Η προνομιακή σχέση της Αριστεράς με τα μέσα ενημέρωσης μετρά μερικές δεκαετίες και αυτό δεν συνέβη τυχαία, ούτε όμως και ως προϊόν συνωμοσίας. Κατά κανόνα άνθρωποι που κατείχαν σημαντικές θέσεις στον Τύπο αλλά και απλοί εργαζόμενοι είχαν ιδεολογικές αναφορές στην Αριστερά γενικώς και σε όλες τις αποχρώσεις της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε αυτό που λέγεται διαχρονικά πως η Αριστερά ηττήθηκε στον Εμφύλιο στρατιωτικά αλλά στην πορεία των δεκαετιών που ακολούθησαν κυριάρχησε στο πεδίο των ιδεών. Αυτή η ηγεμονία έχει μια κάποια σημασία καθώς ακόμη και οι δεξιοί ήθελαν κάπως να μοιάζουν στους αριστερούς ή στους λεγόμενους αριστερούς και συχνά είχαμε φαινόμενα μιμητισμού και στρεβλώσεις .

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα που προηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ και της παρέας που τον διοικεί αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ ως έχει εξασφάλιζαν δυσανάλογα υπερβολική –σε σχέση με το μέγεθός τους –προβολή από τα μέσα ενημέρωσης. Αυτό δεν συνέβη επειδή τα είχαν βρει με τη λεγόμενη διαπλοκή αλλά διότι πρωτοστατούσαν σε πρωτοβουλίες και έκαναν δημοσιογραφικό θόρυβο που πάντα προκαλεί το ενδιαφέρον των Μέσων. Αυτή η κυριαρχία εξελίχθηκε και στην εποχή της άνθησης των ΜΜΕ από το 1990 και μετά, ώσπου έφθασε η κρίση και όλα μπερδεύτηκαν αλλόκοτα.

Κάπου εκεί στα μέσα του 2010 αρχίζει ένα παιχνίδι κατασυκοφάντησης του Τύπου από εκείνους που υπήρξαν προϊόν του. Ο Αλέξης Τσίπρας για παράδειγμα είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού που βγήκε στον αφρό από τη θρασύτητα στην αρχή και την άνεσή του εν συνεχεία στην επικοινωνία με τα ΜΜΕ. Την εποχή των καταλήψεων που ως μαθητής έγινε διάσημος με μια συνέντευξή του στην Αννα Παναγιωταρέα διεκδικώντας το δικαίωμα στην κοπάνα. Ο θρύλος μάλιστα θέλει αυτή την πρώτη του επαφή με την τηλεόραση να τη χρωστά ενδεχομένως και χωρίς να το ξέρει ακόμη στον Κώστα Λαλιώτη. Εκείνος φέρεται ότι είχε υποδείξει τότε σε κάποια στελέχη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ να βγάλουν μπροστά και κανέναν άλλο στη σύγκρουση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Από τότε στο σήμερα κύλησε πολύ νερό και ο Τσίπρας ανακάλυψε ότι το παιχνίδι της σύγκρουσης με τα λεγόμενα συστημικά μέσα αποδίδει. Βεβαίως αυτή η σύγκρουση δεν υπήρξε ποτέ ευθεία και από θέση αρχών. Κάθε άλλο, από τη μια καταγγελίες και στο παρασκήνιο επιχείρηση ποδηγέτησης και ελέγχου. Διπλή γλώσσα όπως παντού στην πολιτική τους ήταν και παραμένει η επιλογή τους. Με την ανάληψη της εξουσίας όμως θέλουν κάτι παραπάνω από έλεγχο των μίντια και δεν διστάζουν να το ομολογούν, και φυσικά να το σχεδιάζουν με κάθε τρόπο. Τα παραδείγματα δεκάδες και η συστηματική προσπάθεια υποταγής των ΜΜΕ ολοφάνερη και στους πλέον δύσπιστους. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να θέλουν να αντικαταστήσουν τους παραδοσιακούς παράγοντες του Τύπου όχι μόνο με αμφιλεγόμενα πρόσωπα που κινούνται στα όρια του υποκόσμου αλλά με φαντάσματα του «κάτω κόσμου». Αυτό το άγριο παιχνίδι κυριαρχίας σκοντάφτει ευτυχώς στα αντισώματα δημοκρατίας.

Τελευταία Νέα