Από όλα τα παράδοξα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, το πιο παράδοξο είναι ότι θα αποκτήσουμε συναίνεση αλλά ύστερα από εκλογές!..
Και είναι εντελώς παράδοξο για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή η προεδρική εκλογή μετετράπη εκ των πραγμάτων σε μια πρόβα τζενεράλε για τη γενική εκκαθάριση του πολιτικού σκηνικού.
Για την άρση της «πολιτικής αβεβαιότητας» –αν θέλετε να χρησιμοποιήσω μια πιο κομψή έκφραση…
Αυτή η επιλογή έγινε πρώτα από την αντιπολίτευση, ύστερα από τους δανειστές και τέλος από τη συγκυβέρνηση.
Δεύτερον, επειδή με αυτήν τη βασική επιλογή όλων των πλευρών, το έργο θα παιχτεί μέχρι τέλους. Από όλους.
Η επιλογή της σύγκρουσης δεν έχει ποτέ δρόμο επιστροφής, ούτε ενδιάμεσους σταθμούς.
Με άλλα λόγια και για να το πω απλά: όποιος επέλεξε τη σύγκρουση (δηλαδή τις εκλογές…), αν κερδίσει τις εκλογές, θα χειριστεί εντελώς μόνος την επόμενη ημέρα. Ολομόναχος.
Είτε έχει πλειοψηφία, είτε δεν έχει.
Σε αυτόν τον μονόδρομο, πιο ευάλωτη είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διαθέτει προφανείς συμμάχους ούτε εντός, ούτε εκτός Ελλάδας.
Αν κερδίσει τις εκλογές, η μετεκλογική μοναξιά του θα είναι καταθλιπτική –υποθέτω ότι το ξέρει και υπολογίζει να το αντέξει… Δεν θα βρει χέρι βοηθείας από πουθενά αλλά όπως έστρωσε, έτσι και θα κοιμηθεί.
Απλούστερη είναι η θέση της ΝΔ. Δεν της χρεώνει κανείς τις εκλογές, ο Σαμαράς είχε την προνοητικότητα να επιταχύνει τις εξελίξεις σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους ενώ μια σύγκρουση στο πεδίο της σταθερότητας την ευνοεί και πολιτικά και εκλογικά.
Ακόμη κι αν χάσει, θα είναι έτοιμη για τη συνέχεια.
Δυσκολότερη είναι η θέση του ΠΑΣΟΚ. Διότι σε αυτόν τον δρόμο της μακράς σύγκρουσης θα πρέπει να αντέξει μέχρι τέλους. Δεν θα είναι ούτε εύκολο ούτε απλό, διότι εκτός των άλλων είναι και ο ασθενέστερος παίχτης από τους τρεις.
Το θετικό για τον Βενιζέλο είναι ότι η «απειλή Παπανδρέου» εξέπνευσε πριν καν υλοποιηθεί.
Το αρνητικό είναι πως η πόλωση θα τον δοκιμάσει και θα τον στριμώξει. Γι’ αυτό και επιλέγει ένα πιο συναινετικό προφίλ.
Ως εκ τούτου, το μόνο σίγουρο είναι πως η χώρα μπήκε σε μια περίοδο σοβαρής αναστάτωσης.
Αυτή η αναστάτωση είτε θα λήξει στις 29 Δεκεμβρίου –χωρίς κόστος…
Είτε θα λήξει στις 25 Ιανουαρίου –με μεγαλύτερο κόστος…
Είτε θα λήξει μερικούς μήνες μετά –με τεράστιο κόστος…
Αλλωστε και η Μαρινέλα ρωτούσε «κι ύστερα; κι ύστερα;» αλλά η ίδια έσπευδε να απαντήσει: «Μα δεν υπάρχει ύστερα!».
