Κυκλοφόρησε ο καινούργιος Αστερίξ: Ο Ασάνζ, το Wikilix και ο Χίτσκοκ

Για έναν λάτρη της σειράς, η όρεξη ανοίγει ακόμα και με περιλήψεις όπως η ακόλουθη: ο Ιούλιος Καίσαρας είναι έτοιμος να ολοκληρώσει τη συγγραφή του «De Bello Gallico», συμπεριλαμβάνοντας μεγαλόψυχα και ένα κεφάλαιο για ένα πεισματάρικο χωριό στη Βρετάνη που δεν το κατέκτησε ποτέ. Ενας επικοινωνιολόγος του ωστόσο, που μοιάζει πολύ με τον θρυλικό γάλλο διαφημιστή Ζακ Σεγκελά, θεωρεί μια τέτοια ομολογία αδιανόητη. Αφαιρεί λοιπόν τον επίμαχο πάπυρο και τον κρύβει καλά. Ενας σκλάβος με αισθήματα αλληλεγγύης προς τους Γαλάτες τον εντοπίζει και παραδίδει ένα αντίγραφο σε έναν δημοσιογράφο υπέρμαχο της αποκάλυψης κυβερνητικών μυστικών, φτυστό ο Τζούλιαν Ασάνζ (ο Διπλοπολεμίξ). Εκείνος φτάνει στο χωριό που τόσο καλά ξέρουμε, συναντά έναν χοντρό με ριγωτή βράκα και του λέει: «Εχω στα χέρια μου ένα έγγραφο που θα ταρακουνήσει ολόκληρη την αυτοκρατορία».

Η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και ο πάπυρος του Καίσαρα» είναι η 36η της σειράς. Χθες, από τα τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπά της, τα μισά κυκλοφόρησαν στη Γαλλία και τα υπόλοιπα σε διάφορες χώρες, φέροντας στο εξώφυλλο τις δύο νέες υπογραφές τους: του σεναριογράφου Ζαν-Ιβ Φερί και του σχεδιαστή Ντιντιέ Κονράντ. Είναι το δίδυμο που ο Αλμπέρ Ιντερζό, μοναδικός εν ζωή «πατέρας» του ξακουστού Γαλάτη μετά τον θάνατο του Ρενέ Γκοσινί το 1977, έχρισε συνεχιστές του. Ο Ιντερζό είχε εργαστεί για χρόνια ολομόναχος, εκτός όμως από εξαιρέσεις όπως «Ο γιος του Αστερίξ» ή «Η μεγάλη τάφρος», τα αποτελέσματα ήταν ελαφρώς αποκαρδιωτικά. Ο Φερί και ο Κονράντ επανεκκίνησαν τη σειρά το φθινόπωρο του 2013, με το «Ο Αστερίξ στους Πίκτους». Οι κριτικές ήταν αμφιλεγόμενες, ίσως γιατί αντίθετα με την Αμερική, στην Ευρώπη οι αλλαγές σκυτάλης στα κόμικς δεν ήταν συνηθισμένες.

Αυτή τη φορά, σύμφωνα με τα πρώτα ρεπορτάζ και κάποιες διαρροές από «Μοντ», «Γκάρντιαν» και «Φιγκαρό», το αποτέλεσμα είναι άξιο των καλύτερων στιγμών του γάλλου ήρωα. Το σενάριο είναι σφιχτοδεμένο, οι χαρακτήρες έχουν προσεχθεί λεπτομερώς, ενώ μια κάπως βολική ολοκλήρωση της ιστορίας και ορισμένα ατελέσφορα υποσενάρια δεν υποβαθμίζουν το αποτέλεσμα. Το σκίτσο τιμά μεν την τέχνη του Ιντερζό, διαθέτει όμως και προσωπικότητα: σαν να βλέπει κανείς ένα οικείο σκηνικό από διαφορετική οπτική γωνία. Αντίθετα από τους «Πίκτους» που διαδραματίζονταν στην αρχαία Σκωτία, ο «Πάπυρος» παραμένει στα γνωστά γαλατικά λημέρια. Και τέλος πάντων, όλα τα παραδοσιακά καλαμπούρια είναι εδώ: οι έρμοι οι πειρατές τρέμουν, δικαίως, μη και συναντήσουν μεσοπέλαγα τους Γαλάτες, ο Κακοφωνίξ δεν μπορεί να τραγουδήσει όσο έχει ανάγκη, τα ψάρια του Αλφαβητίξ βρωμάνε.

