Αυτός ο άνθρωπος, ο Αλέξης Τσίπρας εννοώ, δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει. Σύμφωνοι, πρέπει να λέει συνέχεια διάφορα πράγματα για διαφορετικά μεταξύ τους ακροατήρια, αλλά αυτός έχω την αίσθηση ότι λέγοντας συνέχεια συνθήματα χάνει το πιο πολύπλοκο νόημα. Αλλά αυτό που είπε στο πέρασμά του από την Πράγα είναι αδιανόητο ακόμα και για έναν που πολιτεύεται με το σύνδρομο Εβερτ. Τι είπε;

«Από την άμεση επαφή που είχαμε λίγο νωρίτερα με τους πολίτες στους δρόμους της Πράγας αντιλήφθηκα –και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό –ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας-Μοραβίας αποτελεί ελπίδα για τον τσέχικο λαό».

Δεν του είπε άραγε κανείς ότι, το 1968, ο ηγέτης του ΚΚ, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ακούγοντας τις επιθυμίες των πολιτών, επιχείρησε να εκδημοκρατίσει την κομμουνιστική χώρα του; Οτι τα συνθήματα εκείνης της εποχής, «σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία», και ο άνεμος ελευθερίας που έφεραν, έκαναν τη Σοβιετική Ενωση να εισβάλει με στρατό στη χώρα για να ελέγξει την κατάσταση; (άρα, δεν παραβιάστηκαν στην Κύπρο, με την τουρκική εισβολή, πρώτη φορά μεταπολεμικά σύνορα στην Ευρώπη –κι είχαν παραβιαστεί ακόμα μια φορά από τον σοβιετικό στρατό, νωρίτερα, τα σύνορα της Ουγγαρίας, τον Οκτώβριο του 1956).

Ολα τα παραπάνω θα μπορούσε με άνεση να του τα πει ο Σκουρλέτης. Για να μην περάσει από την κεντρική πλατεία Βεντσεσλάς ψάχνοντας να βρει κομμουνιστές, αλλά για να σταματήσει λιγάκι στο μνημείο του Γιαν Πάλαχ, του φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή, τον αυταρχισμό, την ανελευθερία.

Για να ρίξει μια ματιά, φευγαλέα έστω, όση του επιτρέπει το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά του, στα κείμενα των σπουδαίων τσέχων συγγραφέων που είχαν την ατυχία να ζήσουν τον ολοκληρωτισμό (και μεις την ευτυχία να διαβάσουμε μια λογοτεχνία που δεν κάνει το αυτονόητο για λογοτεχνικώς αδιάφορους όπως συνήθως είναι οι πολιτικοί, δεν αναλώνεται δηλαδή σε μια γκρινιάρικη καταγγελία…): τον Μίλαν Κούντερα, τον Μπόχουμιλ Χράμπαλ, τον Βάτσλαβ Χάβελ…

Ο Κούντερα, το κύρος του οποίου κάποτε είχε επικαλεστεί και μια φίλη του φίλου του Αλέξη, του Λαζόπουλου, στο «Βιβλίο του γέλιου και της λήθης», περιέγραφε ως εξής την προπαγανδιστική απόπειρα της ΕΣΣΔ (και των κομμουνιστών της χώρας, που ο Αλέξης θεωρεί δύναμη χειραφέτησης!): «Για να ξεπαστρέψεις έναν λαό, του αφαιρείς πρώτα τη μνήμη. Καταστρέφεις τα βιβλία του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του. Και κάποιος άλλος του γράφει βιβλία, του δίνει πολιτισμό και επινοεί για λογαριασμό του άλλη ιστορία. Επειτα, ο λαός αρχίζει σιγά σιγά να ξεχνά ποιος είναι και ποιος ήταν. Ακόμη πιο γρήγορα θα τον ξεχάσει ο κόσμος γύρω του». Αυτά για ένα καθεστώς που επένδυε στη λήθη. Ο Αλέξης όμως θα έπρεπε να επενδύει στη μνήμη. Και στη γνώση.

Τελευταία Νέα