Οι κρίσεις, προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, αθλητικές, αποδεικνύεται από τα γεγονότα πως αποτελούν μια πολύ χρήσιμη διαδικασία για τον άνθρωπο.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κοσκίνισμα, ένα πέρασμα από την κρησάρα, ένα ξεδιάλεγμα.

Το ταρακούνημα αφήνει πίσω του τα «απόβλητα». Τα μεγάλα που δύσκολα μπορούσαν να κρυφτούν ακόμα και στις ευημερούσες μέρες αλλά και τα μικρά που σε κάνουν να απορείς για την ποσότητά τους και κυρίως την ικανότητά τους να περνούν απαρατήρητα τα προηγούμενα χρόνια.

Οταν αρχίζει το κοσκίνισμα η κρησάρα παραμένει σιωπηλή.

Οσο προχωρά όμως η διαδικασία, ακούγονται τα πρώτα γρατζουνίσματα από τα σκουπίδια που προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δεν μπορούν.

Ενας θόρυβος ξερός, αποκρουστικός σαν την εικόνα τους.

Δεν τους αξίζει ούτε ο κάδος ανακύκλωσης.

Η ολοκλήρωση της κάθαρσης είναι η αποκάλυψη της αηδούς συμπεριφοράς τους στη σκληρή πραγματικότητα.

Η σταδιακή αφαίρεση του μακιγιάζ που κάλυπτε τα αληθινά χαρακτηριστικά.

Αυτά που τόσο καλά κρύβονταν τις ημέρες της επίπλαστης παραζάλης, όπως τα σκουλήκια στα γεμάτα σακιά με αλεύρι που τρώνε ακατάπαυστα χωρίς να δίνει κανείς σημασία.

Γιατί στις καλές εποχές ακόμα κι αυτά τα ατελή ασπόνδυλα που βρίσκονταν σε κατάσταση ρικνότητας και προτιμούσαν τη νύχτα για να συρθούν και να βρουν τροφή θεωρούνταν μέρος της ευημερίας μας.

Η περίπτωσή τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στις μέρες της κρίσης, η φιλέκδικη ικανοποίηση της βουλιμίας τους, δείγμα υπεροχής απέναντι στους εξασθενημένους, αυξάνεται.

Ως σκουλήκια που είναι δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η έλλειψη τροφής αναστέλλει την ανάπτυξή τους και διπλασιάζει τη διάρκεια της ζωής τους. Ετσι, νομίζοντας πως κάνουν κακό στους άλλους όταν τους απομυζούν, πέφτουν θύματα του ίδιου του –κακού –εαυτού τους.

Τελευταία Νέα