Η γλίστρα που έφαγε η Ελιά είχε και ένα κάπως αναπάντεχο αποτέλεσμα. Στη μακραίωνη ιστορία μου ως φίλαθλος δεν έχω ξαναδεί τέτοιο τακτ και τέτοια ποδοσφαιρική γαλαντομία. Ακόμη και οι πιο σκληροί, ακόμη και οι πιο ανελέητοι από τη βαζελοκίνητη ελληνική φάλαγγα, ανέχτηκαν σχετικά καλά τη νίκη του γαύρου επί της Μάντσεστερ. Δεν ξέρω κιόλας αν συμπαρατάξουν τις δυνάμεις τους στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ, εγώ πάντως ευχαρίστως θα έπαιρνα τον Μπεργκ και θα τους έδινα τον Τόρες. Το λέω με την καρδιά μου γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο είναι η υγιέστερη μαζική δραστηριότητα –και να σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Γιατί μαντρώνει επί ταυτώ και σε συγκεκριμένο χρόνο την παράνοια και τα πάθη μας, τα μετατρέπει σε παιχνίδι και ευνοεί μια ψευδοκοινωνικότητα που φτάνει και περισσεύει για να βγάλουμε τη βδομάδα και να μας μείνει και περίσσευμα. Δεν το λέω μόνον εγώ, το λέει κι ο Γιόχαν Κρόιφ. «Στο ποδόσφαιρο η διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους δεν είναι πάνω από πέντε μέτρα», ενώ για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς διανύθηκαν χιλιόμετρα και χιλιόμετρα για να κωφεύσουμε τελικά στο μπαμ του αφέτη.

Δεν αντιλέγω. Κάποιοι επιχείρησαν αντικανονική εκκίνηση ενώ κάποιοι άλλοι φορούσαν κάτω από τη φανέλα τους άλλη φανέλα, αλλά τι να το κάνεις; Αν και σιχαίνομαι να γράφω με τσιτάτα θα ζητήσω τη βοήθεια του Ζαν-Πολ Σαρτρ, μπας και με καταλάβουν οι 58 που είναι και μορφωμένοι και το εξηγήσουν μετά και στους πασοκτζήδες: το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό. Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα τα πάντα περιπλέκονται από την παρουσία του αντιπάλου. (Είσαι;).

Τελευταία Νέα