[Λήμματα]

ανυποψίαστοι. Σήμερα η στήλη αφιερώνεται στα ζιζάνια, από τα οποία είναι γεμάτος ο κόσμος. Τα ζιζάνια είναι πλάσματα πολύ ύπουλα. Θα περνούσαν απαρατήρητα αν δεν υπήρχαν κάποιοι γενναίοι άνθρωποι να τα εντοπίσουν και να τα αποκαλύψουν στα μάτια των ανυποψίαστων λαών και μάλιστα του πιο ανυποψίαστου από όλους, που είναι ο ελληνικός. Μάλιστα, ο ελληνικός. Ο ευφυέστερος λαός του κόσμου είναι και ο πιο ανυποψίαστος. Αυτό δεν αποτελεί αντίφαση. Ερευνες έγκυρων επιστημόνων έχουν αποδείξει ότι η δημιουργική ευφυΐα είναι η αφέλεια υψωμένη στη νιοστή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μεγάλοι επιστήμονες, διάνοιες – ογκόλιθοι νόμιζαν ότι το ποδόσφαιρο παίζεται με τα χέρια ή δεν ήξεραν να βράσουν ένα αβγό.

αργίες. Είναι τα ζιζάνια που κατατρώνε το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν το αφήνουν να πιάσει ρυθμό και να αποδώσει τα αποτελέσματα για τα οποία είναι προγραμματισμένο, ιδιαίτερα μετά τη δίδυμη επανάσταση της «Αθηνάς» (Ανώτατη Εκπαίδευση) και της «Αθηνούλας» (Στοιχειώδης). Σ’ αυτό συντελεί και η εθνική παράδοση που θέλει κάθε αργία, όπως και κάθε θαύμα, να κρατά σ’ εμάς τρεις ημέρες. Παραμονή, ανήμερα, δεύτερη ημέρα. Εχεις έτσι δέκα κύριες και είκοσι παράπλευρες αργίες, υπό την έννοια της χαλάρωσης. Κάνα-δυο μάλιστα είναι ιδιαίτερα ενοχλητικές, παράδειγμα τ’ Αϊ-Γιαννιού και των Τριών Ιεραρχών. Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι εντοπίστηκαν και ότι ετοιμάζεται η κατάργησή τους. Μια άλλη λύση θα ήταν να διατηρηθούν αυτές οι δύο αργίες, αλλά το σχολικό έτος να αρχίζει στις 25 ή 30 Αυγούστου και όχι στις 4 Σεπτεμβρίου, όπως σχεδιάζεται τώρα. Το σίγουρο είναι ότι η εξολόθρευση των ζιζανίων είναι επιβεβλημένη αν θέλουμε να έρθουμε σε έναν λογαριασμό.

δανειστές. Είναι οι Οθωμανοί τού σήμερα. Εκείνοι διέθεταν πραγματικό ζυγό, αυτοί δουλεύουν με έναν κλοιό. Ηρθαν στο προσκήνιο λόγω της επετείου της 25ης Μαρτίου. Μ’ εκείνους είχαν συγκρουστεί τότε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Μ’ αυτούς πολεμάμε σήμερα εμείς στα νέα Δερβενάκια. Εμείς κρατάμε στο χέρι το φλάμπουρο που γράφει επάνω «Πρωτογενές πλεόνασμα». Αυτοί, όμως, είναι σατανικοί τύποι. Κραδαίνουν με το ένα χέρι ένα μάτσο λεφτά και με το άλλο το γιαταγάνι. Σε αναγκάζουν να γονατίσεις, σου βάζουν μπροστά στα μάτια το χρήμα, σου φέρνουν το γιαταγάνι στον λαιμό και σου λένε «ή τα παίρνεις και μετά μου τα φέρνεις ή ξέχνα ότι υπάρχεις». Αποδεικνύεται ότι η σύγκριση των δανειστών με τους Οθωμανούς όχι μόνο αθέμιτη δεν είναι, αλλά μπορεί και να χαρακτηριστεί επιεικής. Το ξέρει αυτό πολύ καλά η καρδούλα όλων των σημερινών Ελλήνων.

Τουιτέρογλου (Σάββας). Μαζί με τον Χαράλαμπο Γιουτουμπίδη και τον Νίκανδρο Φασεμπούκη απαρτίζουν τη σύγχρονη «Φιλική Εταιρεία» που δηλητηριάζει τη ζωή ενός άλλου λαού, του τουρκικού, και δεν αφήνει τον ηγέτη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να κλείσει μάτι. Πρόκειται για τη Λερναία Υδρα που υποδύεται το γνωστό εργαλείο του Σατανά που αποκαλείται «social media». Οι γείτονές μας νόμισαν κάποια στιγμή ότι είχαν να κάνουν με έναν δαίμονα της παγκοσμιοποίησης, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι ήταν έργο των Γκιαούρηδων. «Αντιδρούν έτσι στον ψεκασμό τους», είπε ο τούρκος πρωθυπουργός, «στον οποίο κι εμείς βάλαμε το χέρι μας». Ετσι, λίγο λίγο, αναγκάστηκε να τα μαζέψει κάνοντας, για την τιμή των όπλων, διάφορες σπασμωδικές κινήσεις.

ψυχή. Λέγεται και πεταλούδα. Οπως η καρδιά και η αγάπη, αν σε τσιμπήσει, σπρώχνει τα βήματά σου σε διάφορες κατευθύνσεις, με ιδιαίτερη προτίμηση τον Δήμο της Αθήνας. Αυτός ο Δήμος, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, μαγνητίζει αποκλειστικά το συγκεκριμένο ζιζάνιο. Δεν υπάρχει μη τσιμπημένος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, είναι βέβαιο. Η αναστάτωση που επιφέρει το δήγμα της ψυχής στις ζωές καθ’ όλα κανονικών ανθρώπων είναι ανυπολόγιστη. Ενας, μέλος του Κοινοβουλίου, σκίζει την ταυτότητά του και πετά τα αποκόμματα στα πόδια της «μεγάλης Δέσποινας». «Τι αξία έχει μπροστά στα κάλλη σου το βουλευτιλίκι;» αναφωνεί με πάθος. Αλλος, βουλευτής επίσης, που είχε διατελέσει μία φορά κατακτητής της και άλλη μία τη διεκδίκησε ανεπιτυχώς, είναι πιο συγκρατημένος, ίσως λόγω πείρας, δεν παραιτείται από τη βουλευτική ιδιότητα και της πλέκει ύμνους αντάξιους παλαιού εραστή. Η όλη κατάσταση παραπέμπει σε μια σκηνική – εικαστική σύνθεση που θα μπορούσε να τιτλοφορείται «Η ωραία έξοδος από το Μνημόνιο».