«Ο Μπεγλίτης όχι, η Κοππά ναι». Ετσι απαντούσε σκεπτικός πασόκος της Χαριλάου Τρικούπη που έχει μεγάλη εμπειρία σε διαλεύκανση πολιτικών υποθέσεων, χωρίς –μεγάλο πλεονέκτημα αυτό –να είναι επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας. Απαντούσε προ καιρού στο ερώτημα αν η μετακόμιση κάποιων επώνυμων παπανδρεϊκών του ΠαΣοΚ προς τη ΔΗΜΑΡ έχει σχέση με τον ίδιο τον Παπανδρέου. Η προαναγγελία της παρουσίας του ίδιου του Παπανδρέου σε εκδήλωση – παρουσίαση βιβλίου της Κοππά και μάλιστα σε πάνελ με συμπαρουσιαστή τον Φώτη Κουβέλη δικαιώνει την απάντηση. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στη σοσιαλδημοκρατία και στην αργοπορία τού αύριο! Αλλά ο Ιούνιος δεν αργεί –κοντός ψαλμός! –καθόσον φαίνεται στο ΠαΣοΚ.

ΦΥΣΙΚΑ, υπάρχει πάντα η εξήγηση ότι πρόκειται για μία ακόμη από τις αμέτρητες εκδηλώσεις που γίνονται αυτή την περίοδο και είναι εντελώς αθώο όπως και απολύτως αυτονόητο να προστρέχει ο πρώην πρωθυπουργός στο πλευρό ενός προσώπου με το οποίο συνδέθηκε ώστε να το συνδράμει στα πρώτα συγγραφικά του βήματα στον χώρο της πολιτικής σκέψης. Μόνο που Πολυάννες ούτε υπήρξαν ποτέ ούτε υπάρχουν τώρα στο ΠαΣοΚ. Γάτες υπάρχουν ακόμη –όσες δεν τις πάτησαν τα τρένα των εκλογών –που καταλαβαίνουν τι κάνει νιάου νιάου σε διάφορες εκδοτικές παρουσιάσεις. Για όσους αμφέβαλλαν υπήρξε, άλλωστε, και η έξοδος του Δημήτρη Δρούτσα από τον Μέλανα Δρυμό της πολιτικής για να πει κι αυτός –τώρα που τελείωσε η θητεία στην Ευρωβουλή –δύο λόγια –ήμαρτον –για το ΠαΣοΚ.

Τέλος πάντων και για να μην πολυμπερδευόμαστε. Ο Παπανδρέου δεν είναι με την Ελιά, με την οποία έτσι κι αλλιώς αρνήθηκαν να είναι υποψήφιοι οι παπανδρεϊκοί. Είναι όμως με τη ΔΗΜΑΡ; Οχι –μετασταθμεύει εκεί για να δώσει ένα μήνυμα. Εδώ μικρή παρένθεση: ο Κουβέλης τι κερδίζει; Σε τι ωφελεί τη ΔΗΜΑΡ η συγκατοίκηση με έναν πρώην πρωθυπουργό που είναι ταυτισμένος με το Μνημόνιο και που –καθότι καλοκαίρι έρχεται και η αδυναμία του στη θάλασσα είναι γνωστή –πρέπει να περιστοιχίζεται από μια ντουζίνα αστυνομικούς με πολιτικά για να πάει να κολυμπήσει την ώρα που βραδιάζει σε μια ημέρα συννεφιασμένη ή ακόμη καλύτερα με θερινή βροχή. Διότι αυτή ήταν η κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Οχι ότι ο Παπανδρέου κινδυνεύει από κανέναν. Από τα κραξίματα, τις χοντράδες και τις ειρωνείες των παρορμητικών –ή απρεπών –παρισταμένων θέλει να τον γλιτώσει η ασφάλειά του. Οταν όμως ο Κουβέλης πήρε αποστάσεις από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, σε τι τον ωφελεί η συνύπαρξη με τον Παπανδρέου; Η σύντομη απάντηση είναι σε τίποτε. Πρόκειται για την τελευταία όχι σπουδαία κίνηση σε ένα ζιγκ-ζαγκ δωδεκαμήνου που έχει φέρει τη ΔΗΜΑΡ στη ζώνη κινδύνου των ευρωεκλογών. Ως γνωστόν, η Αγίου Κωνσταντίνου βγάζει – δεν βγάζει ευρωβουλευτή. Εκτός αν η προσέγγιση με τον Παπανδρέου είναι ιμάντας για επιστροφή της ΔΗΜΑΡ σε κυβερνητικό σχήμα τον Ιούνιο –άλλωστε, ο πρώην πρωθυπουργός τον Βενιζέλο θέλει να ανατρέψει όχι την κυβέρνηση. Το σχέδιο όμως αυτό βρίθει αντιφάσεων –όπως και η πολιτεία των δύο πανελιστών τα τελευταία δύο χρόνια.

ΤΕΛΙΚΑ, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να συμπεράνει εκ των προτέρων ότι όλα αυτά δεν έχουν και πολύ ενδιαφέρον –κάτι που μπορεί να πιθανολογήσει και για το βιβλίο της Μαριλένας πριν καν το διαβάσει. Απλώς εκφράζουν την αγωνία πρώην και νυν παικτών της ελληνικής αρχηγικής σκηνής να υπάρξουν ερήμην, φυσικά, των συνεπειών επί κομμάτων και παρατάξεων.