Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το τρις εξαμαρτείν ακόμα χειρότερα, γιατί δεν πείθει κανέναν. Και ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατακτήσει με το σπαθί του την απόλυτη δυσπιστία των πολιτικών αρχηγών προς το πρόσωπό του.
Η αρχή έγινε στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, όταν τους καλούσε –όχι ο ίδιος, αλλά ο Προκόπης Παυλόπουλος –σε γεύμα με αφορμή την επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Εκεί ο Τσίπρας ζήτησε τη συναίνεσή τους για το τρίτο Μνημόνιο. Σε αντάλλαγμα, υποσχέθηκε ότι δεν θα προχωρούσε σε πρόωρες εκλογές. Τις προκήρυξε πριν καν περάσει ένας μήνας.
Προφανώς οι πρόωρες εκλογές δεν ήταν επαρκές μάθημα για τους υπόλοιπους. Τον περασμένο Νοέμβριο έσπευσαν να ανταποκριθούν στο νέο προσχηματικό προσκλητήριο για συναίνεση, τρέχοντας σαββατιάτικα στο Μέγαρο Μαξίμου. Επαιξαν και πάλι τους κομπάρσους στην πρωθυπουργική παράσταση «ζητάω συναίνεση για την εθνική γραμμή και οι εκπρόσωποι του παλιού κατεστημένου δεν μου τη δίνουν». Οι πολιτικοί αρχηγοί βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην απαίτηση του Τσίπρα να υπογράψουν το κοινό ανακοινωθέν με τις κόκκινες γραμμές του για το Ασφαλιστικό, ενώ δεν υπήρχε καν σαφής πρόταση μεταρρύθμισης στο τραπέζι.
Χρησιμοποιώντας και πάλι ως πρόσχημα τη συναίνεση, ο Πρωθυπουργός καλεί τώρα τους πολιτικούς αρχηγούς σε σύσκεψη στο Προεδρικό για να… βάλουν όλοι μαζί βέτο στη Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου, αν η Ευρώπη δεν αποφασίσει επιτέλους να εφαρμόσει τις ίδιες της τις αποφάσεις.
Μόνο που το βέτο είναι υπόθεση κυβερνήσεων, όχι κομμάτων.
Είναι πολιτική απόφαση της εκάστοτε εξουσίας αν θέλει να τα κάνει λαμπόγυαλο με τους ευρωπαίους εταίρους. Και μάλιστα χωρίς καμία εγγύηση ότι η μπλόφα θα πιάσει, όπως απέδειξε το υποτιθέμενο βέτο –ρωτήστε τον Κάμερον –ή τέλος πάντων η απειλή του στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Ούτως ή άλλως, η προσφυγή στο βέτο αποδεικνύει την αποτυχία της κυβέρνησης να χειριστεί την καυτή πατάτα του Προσφυγικού με διπλωματικό τρόπο. Οχι τώρα που η κατάσταση έχει ξεφύγει και η Ελλάδα βρίσκεται σε απομόνωση, αλλά πολύ πριν, όταν οι προειδοποιήσεις έρχονταν από παντού. Τότε υπήρχε χρόνος για την κυβέρνηση να χτίσει τα επιχειρήματά της έτσι ώστε να μην την αποκλείουν από διεθνείς συναντήσεις που την αφορούν άμεσα.
Και ο Πρωθυπουργός ζητά και τη συναίνεση των άλλων κομμάτων για να πατήσει γκάζι και να βρει με χίλια στον τοίχο. Φρόντισε βέβαια, μετά την απαραίτητη δραματοποίηση της ατμόσφαιρας, να τη φορτίσει κιόλας με διχαστικές αναφορές, αποκαλύπτοντας την πρόθεσή του να παγιδεύσει για ακόμη μία φορά τους αρχηγούς.
Οταν το δράμα και η υπερβολή γίνονται μανιέρα, δεν πείθουν.
Οι υπερβολές γκρέμισαν το πρώτο οκτάμηνο της ηρωικής διαπραγμάτευσης τις περισσότερες γέφυρες της χώρας με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τότε τους απειλήσαμε ότι θα διαλύσουμε την ευρωζώνη και θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές. Τώρα που ελάχιστο διπλωματικό κεφάλαιο έχει απομείνει, τους απειλούμε ότι αν δεν εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές αποφάσεις, οι τζιχαντιστές θα μείνουν εντός Ελλάδας!
Στο παράλληλο σύμπαν της διπολικής διαταραχής, ο Τσίπρας επιζητεί και τη συναίνεση των άλλων αρχηγών για να την τρίψει στα μούτρα των Ευρωπαίων.
