Δραστήριο πρόσωπο στο πανεπιστήμιο και στον χώρο της πολιτικής οικολογίας, αριστερός πλην αταξινόμητος διανοούμενος, ο καθηγητής Λεωνίδας Λουλούδης, που πέθανε πριν από μερικούς μήνες, άφησε ένα έργο εν σπέρματι προκλητικό, αφού μεταξύ άλλων είχε ασκήσει κριτική σε εκδοχές του οικολογικού ακτιβισμού ενώ αμφισβητούσε την κλιματική αλλαγή και τις (υποτιθέμενες) συνέπειές της.

Γι’ αυτούς τους λόγους, συνάδελφοι και φίλοι του είχαν οργανώσει τo περασμένο Σάββατο στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών εκδήλωση στη μνήμη του. Ηταν μια καλή ευκαιρία, ειδικοί του περιβάλλοντος να συνομιλήσουν με αφορμή ορισμένες προκλητικές ιδέες του τιμωμένου. Στο μεταξύ, όμως, η σχολή κατελήφθη. Και παρότι οι καταλήψεις υποτίθεται ότι στη βάση τους προϋποθέτουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών (αυτό άλλωστε ήταν το συμβολικό φορτίο της μεγαλύτερης κατάληψης του φοιτητικού κινήματος, στο Πολυτεχνείο, το 1973), στη Γεωπονική λειτούργησε αποτρεπτικά για την εκδήλωση. Ακόμα κι αν κανείς δεν απαγορεύει μια εκδήλωση, πώς μπαίνει κάποιος, όντας καθηγητής, σε μια κατειλημμένη σχολή; Και πώς διασφαλίζεται η απρόσκοπτη διεξαγωγή της;

Οι οργανωτές απάντησαν ότι δεν διασφαλίζεται. Και αποφάσισαν, όπως πολλές φορές έχει ξανασυμβεί, να κάνουν την εκδήλωση εκτός σχολής. Σε ιδιωτικό, φυλασσόμενο χώρο. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς, δεν έπαιρνε μέρος άλλωστε και κανένα μέλος της 17 Νοέμβρη από τη φυλακή. Μόνο ένας από τους ομιλητές, ο Μιχάλης Μοδινός, αρνήθηκε να πάει, θεωρώντας κάτι τέτοιο αποδοχή μιας συνθήκης ανελευθερίας, μάλιστα στο όνομα της δημοκρατικής διεκδίκησης.

Υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις που συντηρεί ο φοιτητικός συνδικαλισμός (και υποδαυλίζουν παράγοντες του πανεπιστημίου που επικαλούνται την Αριστερά των κινημάτων). Μια απ’ αυτές ταυτίζει τον συνδικαλιστικό αυταρχισμό με την ελευθερία. Οργουελικό.

Ή, με τα λόγια του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, αυτό που «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».

Τελευταία Νέα