Ο Iggy Pop έγινε 68. Ε και; Τι «ε, και»; Έχει γράψει ιστορία. Και μπορεί να μην κάνει τις περιοδείες που έκανε πριν από λίγα χρόνια με τους Stooges, αλλά είναι εδώ. Το καλοκαίρι θα κάνει τέσσερις εμφανίσεις – 2 στο Ουέμπλεϊ με τους Foo Fighters (μπαντάρα, δεν ξέρω αν θα τους δούμε κι από τα μέρη μας) και από μία σε Ισλανδία και Γαλλία.

Γεννηθείς Τζέιμς Νιούελ Όστερμπεργκ, ο Ιggy μεγάλωσε σε τροχόσπιτο στο Μίσιγκαν (ή Μίτσιγκαν, όπως θέλει ο καθένας) αλλά πήγαινε σχολείο μαζί με το γιο του προέδρου της Ford. Δεν είχε άσχημα παιδικά χρόνια, κάθε άλλο. Σ’ αυτό συνέβαλαν τα μέγιστα οι γονείς του και η ανιδιοτελής αγάπη και υποστήριξη που του προσέφεραν. Παράδειγμα; Όταν τελικά πήρε το πρώτο του drum kit, του έδωσαν το υπνοδωμάτιό τους για να κάνει πρόβες γιατί ήταν ο πιο μεγάλος διαθέσιμος χώρος.

Έπιασε τα ντραμς λοιπόν κι άρχισε να συμμετέχει σε διάφορες τοπικές μπάντες. Μια απ’ αυτές ήταν οι Iguanas – και εξαιτίας της «θητείας» του μαζί τους, ο Τζέιμς ξαναβαφτίστηκε Iggy.

Στο Σικάγο μελέτησε την blues σκηνή και γυρίζοντας πίσω στο Μίσιγκαν (Μίτσιγκαν) έφτιαξε τους Stooges μαζί με τα αδέρφια Ρον και Σκοτ Άστον και τον Ντέιβ Αλεξάντερ, οι οποίοι του κόλλησαν το «Pop» στη νέα του περσόνα. Το 1967 (κάαααποτε στην Αμερική) παρακολούθησε τους Doors σε μια εμφάνισή τους στο Μίσιγκαν (Μίτσιγκαν) η οποία τον ενέπνευσε και από τότε αποφάσισε να διευρύνει (ή και να ισοπεδώσει) τα όρια της περφόρμανς επί σκηνής. Ο πατέρας του stage diving (ναι, ναι, λέγεται ότι ήταν ο Iggy) κυλιόταν σε σπασμένα γυαλιά, έκανε εμετό επί σκηνής, πασαλειφόταν με μπέργκερ και φιστικοβούτυρο και άλλα πολλά με τα οποία έχτισε τη φήμη του.

Μετά τα πρώτα δύο άλμπουμ τους (τα οποία τότε πήγαν σχεδόν άπατα και έπρεπε να περάσουν χρόνια για να εκτιμηθούν), οι Stooges διαλύθηκαν – έβαλε το χεράκι της και ο εθισμός του Iggy με την ηρωίνη. Όμως ο ίδιος επιβίωσε σωματικά/πνευματικά αλλά και μουσικά χάρη στη σχέση που ανέπτυξε με τον Ντέιβιντ Μπάουι. Οι Stooges αναβίωσαν για λίγο το 1973 και μετά πάλι πίσω στη λήθη (μέχρι την κυκλοφορία νέου δίσκου το 2007). Μετά τη διάλυση λοιπόν, πήρε τα πάνω της η σόλο καριέρα του Ιggy – είπαμε, νά ‘ναι καλά ο Μπάουι.

Πρώτα, ήρθε το «The idiot» (Μάρτιος 1977) και γρήγορα – γρήγορα (Αύγουστος 1977) το «Lust for life». Ο πρώτος δίσκος θεωρείται μια απ’ τις καλύτερες δουλειές του Iggy Pop, ο δεύτερος η πιο εμπορικά επιτυχημένη. Είναι προφανές, αφού τραγούδια από το «Lust for life», όπως το ομώνυμο και το «The passenger», έπαιξαν και παίζουν παντού – ραδιόφωνα, ταινίες, διαφημίσεις, σειρές κ.λπ.

Και μετά τις συμπυκνωμένες εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, στο ζουμί. Κλισέ, οκ, το δέχομαι, αλλά για χρονιαπολλάτικο (τι εύηχο!) θα προτιμήσω το «Passenger» – είναι και πιο σκοτεινό, ίσως και ποιητικό το mood της ημέρας. Ας είναι καλά ο Iggy που μας έδωσε υλικό να εκφραζόμαστε.