Εφτά χιλιάδες σελίδες και κάτι. Η πιο μακρά επιστολή αυτοκτονίας στην Ιστορία. Ετσι είχε χαρακτηρίσει ένας βουλευτής των Εργατικών το –πολύ αριστερό για να είναι εκλόγιμο –πρόγραμμα με το οποίο το κόμμα του ηττήθηκε το 1983 από τη Θάτσερ. Το πολυνομοσχέδιο με το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας πιάστηκε χθες οριστικά στον ιμάντα της μνημονιακής νομοτέλειας μπορεί να έχει προβλέψιμα αποτελέσματα για τη μοίρα της κυβέρνησής του. Δεν έχει όμως ιδεολογικό χαρακτήρα.

Δεν είναι ούτε θατσερικό ούτε τσαβικό. Είναι πολύ απ’ όλα. Σοσιαλιστικό στους φόρους. Νεοφιλελεύθερο στους μηχανισμούς εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Καλβινιστικό στις ζώνες δημοσιονομικής παρθενίας. Ενα νομοθετικό μπρικολάζ ανάλογο της χημείας του πρωθυπουργικού μοντέλου που ενσαρκώνει ο ίδιος ο Τσίπρας: ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Και πολύ αριστερός και πολύ δεξιός.

Αν κάτι ξεχωρίζει από το συνονθύλευμα, είναι τα συστατικά εκείνα που αποτελούσαν πάγιο αίτημα των (Βορειο)ευρωπαίων μετά την πρώτη φάση της ελληνικής κρίσης. Η ελληνική «Τρόιχαντ» –το πρότυπο του οχήματος που είχε αναλάβει τη ρευστοποίηση της κρατικής περιουσίας στην Ανατολική Γερμανία -, η ανεξάρτητη Αρχή δημοσίων εσόδων και ο κόφτης είναι οι μοχλοί εποπτείας που ζητούσαν επίμονα οι δανειστές.

Τους ζητούσαν, αλλά καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τα ερείσματα για να τους θεσμοθετήσει. Τώρα, το ρίσκο που πήραν οι δανειστές το φθινόπωρο του 2014 αποδίδει. Δικαιώνεται η επιλογή τους να μπλοκάρουν την τελευταία αξιολόγηση του 2ου Μνημονίου, περιμένοντας ότι μια εχθρική ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αποδειχθεί πιο χρήσιμη –γιατί είτε θα προσφερόταν για παραδειγματικό «σωφρονισμό» είτε θα τους απάλλασσε οριστικά προκαλώντας Grexit.

Η χθεσινή ψηφοφορία ολοκλήρωσε τον κύκλο του «σωφρονισμού» του Τσίπρα και της μετατροπής του στον καλύτερο αγωγό της συντηρητικής οπτικής για το ελληνικό πρόβλημα. Η αντιπολίτευση εμφανίζεται βέβαιη ότι η τσιπρική στροφή θα σημάνει και τη δική της δικαίωση. Η διάψευση της προσδοκίας θα λειτουργήσει, υποτίθεται, αφυπνιστικά για το εκλογικό σώμα.

Πρόκειται για μια πρόβλεψη που παραγνωρίζει ότι η διάψευση μπορεί να βαθύνει τον κυνισμό. Μπορεί να εντείνει τις αντισυστημικές –βλέπε και αντικοινοβουλευτικές –ροπές όσων είχαν πιστέψει στη συριζαϊκή επαγγελία. Αντί να τους προσηλυτίσει αίφνης στις μεταρρυθμίσεις, μπορεί να τους παροχετεύσει στην αποχή ή στα άκρα.

Ακόμη και την ώρα της συνθηκολόγησής του ο Τσίπρας παραμένει το πιο επιδραστικό πρόσωπο της δημόσιας ζωής. Απόδειξη ότι για να τον καταγγείλει στη Βουλή η αντιπολίτευση δανείστηκε τη δική του γλώσσα. Εκείνος είχε προληπτικά καταστήσει άσφαιρα τα πυρά τους. Είχε αδειάσει από νόημα τον καταγγελτικό λόγο. Τι σημαίνει πια «σκαμνί», «ξεπούλημα», «εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας»; Τίποτε. Είναι λέξεις που ξεδόντιασε η αντιμνημονιακή κατάχρηση.

Η επιρροή αυτή είναι σαν τα μέτρα που πέρασε χθες ο Τσίπρας: θα μείνει ακόμη κι όταν αυτός θα έχει φύγει.

Τελευταία Νέα