Ζητώ συγγνώμη για τον απροσχημάτιστα –ώς ένα σημείο –προσωπικό τόνο, αλλά δεν μπορεί να παρακαμφθεί όσο και αν τον αποφεύγει κανείς όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αντί να κυκλοφορώ μέσα στο χάος του Ιντερνετ και στο σκουπιδαριό που συσσωρεύουν καθημερινά διάφοροι ανωνυμογράφοι, προτιμώ την ευταξία που έχουν τα αποκόμματα ή και οι ολόκληρες σελίδες των εφημερίδων ώστε σε συνδυασμό με μια στοιχειώδη έρευνα σε φακέλους και σε ντοσιέ να βρίσκω αυτό που θέλω.

Ξαναδιαβάζω λοιπόν στα «ΝΕΑ» της 21ης Νοεμβρίου του 2013 ένα ρεπορτάζ με τον τίτλο «Μεγαλώνει και ψηφίζει με τη μαμά» σχετικό με την ιταλίδα ευρωβουλευτή Λίτσια Ροντσούλι που η κόρη της Βιτόρια έχει γίνει κάτι σαν μασκότ του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν ξέρει τι να πρωτοσχολιάσει κανείς: την ίδια τη Λίτσια Ροντσούλι που έχοντας εκλεγεί ευρωβουλευτής το 2009 με το κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι έφερε τον Σεπτέμβριο του 2010 φασκιωμένη τη νεογέννητη κόρη της στο Ευρωκοινοβούλιο, στέλνοντας ταυτόχρονα τη φωτογραφία τους να κάνει τον γύρο του κόσμου ή την ίδια τη Βιτόρια (τι φταίει αλήθεια το παιδί;) που σε ηλικία πια τεσσάρων χρόνων (το 2013) δεν αρκείται να συμμετέχει στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας, αλλά ελέγχει τα χαρτιά της μαμάς της και όταν έρχεται η ώρα της ψήφου σηκώνει και αυτή το χέρι της και ψηφίζει. Περίπου δυόμισι μήνες πριν από την είδηση για τη Ροντσούλι και την κόρη της Βιτόρια, στο «Βήμα» της 1ης Σεπτεμβρίου του 2013 διαβάζουμε για την τότε υποψήφια για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης 47χρονη Κριστίν Κουίν ότι «δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι λεσβία» και ότι «ένα χρόνο μετά τη νομιμοποίηση των γάμων ομοφύλων στη Νέα Υόρκη, τον Μάιο του 2000, παντρεύτηκε με πανάκριβη δεξίωση τον έρωτα της ζωής της, τη 47χρονη δικηγόρο Κιμ Κατούλο».

Θα ήταν παρήγορο αν τα δύο περιστατικά που σημειώσαμε ήταν ενδεικτικά για μια αλλαγή νοοτροπίας ή για μια ουσιαστική χειραφέτηση, αλλά δεν είναι. Αντίθετα κάνουν το πρόσωπο της εξουσίας ακόμη πιο σκοτεινό. Καθώς πρόκειται για δύο περιστατικά που απροσχημάτιστα, με μια ειλικρίνεια που παραμένει εντελώς υποκριτική, θέλουν να πείσουν πως τόσο η ευρωβουλευτής όσο και η τότε υποψήφια δήμαρχος δεν διαφέρουν σε τίποτε από όλους τους άλλους καθημερινούς ανθρώπους. Γιατί, χωρίς να μοιράζονται σαφώς οι τελευταίοι τη φιλοδοξία κάποιου να θέλει να γίνει ευρωβουλευτής ή να χαρακτηρίζεται από μια σεξουαλική ιδιαιτερότητα, αυτόματα αισθάνονται να ελευθερώνονται σε σχέση με άλλου είδους συμπλέγματα που ενδέχεται να κουβαλάνε. Και ότι τα συμπλέγματα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν δυνατόν να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα όποιες κι αν συμβαίνει να είναι οι φιλοδοξίες τους.

Πρόκειται για ένα είδος σύγχρονου παραμυθιού. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες υποχρεώνεται να ζήσει κανείς καθορίζουν απολύτως τη συμπεριφορά του. Το γεγονός ότι μια υποψήφια δήμαρχος και μάλιστα της αμερικανικής μητρόπολης ομολογεί ευθαρσώς την ιδιαιτερότητά της, επειδή οι σφυγμομετρήσεις την έχουν βεβαιώσει ότι με τον τρόπο αυτόν κερδίζει ψήφους, δεν σημαίνει ότι ωφελείται και η ελέγκτρια αυτοκινήτων ενός επαρχιακού δικτύου που μια αντίστοιχη ομολογία θα την κατέστρεφε επαγγελματικά και ηθικά. Οσο για την ευρωβουλευτή, το μόνο που θα θέλαμε να σημειώσουμε είναι πως όταν ένα παιδί τριών χρόνων που εκπαιδεύεται φυσιολογικά σε ένα σχολείο μεταβάλλεται σε πολιτικό επίπεδο σε έναν δυνάστη, φαντάζεται κανείς τι μας περιμένει από ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα στην Ευρωβουλή, εξοικειωμένο από τα φασκιές του με μηχανισμούς που επαγγέλλονται τον εκδημοκρατισμό, αλλά δημιουργούν αποφασισμένα άτεγκτους καριερίστες.

Τελευταία Νέα