Το εξής, φαινομενικά, παράδοξο προκύπτει αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα νούμερα του νέου προϋπολογισμού: Παρά τη φοροκαταιγίδα των 2,5 δισ. νέων φόρων που θα επιβληθούν το 2016 ελέω του τρίτου Μνημονίου, τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού από άμεσους και έμμεσους φόρους θα αυξηθούν μόνο κατά 1,6 δισ. ευρώ. Πού θα πάνε τα άλλα 900 εκατομμύρια ευρώ; Στο άδειο βαρέλι της ύφεσης, είναι η απάντηση.
Και αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του προϋπολογισμού. Γιατί, εντέλει, κάθε χρόνο η υστέρηση των εσόδων από τις αρχικές προβλέψεις είναι τόσο μεγάλη, που βάσιμα μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι ένα πολύ υψηλότερο ποσό από τους νέους φόρους του 2016 θα το καταβροχθίσει η μαύρη τρύπα της ύφεσης. Και φυσικά η φοροδιαφυγή.
Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά υπηρέτησαν πιστά τον «θανατηφόρο» φαύλο κύκλο με «οριζόντια» φορολογικά μέτρα (προς κάθε κατεύθυνση) και τα γνωστά αποτελέσματα. Τη σκυτάλη, τώρα, έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζοντας, όπως όλα δείχνουν, μέτρα «κάθετου» χαρακτήρα στο όνομα της ανάγκης αναδιανομής του εισοδήματος από τους πλουσιότερους στους ασθενέστερους. Η οποία, όμως, εξυπηρετεί περισσότερο αριστερές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ παρά υπηρετεί τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας ή την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεδομένου ότι οι νέοι φόροι θα αφορούν δηλωμένα (και όχι κρυφά) εισοδήματα που φορολογούνται ήδη, και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλούς συντελεστές, το αποτέλεσμα θα είναι να αυξήσουν το κίνητρο για φοροδιαφυγή. Και να στερήσουν, παράλληλα, από την αγορά τον βασικότερο τροφοδότη της ζήτησης που είναι η κατανάλωση των μεσαίων νοικοκυριών.
Οικονομικοί αναλυτές, ο επιχειρηματικός κόσμος αλλά και ειδικοί στη φορολογία μιλούν, αντίθετα, για την ανάγκη ενός απλού φορολογικού συστήματος, τόσο απλού που θα έκλεινε κάθε τρύπα και παράθυρο φοροδιαφυγής. Μιλούν, για παράδειγμα, για την υιοθέτηση του αμερικανικού μοντέλου φορολόγησης. Ο κάθε φορολογούμενος να πληρώνει φόρο για το εισόδημά του, αφού αφαιρεθούν από αυτό οι δαπάνες του. Ετσι κάθε πολίτης θα έχει ισχυρό κίνητρο για να δηλώσει τα έξοδά του. Τα οποία, ταυτόχρονα, είναι τα έσοδα των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών που θέλει να γνωρίζει η Εφορία. Και ακόμη περισσότερο, αν όλες οι συναλλαγές των φορολογουμένων γίνονται υποχρεωτικά με χρήση κάρτας –σχέδιο που ορθώς προωθεί η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -, το χτύπημα της φοροδιαφυγής θα είναι ισχυρό.
Υπάρχουν και άλλοι έξυπνοι τρόποι διαχείρισης της φορολογικής πολιτικής σε περιόδους κρίσης. Από πολλές πλευρές του επιχειρηματικού κόσμου ακούγεται το αίτημα για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, εφόσον τα κέρδη προορίζονται για επενδύσεις και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Είναι σαφές άλλωστε ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας κάθε άλλο παρά δημοσιονομικό είναι. Είναι πρόβλημα ανάπτυξης.
Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, αν θέλει, να κάνει τη διαφορά.
