Πρόκειται για μια διαφημιστική διατύπωση που, στην Ελλάδα, έζησε τις δόξες της στη δεκαετία του 1980 μαζί με τα κέντρα αδυνατίσματος. Αναφέρομαι στο «πριν» και το «μετά» που αναδείκνυε την (ενισχυμένη από τον «παππού» του photoshop, το ρετούς) μεταμόρφωση και κινούνταν, κατά κανόνα, εντός των ορίων της γραφικότητας δίνοντας έμπνευση για κωμικές αναπαραγωγές. Δυστυχώς, αυτές τις ημέρες ανακαλώ το συγκεκριμένο διαφημιστικό τρικ σε δύο στιγμιότυπα του δημόσιου βίου που μόνο κωμικά δεν είναι. Τουναντίον, αναδεικνύουν με οδυνηρό τρόπο τη γραφικότητα της πραγματικότητας. Το ένα είναι οι φωτογραφίες του Γιώργου Κατρούγκαλου όταν την περασμένη Τρίτη έμπαινε, κορδωμένος και γραβατωμένος, στο Χίλτον για να συναντήσει τους εκπροσώπους των δανειστών και όταν έβγαινε, καταβεβλημένος, αγραβάτωτος και χωρίς καν ποσέτ. Το δεύτερο, η περίπτωση του άνεργου αρχαιολόγου Γιώργου Θεοφάνους που συνεπαρμένος από το κίνημα «Δεν πληρώνω» περνούσε χωρίς να καταβάλει το αντίτιμο τα διόδια της Εγνατίας και τώρα καλείται να πληρώσει στην Εφορία 22.000 ευρώ.
Πρόκειται για το «πριν» και το «μετά» μιας αυταπάτης που αν στην αρχή επιβίωσε με το κινηματικό της άλλοθι (περίπτωση Θεοφάνους), καλλιεργείται πλέον ως πολιτική τακτική (περίπτωση Κατρούγκαλου). Για μια τραυματική κοινωνική ενηλικίωση. Για μια ανώμαλη, χωρίς τροχοδρόμηση, προσγείωση στην πραγματικότητα. Και αν στη διαφήμιση το «μετά» ήταν εξ ορισμού καλύτερο από το «πριν», εδώ είναι χειρότερο και το μοιραζόμαστε όλοι. Και επειδή το ρετούς δεν υπάρχει πια και το photoshop χάλασε το «μετά», πρέπει να αναμορφωθεί πάση θυσία ώστε να μην οδηγήσει σε ένα συμβολικό «επέκεινα».
