Αναζήτηση
Ο «Αστακός» του Λάνθιμου τελειώνει με την παλιά ηχογράφηση της Σοφίας Λόρεν και του Τώνη Μαρούδα να τραγουδούν το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη».
Ευτυχής συγκυρία. Οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε «Τι είναι αυτό που το λένε Μπαλτά».
Δεν θα θυμίσω τα γνωστά. Θα πω μόνο ότι νέα ευφυής ιδέα του υπουργείου Παιδείας είναι να υλοποιήσει τις διαχρονικές απαιτήσεις των πιο ακραίων αριστεριστών της εκπαίδευσης και να αποσυνδέσει τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα από «το σύστημα πιστοποίησης της Μπολόνια».
Ουσιαστικά δηλαδή να αποκόψει την ελληνική εκπαίδευση από το ευρύτερο ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό περιβάλλον.
Τι είναι λοιπόν αυτό που το λένε Μπαλτά; Τι είναι αυτό που διακινεί και επιβάλλει ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό πρότυπο;
Τι είναι αυτό που θέλει να εκπαιδεύει νέους ανθρώπους χωρίς πιστοποιημένες επαγγελματικές αρετές, χωρίς δίψα αριστείας, χωρίς πάθος ανταγωνισμού, χωρίς ηθική κόπου και προσπάθειας, χωρίς αίσθηση αξίας, χωρίς απαίτηση ελέγχου και αξιολόγησης;
Τι είναι αυτό με λίγα λόγια που θέλει να φέρει τον χρόνο πίσω, που δίνει μάχη εναντίον της σύγχρονης ζωής, που διψά να δικαιώσει καταδικασμένες ιδέες και ανυπόληπτες αντιλήψεις;
Τι είναι αυτό που προάγει ως κεντρικό άξονα της κοινωνίας την ισότητα μεταξύ ανικάνων και την ομοιομορφία των μετρίων;
Τι είναι αυτό που κλαδεύει ό,τι ξεχωρίζει και κατεβάζει ό,τι ανεβαίνει;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι: ο Μπαλτάς. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει Μπαλτάς.
Διότι το κοινωνικό σχέδιο που κρύβεται πίσω από αυτήν την «αντιμεταρρύθμιση» δεν μπορεί να είναι σύλληψη ενός ανθρώπου.
Είναι ένα ευρύτερο «κίνημα κοινωνικής μνησικακίας» (για να δανειστώ την έκφραση του Ρομπ Ρίμεν στην «Αέναη επιστροφή του Φασισμού») το οποίο από την εκπαίδευση έως τη φορολογία επιχειρεί να αναδιαρθρώσει την ελληνική κοινωνία σε όλο και πιο χαμηλή βάση. Να κατασκευάσει έναν κόσμο χωρίς ελίτ.
Το κίνημα αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό. Προκύπτει από το κεντρικό σύστημα αξιών της (παραδοσιακής) Αριστεράς, το οποίο στο όνομα της ισότητας πετσοκόβει (κυριολεκτικώς ενίοτε) ό,τι ξεφεύγει από την εξομοίωση.
Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, αυτή η «εξισωτική» θεώρηση των πραγμάτων έχει καταδικαστεί απερίφραστα και έχει ξεπεραστεί αμετάκλητα. Ουσιαστικά έχει τεθεί εκτός συζήτησης και υπηρετείται μόνο από κάποιους περιθωριακούς ή γραφικούς τσαρλατάνους.
Στην Ελλάδα του 2015, όμως, τείνει να μετατραπεί σε κυρίαρχο σύστημα αξιών. Να εκδικηθεί τον σύγχρονο κόσμο για την απόρριψη και τον παραμερισμό του. Να δικαιωθεί για την πεισματική εμμονή του. Κι ας θέτει έτσι μια ολόκληρη χώρα εκτός ζωής και εκτός εποχής.
Γι’ αυτό αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο.
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει Μπαλτάς!
