Από τη μάχη χαρακωμάτων στον ανταρτοπόλεμο; Είναι ένα ερώτημα που απασχολούσε προχθές το βράδυ τους περισσότερους γαλάζιους αξιωματούχους, την ώρα που αποχωρούσαν από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής, στα υπόγεια των «χάι τεκ» εγκαταστάσεων της Λεωφόρου Συγγρού. Σε έναν βαθμό το ερώτημα φρόντισε να το απαντήσει χθες ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος ανέλαβε ρόλο ακροβολιστή και πυροβόλησε κατά της κομματικής ηγεσίας, καταγγέλλοντας μια «διαρκή ιδεολογική διολίσθηση» που μετατρέπει τη ΝΔ σε «ακροδεξιό μόρφωμα».

Ανταρτοπόλεμος, λοιπόν. Ο Δένδιας προεξοφλείται ότι θα ξαναγεμίσει το όπλο και θα επανέλθει –πιθανότατα εναλλάξ με την Ντόρα Μπακογιάννη. Το πρόβλημα είναι ότι σχέδιο αντίστασης με ακροβολιστές και ελεύθερους σκοπευτές οργανώνεται όταν λείπει ο τακτικός στρατός. Και υπήρξε κοινή η διαπίστωση ότι οι αμφισβητίες της κομματικής ηγεσίας εμφανίστηκαν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και την Πολιτική Επιτροπή χωρίς λόχο.

Στον τρίτο όροφο της κομματικής έδρας καταγράφηκε η νέα παρέμβαση Δένδια χωρίς να ηχήσει συναγερμός. Η άποψη που επικρατεί είναι ότι τα σποραδικά χτυπήματα των ατάκτων είναι ελεγχόμενα και, στο τέλος, θα εκθέσουν τους ιδίους. Θα χρειαστούν μερικές ριπές ακόμη πριν ο Αντώνης Σαμαράς αναζητήσει τον κατάλογο των πειθαρχικών μέτρων –προς το παρόν αναζητεί πειστικές εξηγήσεις για τους λόγους που ανάγκασαν τον «καλό στρατιώτη Δένδια» της δικής του διακυβέρνησης («πολλαπλά ευεργετημένο», όπως λένε παροικούντες το προεδρικό γραφείο) να εμφανίζεται περίπου ως «αρχηγός των ατάκτων».

Αν στη γαλάζια ΚΟ και την Πολιτική Επιτροπή δόθηκε κάποια μάχη, ο Σαμαράς κατήγαγε με σχετική άνεση μια διπλή νίκη. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, ωστόσο, εάν προσεχώς θα έχουν κάποια σημασία όσα διαδραματίστηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες των κομματικών οργάνων και, πολύ περισσότερο, εάν θα κρίνουν κάποιον πόλεμο. Ο Σαμαράς, οι αντιφρονούντες και όσοι παρακολουθούν αμέτοχοι και σιωπηλοί την εσωκομματική διελκυστίνδα γνωρίζουν καλά ότι ο χρόνος στο γαλάζιο στρατόπεδο θα μείνει σταματημένος μέχρι να διαλυθεί η ομίχλη στο μέτωπο της νέας κυβέρνησης με τους δανειστές.

Ο χρονικός ορίζοντας –για να κριθεί εν πολλοίς και η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης», η οποία συγκρατεί τα γαλάζια πνεύματα –έχει μεταφερθεί στον Ιούνιο. Εάν ο Τσίπρας διαθέτει αντοχές και βρει κοινό βηματισμό με τους ευρωπαίους εταίρους, τότε η ομφαλοσκόπηση σχεδόν αναγκαστικά θα αποτελεί μια διέξοδο για τη ΝΔ, για να έχει κάτι να ασχολείται στην άγονη περίοδο της αντιπολίτευσης. Αντιθέτως, εάν στη Συγγρού δηλώσουν «δικαιωμένοι» μπροστά σε μια εθνική περιπέτεια, τότε ουδείς θα έχει κουράγιο για εσωτερικές αναζητήσεις.

Υπό αυτή την έννοια, ο ανταρτοπόλεμος μπορεί να είναι απλώς μια άσκηση για να μη σκουριάσουν τα όπλα από την αχρησία. Τον Ιούνιο –με νέους αντιπροέδρους που θα διεμβολίζουν και την ομάδα των αμφισβητιών, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης –ο Σαμαράς ίσως να μη βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά. Ή μπορεί οι επίδοξοι διάδοχοι στη ΝΔ να έχουν αυξηθεί. Μέχρι τον Ιούνιο μπορεί ακόμη και να μιλήσει ο Καραμανλής –που, παρεμπιπτόντως, θεωρεί αναγκαίο το έκτακτο Συνέδριο.

Τελευταία Νέα