«Δεν θα συναινέσω στο λάθος» επαναλάμβανε ο Αντώνης Σαμαράς το 2010 και το 2011, ξορκίζοντας το Μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου. Κάτι παρόμοιο είχε πει με όλους τους τρόπους ο Αλέξης Τσίπρας στο Μνημόνιο Σαμαρά – Βενιζέλου. Ο Γιάννης Πλακιωτάκης φρόντισε να θυμίσει στον Πρωθυπουργό ότι και η ΝΔ δεν θα συναινέσει στο λάθος (λέγε με Ασφαλιστικό), κατά το μότο που ο σημερινός Πρωθυπουργός ακολούθησε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχεδόν σε όλες τις ψηφοφορίες, μνημονιακές και μη.

Κάπως έτσι, σχεδόν εκδικητικά, η αντιπολίτευση μοιάζει να ακολουθεί το δόγμα «κάν’ το όπως ο Τσίπρας». Οι πρώτες αντιδράσεις της στην πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό θυμίζουν τον υστερικό τρόπο με τον οποίο αντιπολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε όλα, υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα.

Και τι μπορεί να κάνει η αντιπολίτευση; Το δεκανίκι του Τσίπρα, όπως το περασμένο καλοκαίρι που πήρε τα εύσημα των Βρυξελλών επειδή ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο, αλλά έφαγε τη σκόνη του κυβερνώντος κόμματος στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου που υποτίθεται ότι δεν θα γίνονταν; Ή μήπως να ψηφίσει το Ασφαλιστικό και πάλι η κοινωνία να την κατηγορεί για την παρακμή της χώρας;

Δεν έχει και πολλές επιλογές. Σε τελευταία ανάλυση, στο Ασφαλιστικό η κυβέρνηση κάνει ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες. Μπαλώνει το σύστημα, αρνούμενη να αναλάβει το πολιτικό κόστος και πετάει την μπάλα των περικοπών στην όποια κυβέρνηση του 2018. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο επιχείρημα που μπορούν να προτάξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο «όχι» τους: ότι το σχέδιο της κυβέρνησης, πέρα από την ενοποίηση των Ταμείων, είναι απλώς λογιστικό. Δεν επιφέρει δομικές αλλαγές στο σύστημα. Θα μπορούσε, βέβαια, να καταθέσει και τις δικές της προτάσεις. Αλλά το διάστημα μέχρι τις 20 Ιανουαρίου προφανώς δεν είναι αρκετό.

Ολες οι υπόλοιπες εξαλλοσύνες που θυμίζουν το μότο «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» και ήρθε η ώρα να πληρώσει ο Τσίπρας για το δικό του «όχι σε όλα» ανήκουν στη σφαίρα του θυμικού. Ισως και λίγο του φαντασιακού, καθώς το στρατηγικό αδιέξοδο της αντιπολίτευσης γίνεται όλο και πιο βαθύ. Με απλά λόγια, συχνά η αντιπολίτευση μοιάζει να μην είναι μέρος της εξίσωσης, παρά την επιμονή των Βρυξελλών να την εντάξει στο παιχνίδι και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα. Από την άλλη, ο πιο υποψιασμένος παρατηρητής θα αναρωτηθεί γιατί συζητάμε για την αντιπολίτευση, όταν η κυβέρνηση επιμένει ότι οι 153 της είναι «μασίφ».

Μάλλον επειδή παραφράζοντας το παγκαλικό «μαζί τα φάγαμε», μαζί λαΐκισαν για το Ασφαλιστικό. Και τότε και τώρα. Προφανώς γι’ αυτό οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν μπορούν να τα ψηφίσουν και όλοι μαζί.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, η αντιπολίτευση θα είναι χαμένη λόγω του αδιεξόδου της. Η περίπτωση του Ασφαλιστικού θυμίζει την περίφημη ατάκα του Αρκά «προσπαθώ να βγω από το αδιέξοδο, αλλά δεν θυμάμαι από πού μπήκα»…

Τελευταία Νέα