Ο ιστορικός του μέλλοντος των ελληνικών ΜΜΕ (εάν συνεχίσουν βεβαίως να υπάρχουν) ενδεχομένως θα γράψει για τους παράλληλους κύκλους σχετικά με τις κατά καιρούς προσπάθειες για μεγαλόπνοες τομές στο πεδίο, με συχνά πενιχρά αποτελέσματα. Ο λόγος αποτυχίας στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν μπορούν να επιβληθούν, αλλά μόνο να συντελεστούν (εάν αυτό είναι το ζητούμενο) μέσα από συναίνεση, σύνεση και οραματική πολιτική. Οσες φορές υπήρξαν απόπειρες για την ευρυθμία του επικοινωνιακού πεδίου διαμέσου μιας δήθεν άτεγκτης τάσης και τακτικισμών, το αποτέλεσμα υπήρξε πρόσκαιρο, θνησιγενές και στην καλύτερη περίπτωση μηδαμινό.

Στην πράξη, τα τελευταία 25 χρόνια, οι ιθύνοντες επιζητούν νόμους που δημιουργούν μεν ντόρο, για να προστεθούν όμως αργότερα και αυτοί στον μακρύ κατάλογο των νόμων που δεν εφαρμόζονται, συμβάλλοντας στην πατροπαράδοτη κακονομία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι επτά «μεγάλοι» νόμοι έχουν αποπειραθεί να ελέγξουν το πεδίο από το 1987. Και χωρίς ιδιαίτερες νομικές γνώσεις εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει ένα πληθωρικό θεσμικό πλαίσιο.

Τρίτη προσπάθεια. Αυτή είναι η τρίτη προσπάθεια έκδοσης τηλεοπτικών αδειών, το ίδιο φιλόδοξη ή και λίγο περισσότερο από τις άλλες δύο. Στις 23 Ιουλίου του 1993, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανακοίνωσε ότι παραχωρεί άδεια λειτουργίας για πανελλαδική τηλεοπτική εμβέλεια σε τηλεοπτικούς σταθμούς με ισχύ για μια περίοδο επτά χρόνων προκαλώντας την έντονη αντίδραση όχι μόνο των θιγόμενων σταθμών, της τότε αντιπολίτευσης, αλλά και μελών του τότε ΕΣΡ. Αδεια είχαν πάρει ο Αnt1 TV, το New Channel, το Κανάλι 29, η Νέα Τηλεόραση (Star), το Seven X και το Mega στην Αθήνα, το TV 100 και το Μακεδονία TV στη Θεσσαλονίκη, το Τηλετώρα και το TeleCity TV με τοπική εμβέλεια. Είχαν αποκλειστεί ο 902 TV και ο Σκάι. Μετά την πτώση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας τον Οκτώβριο του 1993, η νέα κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου παραχωρεί τη δυνατότητα εκπομπής στους δύο αποκλεισθέντες και υπόσχεται οριστικές άδειες, χωρίς αυτές βεβαίως να δοθούν.

Η πολυπόθητη «ευταξία στα ερτζιανά» προβάλλεται από την κυβέρνηση Σημίτη το 1997 με τον περίφημο «Χάρτη των Συχνοτήτων». Το 1998 οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί καταθέτουν αιτήσεις για χορήγηση άδειας λειτουργίας καθώς έχουν προκηρυχθεί έξι άδειες πανελλαδικής εμβέλειας, 54 περιφερειακής και 57 τοπικής, με 157 ενδιαφερομένους που είχαν καταθέσει σχετικές αιτήσεις. Κι ενώ όλοι περιμένουν να αρχίσει η διαδικασία παροχής των αδειών, στις μεταβατικές διατάξεις του Νόμου 2644/1998 για την ψηφιακή και συνδρομητική τηλεόραση, ορίζεται ότι οι υπάρχοντες σταθμοί θεωρούνται ως «νομίμως λειτουργούντες» μέχρι την έκδοση σχετικής αδειοδότησης. Αυτό επαναλαμβάνεται για τα επόμενα 16 χρόνια.

Τακτικισμοί και αντεγκλήσεις. Σήμερα, η διαδικασία αδειοδότησης πραγματοποιείται εν μέσω τακτικισμών και αντεγκλήσεων με 11 υποψήφιους (7 παλαιούς και 4 νέους), και υπό νομική αμφισβήτηση καθώς αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον διαγωνισμό, με 23 αιτήσεις ακυρώσεως να έχουν υποβληθεί εναντίον του τόσο για το ότι αντιβαίνει διατάξεις του Συντάγματος όσο και για το ότι παραβιάζεται η κοινοτική νομοθεσία.

Θα μπορούσε κανείς να είναι αισιόδοξος ότι θα τεθεί τέλος σε «25 χρόνια ανομίας»; Ή αντίθετα, όπως συνιστά η ιστορία των αδειών, βρισκόμαστε ενώπιον προεκλογικών διεργασιών; Σε κάθε περίπτωση, το επικοινωνιακό πεδίο, οι εργαζόμενοι, αλλά και πολύ περισσότερο η χώρα πλέον δεν έχει την πολυτέλεια ούτε φυσικά τον χρόνο να ασχολείται με τους διαφαινόμενους τακτικούς ελιγμούς της εκάστοτε κυβέρνησης.

Τελευταία Νέα