιο, τον παίκτη που σημάδεψαν λιγότερο από όλους τους Λουσιτανούς το βράδυ της Κυριακής οι φωτορεπόρτερ. Κι όμως ο τερματοφύλακας της Πορτογαλίας ήταν αυτός που έπρεπε να πάρει σπίτι του το Κύπελλο.
Ομως ο άχαρος ρόλος του τερματοφύλακα τον οδήγησε στο ημίφως του τελικού. Η πραγματικότητα είναι πως οι οπαδοί δεν ξεχνούν ποτέ έναν κακό τερματοφύλακα· λησμονούν αμέσως όμως τον σπουδαίο πορτιέρο μετά τον θρίαμβο, και κυνηγούν να φωτογραφιστούν με τον σκόρερ. Αυτό το μονοπάτι της μοίρας ακολούθησε και ο Νο 1 στρατιώτης της Πορτογαλίας έπειτα από επτά καίριες αποκρούσεις στις επελάσεις των γάλλων γρεναδιέρων. Αν η ομάδα του Ντεσάν υπέστη ένα Βατερλώ, ο «Ουέλιγκτον» ήταν ο Ρουί Πατρίσιο, που έφυγε από το Παρίσι αχάιδευτος από το πάθος των οπαδών κι αστόλιστος από τα φλας των φωτογράφων.
Αυτά, ως επίλογος σε μια ποδοσφαιρική διοργάνωση που αν οι παίκτες δεν αγωνίζονταν σχεδόν καθημερινά όλο τον χειμώνα, αν ο αντικειμενικός σκοπός της επιτυχίας δεν βάραινε τα πόδια τους και αν οι «ντίβες» δεν είχαν βραχνιάσει μετρώντας τα εκατομμύριά τους φωναχτά όλα τούτα τα χρόνια, θα βλέπαμε θέαμα όπως θα άρμοζε σε ένα τουρνουά με τις καλύτερες (;) ομάδες της Ευρώπης.
Ομως ο Κρόιφ πέθανε, ο Εουσέμπιο πέθανε και ο Ρονάλντο δεν ένιωθε και πολύ καλά τελευταία.
Και τέλος, αν ο Μέσι ήταν Πορτογάλος, στο τέλος θα είχε πανηγυρίσει ο Γκριεζμάν… Αυτά!
