Αβυσσος η ψυχή της Κεντροαριστεράς. Πάντα ήταν. Πολύ περισσότερο τώρα που τα κόμματα του χώρου –μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού –πέρα από το στρατηγικό τους αδιέξοδο έχουν να αντιμετωπίσουν και τον συνωστισμό που προκαλεί στον χώρο του Κέντρου η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΝΔ.

Υπ’ αυτό το πρίσμα η αποστροφή της Φώφης Γεννηματά ότι την χωρίζει άβυσσος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν οφειλόταν σε lapsus linguae. Προέκυψε από την αγωνία της να περιχαρακώσει τον χώρο της απέναντι στη «Δεξιά».

Δεν πέθανε η Δεξιά και η Αριστερά με το Μνημόνιο; Ή μήπως κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως ζόμπι του παλαιοκομματισμού γιατί κι αυτά πρέπει να ζήσουν; Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, απεφάνθη –μέσω «Αυγής» –ότι το μόνο που είναι άβυσσος είναι η ψυχή του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος έκανε προσπάθεια «περιχαράκωσης των πολιτικών επιλογών της νέας προέδρου του ΠΑΣΟΚ και της κατεύθυνσης που πρέπει να ακολουθήσει» (sic).

Από πότε και πώς κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον του εγχειρήματος του τρίτου πόλου; Προφανώς όχι από γνήσια σοσιαλδημοκρατική ευαισθησία…

Αν και υπό την πίεση των εξελίξεων στη ΝΔ, η πρόταση Γεννηματά για την ανασυγκρότηση του χώρου ήταν ένα βήμα. Θυμίζει λίγο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ των συνιστωσών, καθώς δεν είναι βέβαιο ότι η συγκόλληση συγγενών κινήσεων και κομμάτων μπορεί να φέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα αντί για κάτι νέο. Ηταν όμως ένα βήμα.

Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ήδη αντιμέτωπη με την αποστασιοποίηση Βενιζέλου αλλά και με τη διάθεση συνεργασίας –ή διεκδίκησης της ηγεσίας του νέου σχήματος –εκ μέρους του Γιώργου Παπανδρέου. Μένει να φανεί αν το βήμα που έκανε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα έχει συνέχεια ή θα μείνει μετέωρο και μισό, όπως έμειναν τα προηγούμενα, χαμένα στη μετάφραση των προσωπικών φιλοδοξιών και στρατηγικών. Διότι τότε θα είναι πράγματι δύσκολο –τουλάχιστον για τον ψηφοφόρο –να βρει ποια είναι η άβυσσος που τον χωρίζει από τη ΝΔ του Μητσοτάκη ή από τον (νέο;) ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.

Για την ώρα, η μόνη άβυσσος για την Κεντροαριστερά είναι αυτή που την χωρίζει από την κοινωνία και από τη δημιουργία ενός ρεύματος που θα έχει ισχυρά ερείσματα όχι στο παλιό DNA αλλά σε νέο γενετικό κώδικα που θα αφορά τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας.

Είναι αυτή η άβυσσος –και οι μονοψήφιες εκλογικές επιδόσεις –που κάνει τους ευρωπαίους Σοσιαλιστές να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα ως το ανερχόμενο αστέρι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και ως τέτοιο φαίνεται ότι ο Φρανσουά Ολάντ προτίθεται να καλέσει τον έλληνα Πρωθυπουργό στη σύνοδο σοσιαλιστών ηγετών που οργανώνει στο Παρίσι πριν από τη σύνοδο κορυφής της 18ης Φεβρουαρίου.

Πρώτη φορά σοσιαλ-Αριστερά; Ισως. Κάποιοι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές όχι μόνο δεν βλέπουν την άβυσσο που μπορεί να τους χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ σε βασικά ζητήματα που δεν αποτελούν θέμα συζήτησης στα σύγχρονα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά είναι και έτοιμοι να δεχθούν μια νότα ριζοσπαστισμού στις τάξεις τους. Μάλλον επειδή πιστεύουν στο μότο ότι ο ριζοσπαστισμός τού σήμερα είναι ο συντηρητισμός τού αύριο. Ρωτήστε και το ΠΑΣΟΚ.