Αναζήτηση
Τυπικά η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είτε θα κλείσει την αξιολόγηση με μεγάλο κόστος. Είτε θα έχει μεγάλο κόστος αν δεν κλείσει την αξιολόγηση.
Ουσιαστικά όμως η θέση της είναι ακόμη χειρότερη.
Οχι μόνο επειδή, όπως πάνε τα πράγματα, μετά τις τράπεζες θα κλείσει και τα σύνορα.
Αλλά κυρίως επειδή μέσα σε πέντε μήνες κατέρρευσε το αφήγημα με το οποίο κέρδισε τον Σεπτέμβριο, αφού είχε προηγουμένως καταρρεύσει το αφήγημα με το οποίο κέρδισε τον Ιανουάριο.
Η μεγαλύτερη δυσκολία της σήμερα είναι ακριβώς αυτή: δεν λέει τίποτα το συγκροτημένο και τίποτα το συγκεκριμένο.
Κόκκινη γραμμή η μείωση των συντάξεων, φωνάζει ο ένας. Δεν μας ζήτησαν να μειώσουμε τις συντάξεις, ισχυρίζεται ο άλλος. Πουλήθηκε ο ΟΛΠ, ανακοινώνει ο ένας. Θα το δούμε, απαντά ο άλλος.
Το Μνημόνιο εφαρμόζει ο ένας. Πονάει η ψυχή του άλλου. Να κάνουμε εκλογές. Οχι, να υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις. Δεν βγάζεις άκρη.
Γενικά δεν καταλαβαίνεις πλέον τι θέλει η κυβέρνηση, εκτός από το να παραμείνει στην εξουσία και να καταλάβει το κράτος. Από τους κουμπάρους της Δεξιάς πέσαμε στις φαμίλιες της Αριστεράς.
Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρή κεντρική ιδέα, τρέχουν δεξιά κι αριστερά σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα. Ο δυστυχής Κατρούγκαλος είναι η τυπική εκδοχή αυτής της παραζάλης.
Το δυσάρεστο είναι ότι στην απελπισία τους επιλέγουν να τσακώνονται με ό,τι περπατάει. Με τους αγρότες επειδή είναι φοροφυγάδες. Με τους επαγγελματίες επειδή έχουν μάθει να μην πληρώνουν. Με τους ανθρώπους στην Κω επειδή είναι φασίστες.
Με τους διαδηλωτές επειδή φορούν γραβάτα. Με την αντιπολίτευση επειδή είναι ακροδεξιοί ή νεοφιλελεύθεροι. Με τα «οργανωμένα συμφέροντα», τα κανάλια, τους δημοσιογράφους και γενικώς με όποιον δεν πάει με τα νερά τους. Με τους «έξω» και τους «μέσα».
Ολοι, υποτίθεται, θέλουν να τους ρίξουν!
Ειλικρινά δεν θυμάμαι καμιά κυβέρνηση, όσο παλιά κι αν ανατρέξω, η οποία τη στιγμή της κοινωνικής έντασης να καταφεύγει στο ζοριλίκι και τον καβγά αντί να επιλέγει τον κατευνασμό και την εκτόνωση.
Είναι γεγονός ότι η εχθροπάθεια, τα σύνδρομα καταδίωξης και τα πολωτικά ανακλαστικά αποτελούν βασικά στοιχεία της αριστερής πολιτικής κουλτούρας και τους βοήθησαν να επιβιώσουν τα άνυδρα χρόνια της αντιπολίτευσης.
Αλλά δεν βρίσκονται πια στην αντιπολίτευση. Κι αν όντως υπάρχει σήμερα «σχέδιο αποσταθεροποίησης και πολιτικής αναταραχής» (που λέει κι η Γεροβασίλη), το βέβαιο είναι ότι η στάση, το ύφος και η ρητορική τους μάλλον το πριμοδοτούν παρά το αντιπαλεύουν.
Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει πρωτίστως την κυβέρνηση. Αν φυσικά υπάρχει ακόμη κυβέρνηση…
