αεροσκάφος. Αρνείται να εμφανιστεί. Να δώσει ένα στίγμα παρουσίας. Και επειδή τίποτε δεν υπάρχει άνευ στίγματος συμπεραίνεται ότι έχει εξαφανιστεί. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι αρμόδιοι θεσμοί και οι αντίστοιχες λειτουργίες.
είδηση. Το αεροσκάφος των Μαλαισιανών Αερογραμμών αγνοείται.
εξήγηση. Το αεροσκάφος των Μαλαισιανών Αερογραμμών ή θα κατέπεσε ή θα έπεσε θύμα αεροπειρατείας ή θα επλήγη με τη μέθοδο της απορροφήσεως από εξωγήινους ή θα εισήλθε στον εναέριο χώρο του πρωτογενούς πλεονάσματος και θα χάθηκαν τα ίχνη του.
ιστορικό. Περιπτώσεις απώλειας αεροσκαφών όπως οι προαναφερόμενες αφθονούν στην ιστορία της πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας, με εξαίρεση την τελευταία: το πρωτογενές πλεόνασμα ως εναέριος χώρος αποτελεί πρόσφατη κατάκτηση οφειλόμενη στο πρωτοποριακό πείραμα που διεξήχθη στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2010-2013.
πλεόνασμα. Πάντα ως εναέριος χώρος παρουσιάζει την εξής ιδιαιτερότητα: προσφέρεται για τα πλέον ετερόκλητα σχέδια πτήσεως. Παρέχει δυνατότητα σχεδιασμού για τα πιο απίθανα ύψη και τις πιο αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις. Το πλεόνασμα, γενικώς, πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων είναι μια μόνιμη πηγή αναβρασμού και μια διαρκής εστία έντασης και ανησυχίας. Το αντίθετο συμβαίνει με το έλλειμμα, πρωτογενές ή δευτερογενές. Μ’ αυτό δεν τραβάς κανένα ζόρι. Εχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Στον χώρο του ελλείμματος κινείσαι με τον αυτόματο πιλότο ενώ σ’ αυτόν του πλεονάσματος πρέπει συνεχώς να παιδεύεσαι να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Με το έλλειμμα τους έχεις όλους ευχαριστημένους ενώ με την πτήση και την επιλογή προορισμών στον χώρο του πλεονάσματος όλο και θα δυσαρεστήσεις κόσμο.
συνάντηση. Η επικαιρότητα παράγει πολύ ενδιαφέροντα σημειολογικά και σημασιολογικά υβρίδια. Ενα μαλαισιανό αεροσκάφος σμίγει με το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα. Η επικαιρότητα οδηγεί τον νου στον χώρο της εικασίας, της μεταφοράς. Η φύση (δέντρα, ποτάμια κτλ.) συναντά την πολιτική. Το δυστύχημα (;) διασταυρώνεται με την Ιστορία. Ανατρέπεται έτσι το στερεότυπο που θέλει τη σχέση με την επικαιρότητα υποδουλωτική, μονοσήμαντη. Μέσα στον «καταναγκασμό» της είδησης φωλιάζει ένα δυναμικό απελευθέρωσης, αν όχι σε επίπεδο πραγματικότητας, σίγουρα σ’ αυτό της γλώσσας, δηλαδή της φαντασίας. Υπάρχει πιο ουσιαστική απελευθέρωση για τον άνθρωπο; Κάτι τέτοιο δεν εννοούσε ο Νίτσε όταν έλεγε ότι η τέχνη δόθηκε στον άνθρωπο «για να μην υποκύψει στην αλήθεια»;
υβρίδια. Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε μια εντυπωσιακή επιστράτευση της ποιητικής χρήσης της γλώσσας προς όφελος της πολιτικής. Η ελιά και το ποτάμι είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στη θέση ενός καθιερωμένου λεξιλογίου («δεξιά», «αριστερά», «φιλελεύθερος», «σοσιαλιστικός» κτλ.) εμφανίζονται λέξεις-ονομασίες που προδήλως αρνούνται την ισχύ της «κυριολεξίας», αν βαφτίσουμε βέβαια «κυριολεξία» τη συμμόρφωση με μια ιδεολογική (δηλαδή, γλωσσική, σε τελευταία ανάλυση) κατασκευή που ικανοποιεί τον ναρκισσισμό μιας «ταυτότητας». Μιλάμε για μια ταυτότητα που συνδέεται με συγκεκριμένες παραστάσεις του πολιτικού. Είναι αυτές που κλονίζονται μέσα στη μεγάλη στροφή που επιχειρεί στις μέρες μας το καράβι του κόσμου.
χαρακτηριστικά. Η ελιά και το ποτάμι, ως λέξεις, παραπέμπουν σε μια μη ιδεολογική αντίληψη του πολιτικού. Κάποιοι λένε ότι υπηρετούν τη μετατροπή του πολιτικού σε μια «ουδέτερη», «διοικητική» ή «κυβερνητική» ζώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι για να προσδιοριστεί με συμβατικούς όρους η μεν «Ελιά», ως πιο παραδοσιακή, χρειάζεται υπότιτλο («κεντροαριστερά»), το δε «Ποτάμι» δηλώνει απερίφραστα ότι φιλοδοξεί να σταδιοδρομήσει σαν κλέφτης όλων των άλλων, «αριστερών», «δεξιών» και «κεντρώων». Την ίδια άποψη είχε και ο Σαίξπηρ: «Στην τέχνη μόνο οι ηλίθιοι δεν κλέβουν». Ο Μπρεχτ, από τη μεριά του, συμφωνούσε. Μπορεί, λοιπόν, να είναι σε εξέλιξη μια διαδικασία «καλλιτεχνοποίησης» του πολιτικού, όπως ζήσαμε την «καλλιτεχνοποίηση» του οικονομικού στην τελευταία φάση της χρηματοπιστωτικής αποχαλίνωσης. Τέλος, δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο όροι στερούνται παραγώγων που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως επιθετικοί αυτοπροσδιορισμοί. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει «ελίσιος» ή «ποταμίσιος» αν τον ρωτήσεις «εσύ τι είσαι;». Υπό αυτήν την έννοια η «ελιά» και το «ποτάμι» δεν είναι πολιτικοί όροι. Είναι ονομασίες-κλήσεις, σήματα μέσα στον ανεμοστρόβιλο που σαρώνει τις ταυτότητες.
