Λες και τις αγοράσαμε, τις ακριβοπληρώσαμε και τις υπερχρησιμοποιούμε για να βγάλουν τα λεφτά τους. Δύο λέξεις, δύο καινούργια κοσκινάκια, που τις αποστραγγίξαμε από την έννοια και την ερμηνεία τους και τις «κρεμάμε» στα πιο εύχερα καρφάκια της καθημερινότητας. Bullying και σεξισμός! Η χρήση τους τον τελευταίο καιρό με κάνει να αναρωτιέμαι πώς στη χώρα αυτή όπου θεωρητικά θεμελιώθηκε η αξία του μέτρου έχουμε κάνει υπεραξία την υπερβολή.
Ολα είναι bullying. Οι εαρινές εκρήξεις του νευρικού συστήματος, η έντονη διατύπωση διαφορετικής γνώμης, η στοιχειώδης παρατήρηση σε κάποιον, τα ντεσιμπέλ της φωνής, ένα ειρωνικό σχόλιο, μια λοξή ματιά, η προφανής αμφισβήτηση, η αρνητική κριτική, οι γραφικές κοκορομαχίες του Γκλέτσου. Μια πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά έγινε κάτι σαν αόριστη βασκανία που, όπως είπε κάποιος ηθοποιός, ο μόνος τρόπος για να ξορκιστεί είναι να στηθεί σε κάθε σχολείο μια εικόνα του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Και από την άλλη, όλα είναι σεξισμός. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση ιδεοληψιών και μισαλλοδοξιών που εκπορεύονται από γυναίκα, η αναφορά σε εκτροπές συμπεριφοράς, ο θαυμασμός των θηλυκών υπερόπλων που συνήθως προβάλλονται από την ίδια τη φέρουσα, τα ανέκδοτα για τις ξανθές. Αφού βέβαια τα θύματα είναι μόνο γυναίκες –λες και ο σεξισμός έχει φύλο! –θυμίζοντάς μας έτσι ότι η θυματοποίηση είναι η ρητορική του καταχραστή.
Κάνοντας όμως αυτές τις λέξεις τσιχλόφουσκες, ένα είναι σίγουρο. Οτι το πραγματικό bullying και ο πραγματικός σεξισμός ως συμπεριφορές θα παραμένουν προστατευμένες στο κουκούλι τους και τα θύματά τους στη σκιά.
