[Μικρού μήκους] Επόμενη στάση: Μπούκερ

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ο σκληρός για τους αναγνώστες του Φίλιπ Ροθ. Είναι εκείνη η στιγμή του χρόνου που ονόματα δίνουν και παίρνουν στο τραπέζι των Νομπέλ, αλλά η τελική απογοήτευση παραμένει δεδομένη. «Δεν το πήρε και φέτος ο Μουρακάμι», «πόσο ακόμη να περιμένει ο Ντε Λίλο»;

Δηλώνοντας απόσταση από τη διαμάχη για βραβεία που παραείναι θεσμικά για να είναι δίκαια, ανοίγουμε το «A little life» της Χάνια Γιαναγκιχάρα από τη Χαβάη, υποψήφιο στη μικρή λίστα του Μπούκερ (το οποίο απονέμεται στις 13 του μήνα).

Ενας μικρόκοσμος τραυματισμένων ψυχών που αναζητεί τη βασιλική οδό προς τη σωτηρία μέσω του εστετισμού, της φιλοδοξίας και του σεξ. Ενας πολυφωνικός κόσμος όπου η αγία οικογένεια εξορίζεται από τον μυθιστορηματικό πυρήνα και τη θέση της παίρνει ένας λαβύρινθος για τη φιλία και τον έρωτα τεσσάρων ανδρών. Σε μια μάλλον άχρονη Αμερική, όπου ακόμη και η ανάμνηση των Δίδυμων Πύργων μένει στη σκιά.  

Το μυθιστόρημα των 720 σελίδων μοιάζει να γράφτηκε στη δεκαετία του 1990, αλλά άργησε δέκα χρόνια και κάτι. Η Γιαναγκιχάρα έχει διαβάσει Φράνζεν κι αυτό φτάνει στον αναγνώστη, που λένε, αλλά μόνο ως αναφορά σε μια ποπ εποποιΐα που δημιουργεί τον δικό της κόσμο από την αρχή. Τη στιγμή ακριβώς που η πραγματικότητα στοιχειώνεται από το βαθύτερο τραύμα μέσα στο μυθιστόρημα, τα προσχήματα σώζει ο παλαιός των ημερών Μαρκ Τουέιν και ο φίλος Χακ Φιν: «Κάθησαν εκεί για λίγο, στον ζεστό αέρα του καλοκαιριού, γυμνοί και οι δύο... Ηταν η πρώτη φορά εδώ και μήνες που έβλεπε τον Τζουντ γυμνό και δεν ήξερε τι να πει. Στο τέλος έβαλε απλώς το χέρι του γύρω του και τον τράβηξε κοντά του, με τη σκέψη ότι αυτό ήταν το πιο σωστό που θα μπορούσε να πει».

Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για τη ματαιοδοξία της προσωπικής επιλογής, αλλά δεν διαβάζετε προφανώς για πρώτη φορά ότι οι απόψεις είναι σαν τις επιτροπές. Ολοι δικαιούνται από μία.