Δεν ήταν τώρα τελευταία στη βρώμικη αλάνα του twitter αλλά σε μια κομψή συνοικία του Παρισιού πριν από πέντε χρόνια. Ο Τζον Γκαλιάνο καθόταν τύφλα στο μεθύσι σε ένα καφέ στο Μαρέ και όταν πήρε το μάτι του ένα ζευγάρι εβραϊκής καταγωγής άρχισε να φωνάζει πόσο αγαπάει τον Χίτλερ. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. «Ολοι εσείς δεν θα ζούσατε σήμερα. Οι μανάδες σας, οι πατεράδες σας, θα είχατε καεί και θα είχατε πεθάνει» ακούγεται να λέει στο ερασιτεχνικό βίντεο που κατέγραψε το πιο επιδεικτικό επεισόδιο αντισημιτισμού του 21ου αιώνα.

Ο διάσημος σχεδιαστής μόδας συνελήφθη μερικές ώρες αργότερα για «πρόκληση ελαφράς σωματικής βλάβης και προσβολή αντισημιτικού χαρακτήρα». Επειτα από λίγες ημέρες ο οίκος Ντιόρ ανακοίνωσε την απόλυσή του. Αλλά μην πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αντέδρασε πιο γρήγορα από την υψηλή ραπτική. Ο Γκαλιάνο πήγε σπίτι του αμέσως μόλις είδε το φως της δημοσιότητας το ερασιτεχνικό βίντεο, ενώ ο Καμμένος έγινε υπουργός παρά το γεγονός ότι τα αντισημιτικά του σχόλια λούζονταν στο φως εδώ και καιρό. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ξαφνική έκρηξη ρατσισμού και σε έναν συστηματικό ρατσιστικό λόγο. Σε μια μαχαιριά και μια χειρουργική επέμβαση, σε έναν μεθυσμένο σχεδιαστή και έναν νηφάλιο σχολιαστή.

Η ριζοσπαστική Αριστερά επιδεικνύει ένα κάπως παράδοξο είδος ανοχής σε φαινόμενα που υπονομεύουν το ηθικό της φορτίο. Αυτό φαίνεται να είναι το κόστος της συγκατοίκησης με τους ΑΝΕΛ, το τίμημα μιας «παρά φύσιν» συνεργασίας, όπως θα έλεγε σε κανονικές πολιτικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας ο προεκλογικός Τσίπρας. Ο μετεκλογικός Τσίπρας μοιάζει να πιστεύει ότι μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς που θα προκαλέσουν στην κυβέρνησή του οι ιδεολογικοπολιτικοί τραμπουκισμοί κάποιων στελεχών των ΑΝΕΛ. Μένει να φανεί. Το περιθώριο, πάντως, δεν είναι το ίδιο με την περίοδο της αντιμνημονιακής διαπραγμάτευσης που όλα τα συγχωρούσε. Τσίπρας και Καμμένος είναι σήμερα μνημονιακοί. Και μπροστά στα τέσσερα χρόνια εξορίας του Γκαλιάνο από τις πασαρέλες, η δική τους τετραετία στην εξουσία μπορεί να φανεί αιώνας.