Υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και αυτές που είχε θέσει η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει η «κόκκινη γραμμή» της Νατάσσας Θεοδωρίδου (με το γνωστό ρεφρέν «τραβάω σε όλα μια κόκκινη γραμμή, σβήνω μια αγάπη που είχε λάθος διαδρομή»). Υπάρχει και η «Λεπτή κόκκινη γραμμή από ατσάλι», φράση με την οποία ο ανταποκριτής των «Tάιμς» Ουίλιαμ Ράσελ περιέγραψε τη νικηφόρα άμυνα των σκωτσέζων στρατιωτών στην επέλαση του πολυπληθέστερου ρωσικού ιππικού, στη μάχη Μπαλακλάβα το 1854, στον Πόλεμο της Κριμαίας. Εμεινε στην Ιστορία και χρησιμοποιείται από τότε για να υποδηλώσει το έσχατο όριο μιας υποχώρησης.

Υπάρχουν κόκκινες και «κόκκινες» γραμμές. «Κόκκινες» γραμμές που μετακινούνται μπρος – πίσω, αριστερά και δεξιά, ανάλογα με τη συγκυρία, για πολιτικούς, ψηφοθηρικούς και άλλους λόγους. Αλλά και πραγματικές κόκκινες γραμμές. Τις επιβάλλει η κοινωνία και δεν είναι «σουξέ».

Μία τέτοια κόκκινη γραμμή ζητεί το Ασφαλιστικό. Για να εξασφαλιστεί όμως η βιωσιμότητά του. Και όχι για να μη θιγούν τα κακώς κείμενα του συστήματος που υποδηλώνει το σύνθημα «κάτω τα χέρια από το Ασφαλιστικό». Γιατί εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες εκπέμπουν SOS και ζητούν παρεμβάσεις, από τις οποίες δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει η κατάργηση των κάθε λογής αδικαιολόγητων εξαιρέσεων μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων από το γενικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης.

Μία άλλη κόκκινη γραμμή διεκδικεί ο κόσμος της εργασίας. Ως γραμμή άμυνας της κοινωνίας στη ζούγκλα των συμβάσεων – «λάστιχο», των αδήλωτων και απλήρωτων εργαζομένων που επιβεβαιώνουν σε καθημερινή βάση ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη». Γι’ αυτό και επαναφορά σε ένα καθεστώς συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που διαλύθηκε στα χρόνια του Μνημονίου, αποτελεί προαπαιτούμενο.

Και η ανάπτυξη έχει τη δική της κόκκινη γραμμή. Χωρίζει παρωχημένες ιδεοληψίες με την ανάγκη προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων στις οποίες στηρίζονται σήμερα οι σύγχρονες οικονομίες. Ούτε η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων είναι λέξη συνώνυμη με το ξεπούλημα ούτε το κράτος ο καλύτερος επιχειρηματίας. Αλλωστε το στρεβλό μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας το πληρώνει σήμερα πολύ ακριβά η ελληνική οικονομία.

Και για να μην ξεχνιόμαστε. Υπάρχει και η «λεπτή κόκκινη γραμμή» επιβίωσης της χώρας!