Εχουν περάσει επτά χρόνια από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και πέντε χρόνια από τις μεταρρυθμίσεις του χρηματοπιστωτικού κλάδου στις ΗΠΑ και εξακολουθούν να υπάρχουν τράπεζες που θεωρούνται «πολύ μεγάλες για να αποτύχουν». Οσο καιρό αυτό θα ισχύει, θα είναι θέμα χρόνου για να προκληθεί ανάλογη καταστροφή.
Ο όρος «πολύ μεγάλες για να αποτύχουν» υπάρχει εδώ και αρκετές δεκαετίες, αλλά άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως από τον Σεπτέμβριο του 2008 μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν στις ΗΠΑ στον τραπεζικό κλάδο είναι γνωστές ως μεταρρυθμίσεις Dodd-Frank. Ωστόσο δεν έχει γίνει ακόμη καμία πρόοδος για να διασφαλίζεται ότι τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα μπορούν να χρεοκοπούν με ελεγχόμενο τρόπο. Οι διαφωνίες στο Κογκρέσο αφορούν το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα για να εφαρμοστούν πλήρως οι προβλέψεις της μεταρρύθμισης αυτής.
Η πρόταση των Ρεπουμπλικανών είναι να αλλάξει ο πτωχευτικός κώδικας ώστε να υπάρχουν ειδικές προβλέψεις για τα μεγάλα και σύνθετα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Υπάρχουν όμως τρία προβλήματα με αυτή την προσέγγιση.
Πρώτον, όλες οι εταιρείες στις ΗΠΑ θα πρέπει να μπορούν να χρεοκοπούν με τους ίδιους όρους χωρίς να ευνοούνται κάποιες. Δεύτερον, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας θα παρέχει ρευστότητα σε μια μεγάλη τράπεζα που θα βρίσκεται υπό την εποπτεία του δικαστηρίου, ειδικά στο μέσο μιας συστημικής κρίσης. Τέλος, αν κινδυνεύσει μια τράπεζα οι εποπτικές Αρχές σε όλο τον κόσμο θα σπεύσουν να προστατεύσουν τους τοπικούς πιστωτές και φορολογουμένους κατάσχοντας στοιχεία ενεργητικού της εν λόγω τράπεζας.
Η μόνη λογική εναλλακτική είναι να γίνουν πιο μικρά τα μεγάλα και σύνθετα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ώστε να μπορούν να υπόκεινται στους κανονικούς κανόνες περί χρεοκοπιών. Αυτή ήταν και η πρόθεση της μεταρρύθμισης Dodd-Frank.
Ο Σάιμον Τζόνσον είναι καθηγητής στο MIT Sloan, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, μέλος του Peterson Institute for International Economics και συνιδρυτής του οικονομικού ιστολογίου The Baseline Scenario
