Αναζήτηση
Η Μέρκελ στην Πομπηία. Ο Σαμαράς στους άστεγους. Και ο Νίκος Παππάς άρον άρον στην πρωινή τηλεόραση να εξηγεί για τι πράγμα θα κάνει δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτική, κατά τη διατύπωση του Φρανσουά Μιτεράν που έχει χίλιες φόρες μνημονευθεί, είναι η διαχείριση των συμβόλων. Η Πομπηία, ας πούμε, συμβολίζει μια πόλη που παγώνει στον χρόνο λόγω του ξυπνήματος ενός ηφαιστείου που ξερνάει λάβα. Φυσικά, τα ηφαίστεια προειδοποιούν. Ακόμη και το ξαφνικό δεν είναι –πώς να το πούμε; –εντελώς ξαφνικό. Μια Πομπηία –κακά τα ψέματα –θα ήταν και η Ελλάδα της δραχμής. Κινδυνέψαμε να τη ζήσουμε το καλοκαίρι του 2012. Γλιτώσαμε. Δεν γλιτώσαμε όμως από τις απόψεις διαφόρων Λαφαζάνηδων.
Συμβολικό είναι επίσης το δημοψήφισμα. Κακός οιωνός. Τίναξε στον αέρα την κυβέρνηση Παπανδρέου το 2011, όταν ο τότε πρωθυπουργός το έπαιξε βομβιστής αυτοκτονίας. Το δημοψήφισμα προκύπτει συνήθως ως οδός υπέρβασης αντιφάσεων που δεν μπορούν να λυθούν κανονικά. Ας πούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας –ενώ έχει το αναγκαίο ηγετικό κεφάλαιο –δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την Αριστερή Πλατφόρμα. Το εσωκομματικό πρόβλημα πάνε λοιπόν να το λύσουν με δημοψήφισμα. Οχι όμως για τη δραχμή αλλά για την τρόικα. Τα ανεξήγητα εξήγησε ο Νίκος Παππάς, πιο άνθρωπος του Αλέξη και από τον ίδιο τον Αλέξη. Δεν είναι άνθρωπος της βιτρίνας. Οταν εμφανίζεται δημόσια είναι για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά πώς να μπουν στη θέση τους τα πράγματα όταν ο μισός ΣΥΡΙΖΑ και βάλε είναι εκτός τόπου και χρόνου; Από τη μια οι δραχμικοί και από την άλλη οι Μηλιοί κι οι Βαρουφάκηδες να στηλιτεύουν την έξοδο στις αγορές που τη δικαιολόγησε μία ημέρα πριν γίνει ακόμη κι ο στυφός Lex των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
«Μην κάνετε το λάθος που κάναμε εμείς στις εκλογές του 1946», είχε πει κάποτε κατ’ ιδίαν ο Λεωνίδας Κύρκος στον Τσίπρα, ζητώντας του να σκεφτεί σοβαρά το θέμα της Κεντροαριστεράς και τη συνεργασία με το ΠαΣοΚ. Αυτά προ Μνημονίου. Τώρα, με το Μνημόνιο να τελειώνει και έναν νέο κύκλο, των χειρισμών για τα επόμενα χρόνια, να ανοίγει, δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί αν η ελληνική Αριστερά υποφέρει μονίμως από καθυστέρηση φάσης. Με την Ευρώπη να συζητάει χαλάρωση για να αποφευχθεί η στασιμότητα του αποπληθωρισμού και με την Ελλάδα να παίρνει σιγά σιγά μπροστά, είναι άραγε η ώρα για δημοψήφισμα; Οσο κι αν ανθούν οι θεωρίες συνωμοσίας, δεν είναι λίγα τα κόμματα που αυτοκτονούν.
Την ώρα που αυτοί ασχολούνται με τα δημοσιονομικά, ο Αντώνης Σαμαράς περνάει στην άλλη άκρη του γηπέδου και κάνει τη μεγάλη αντεπίθεση στα κοινωνικά. Το πρόγραμμα για τους άστεγους, ένας συνδυασμός κρατικής, αυτοδιοικητικής και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, έπιασε τους πάντες στον ύπνο –αρχής γενομένης από το ΠαΣοΚ. Είναι η λογική συνέπεια του πλεονάσματος –αλλά κανείς δεν σκέπτεται μπροστά. Ο Πρωθυπουργός θέλει να περάσει το μήνυμα μιας Ελλάδας που βγαίνει από την κρίση, έχοντας επίγνωση ότι κάποιοι πληγώθηκαν. Θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει, θέλει όμως και να ενισχύσει όλους εκείνους –δήμους, επιχειρήσεις και απλούς πολίτες –που βοηθούν με κάθε τρόπο. Θέλει δηλαδή να περάσει ένα μήνυμα αλληλεγγύης. Οπως δεν θέλει και να αφήσει κανέναν πίσω. Φυσικά αφήνει πίσω τον ΣΥΡΙΖΑ, που με το δημοψήφισμα επιμένει στη διχαστική λογική τού εμείς κι αυτοί.
