Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Γιώργος Παπανδρέου… έδιωχναν την τρόικα, όταν η διαπραγμάτευση για ελαστικοποίηση των στόχων του προγράμματος λόγω παρατεταμένης ύφεσης ναυάγησε. Εναν μήνα μετά η κυβέρνηση σχεδόν παρακαλούσε την τρόικα να γυρίσει.

Το έργο ξαναπαίχτηκε τρία χρόνια μετά και η κορύφωση του δράματος ήρθε τον προπερασμένο Νοέμβριο. Μάταια το Μαξίμου και η οδός Νίκης διέρρεαν ότι ήταν θέμα 24ώρων να αφιχθεί η τρόικα στην Αθήνα. Οι επικεφαλής δεν ήρθαν ποτέ και η κυβέρνηση Σαμαρά είδε το τέλος να ‘ρχεται μέσω της εκλογής Προέδρου.

Το έργο επαναλήφθηκε τις προάλλες στην οδό Νίκης στη συνέντευξη Τύπου του υπουργού Οικονομικών –παρουσία της κυβερνητικής εκπροσώπου, μήπως και σκιαχτεί το ΔΝΤ. Ο Τσακαλώτος, ούτε λίγο ούτε πολύ, με την ευγένεια που τον διακρίνει παρακάλεσε το ΔΝΤ να σταματήσει τις διαρροές και να έρθει στην Αθήνα για να μπει μπροστά η αξιολόγηση.

Τα μηνύματα που εκπέμπονται από παντού είναι ότι η αξιολόγηση θα τραβήξει. Τώρα που η κυβέρνηση αποφάσισε να τρέξει δεν βιάζονται καθόλου οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές. Ειδικά το ΔΝΤ που θα υποβάλει την Ελλάδα στο μαρτύριο της σταγόνας μέχρι να αποφασίσει επισήμως –αφού περάσει η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού και υπάρξει συμφωνία για την κάλυψη των δημοσιονομικών κενών –αν θα μπει στο πρόγραμμα και με τα δύο πόδια.

Αν δηλαδή θα έχει αρμοδιότητες τεχνικού συμβούλου ή αν θα έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι, αν θα μετάσχει, έστω και με «συμβολικό» ποσό μερικών δισ., μόνο και μόνο για να τηρηθούν τα προσχήματα της παραμονής του. Επειδή έτσι θέλει το Βερολίνο και με αυτόν τον όρο έδωσε κακήν κακώς την έγκρισή του στο τρίτο Μνημόνιο η Μπούντεσταγκ τον περασμένο Αύγουστο.

Ομως, το να απαιτείς να σταματήσουν οι διαρροές των δανειστών και να ζητάς επίσημη τοποθέτηση από την πλευρά τους εκπέμπει πανικό. Οχι μόνο επειδή η κυβέρνηση συμπεριφέρεται λες και οι προτάσεις που υποβάλλει στους δανειστές έχουν κάτι από το αλάθητο του Πάπα. Αλλά επειδή ήταν η ίδια η κυβέρνηση, άλλοτε διά στόματος του Πρωθυπουργού και άλλοτε με «επαναστατικά» νον πέιπερ, που απαιτούσε την αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα και από τα ευρωπαϊκά πράγματα, και τώρα του ζητά να γυρίσει πίσω.

Είναι ακριβώς η φάση του έργου που θυμίζει όλα τα προηγούμενα. Η κυβέρνηση συνειδητοποιεί (;) τώρα το στρατηγικό της αδιέξοδο. Υποτίθεται ότι υπέγραψε ένα Μνημόνιο με λιγότερα δημοσιονομικά και περισσότερα διαρθρωτικά μέτρα, και το μόνο που ακούει –το ακούει και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία –είναι μαύρες τρύπες και δημοσιονομικά κενά.

Ακούει ακόμη ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, αλλά στο μεταξύ έχει κάψει πολλές γέφυρες. Επιχειρώντας να περικυκλώσει τον εχθρό, η κυβέρνηση δεν του άφησε διέξοδο φυγής. Και τώρα είναι ο εχθρός που μυρίζεται την αδυναμία και την έχει περικυκλώσει.

Τελευταία Νέα