ΚΑΙ TWITTER! Ακόμα καλύτερα, οι αναχρονισμοί, η μεταφορά σύγχρονων ζητημάτων από το παρόν στην αρχαιότητα, μοιάζει να αποτελούν βασικό σεναριακό άξονα. Στον δικό τους καιρό, οι Γκοσινί και Ιντερζό είχαν «παίξει» με τον Ζακ Σιράκ, τους Μπιτλς, τον Φρόιντ, τον Κερκ Ντάγκλας, τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, το Τείχος του Βερολίνου, τους στρυφνούς οικονομολόγους, τα εθνικά στερεότυπα, τον φεμινισμό και πολλά ακόμα. Ο «Πάπυρος» έχει στο επίκεντρό του απόρρητα έγγραφα, διαρροές, κοινωνικά δίκτυα, πληροφορίες που καθορίζουν καριέρες, αλλά και μια αναφορά-καρικατούρα στον Χίτσκοκ, σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Μοντ». Κάποια στιγμή στην ιστορία, το επικοινωνιακό μέσο που αντικαθιστά τους αγγελιαφόρους είναι ένα ταχυδρομικό περιστέρι όμοιο με το γαλάζιο στρουμπουλό πτηνό του twitter. Για να αποθηκεύσουν το μυστικό κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του Καίσαρα, οι Γαλάτες, που δεν έχουν φυσικά στικάκια ή σκληρούς δίσκους, το διαβάζουν στον γηραιότερο δρυΐδη ώστε εκείνος να το αποστηθίσει για πάντα.

Ωστόσο, παρά τις παλιές ή νέες επιτυχίες του και παρά το γεγονός ότι από το 1959 μέχρι σήμερα έχει κατορθώσει να συναγωνίζεται σε πωλήσεις τη Βίβλο, υπάρχει μία χώρα (με ιδιαίτερο μάλιστα ενδιαφέρον για ζητήματα όπως τα κυβερνητικά μυστικά) που ο Αστερίξ, δεν έχει κατακτήσει: οι ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον Ντιντιέ Κονράντ, ίσως φταίει το ότι η αγάπη στους Γαλάτες απαιτεί μια γενικότερη στήριξη στα κάθε είδους αουτσάιντερ –συμπεριφορά περισσότερο ευρωπαϊκή, παρά αμερικανική. Ενας άλλος ειδικός, ο γερμανός Μάρκο Μιτζ, υπεύθυνος στη χώρα του για το μεγαλύτερο σάιτ θαυμαστών του ήρωά μας, πιστεύει ότι ο Αστερίξ και οι ανώδυνες εθνικές προκαταλήψεις του ευδοκιμούν κυρίως στη Γηραιά Ηπειρο, «γιατί όλοι αυτοί οι διαφορετικοί λαοί ήταν πάντα σε σύγκρουση μεταξύ τους και γιατί η σειρά σατιρίζει τα στερεότυπά τους». Πάντως, αν ο Κονράντ και ο Φερί συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό, όλα τα παραπάνω ίσως κάποια στιγμή αποκαλυφθούν σε όλη την παλιά τους δόξα. «Αισθανόμαστε λίγο καλύτερα» δήλωναν ερωτώμενοι για τη μετάβαση από το ντεμπούτο στη δεύτερη ιστορία, «ακόμα όμως μαθαίνουμε».