Λένε ότι, αντίθετα με τις γυναίκες, ένας άνδρας ντυμένος στα λευκά δεν είναι ποτέ αθώος. Δηλώνει εμμέσως ότι δεν φοβάται να λερωθεί. Η ενδυματολογική σοφιστεία φαίνεται ότι επιβεβαιώθηκε προσαρμοσμένη στο κρεμ κοστούμι με το οποίο ο Σταύρος Θεοδωράκης εμφανίστηκε προχθές στη Βουλή –έτοιμος να κυλιστεί στην αρένα που είχε ετοιμάσει ο Τσίπρας.
Δεν ήταν μια αυτονόητη επιλογή. Η αξιωματική αντιπολίτευση απέφυγε την αντιπαράθεση σε ένα πεδίο που ο Τσίπρας καταφέρνει ακόμη να ορίζει προνομιακά με την αντισυστημική ηθικολογία του. Στην προκειμένη περίπτωση, είχε καταθέσει μια ρύθμιση – τέρας ως παρθενορραφή της ρύθμισης για τις οφσόρ, απαγορεύοντας κάθε εκτός συνόρων επιχειρηματική δραστηριότητα στους πολιτικούς και τους συγγενείς τους. Αν η αντιπολίτευση καταψήφιζε τη ρύθμιση, θα ήταν ευάλωτη στην κατηγορία ότι κάτι έχει να κρύψει. Αν την υπερψήφιζε, θα εμφανιζόταν να στηρίζει διά της συναίνεσής της την όψιμη σταυροφορία του Τσίπρα.
Ο Θεοδωράκης έκανε και τα δύο. Πρώτα κατήγγειλε το κυβερνητικό κόλπο και στο τέλος υπερψήφισε την τροπολογία. Αλλά, έτσι όπως είχε στηθεί η αντιπαράθεση, ελάχιστη σημασία έχει τι νομοθετήθηκε στο τέλος. Σημασία έχει ότι στο κενό –που απεχθάνεται η φύση, αλλά άφησαν η ΝΔ και η Γεννηματά –ο Θεοδωράκης πρωταγωνίστησε ως ο μόνος αντιτσιπρικός πόλος, επιστρέφοντας τα τάκλιν του αντιπάλου.
Είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς τυχαίο το γεγονός ότι, μια μέρα μετά την κοινοβουλευτική επίδοση του Θεοδωράκη, δώδεκα μικρομεσαία στελέχη του Ποταμιού ένιωσαν την ανάγκη να ανακοινώσουν ότι στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να δει κανείς αυτή την πρωτοβουλία ως έμμεση υπενθύμιση προς το Ποτάμι ότι η ΝΔ παραμένει η μεγάλη κοίτη –και είναι έτοιμη να ασκήσει την έλξη που της δίνει αυτή η δεσπόζουσα θέση, ακόμη και με τέτοιες επικοινωνιακές δολιοφθορές.
Ο Θεοδωράκης δεν περίμενε, βέβαια, τη χθεσινή τρικλοποδιά για να νιώσει την πίεση της ΝΔ. Αυτό που ίσως περίμενε ήταν ότι στο στοιχειωμένο πρότζεκτ του Κέντρου –όπως ο ίδιος επιμένει να ονομάζει αυτό που υπόλοιποι λένε Κεντροαριστερά –θα βρισκόταν κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τον πασοκικό μικρομεγαλισμό: την ανάνηψη ενός αντιδεξιού ΠΑΣΟΚ που δείχνει να πιστεύει ότι μπορεί και μόνο να ευδοκιμήσει, χωρίς φιλελεύθερες επιμολύνσεις από τους φίλους του Φέρχοφστατ.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο επικεφαλής του Ποταμιού δείχνει να βρίσκει τη φόρμα του σε μια στιγμή που η σκηνή μοιάζει να στενεύει. Ομως η εικόνα δεν έχει αποκρυσταλλωθεί. Αυτό που φαίνεται ως διπλή πίεση υπό ένα άλλο φως μπορεί να είναι και διπλή εναλλακτική. Δυο πόρτες έχει η σκηνή.
