-Και; Παρήγαγε κάποιο έργο; ρώτησα.
-Τίποτε δεν παρήγαγε. Κάτι μελέτες της πλάκας. Το μόνο που γινόταν ήταν κάθε χρόνο να ζητάει περισσότερα χρήματα για την «υλοποίηση των στόχων της».
-Και δίνονταν αυτά τα λεφτά;
-Αλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Να ξέρεις επίσης ότι τα περισσότερα χρήματα που της δόθηκαν, διοχετεύθηκαν σε μισθούς και αποζημιώσεις…
Μου ανέφερε επίσης ότι ο Καραμανλής είχε ιδίαν γνώση για την «εταιρεία Συρμόγλου» και πως «πίστευε βαθιά πως θα πετύχαινε στην αποστολή της». Από την πλευρά μου να επισημάνω ότι μερίμνη του αρχηγού η «μηχανή Συρμόγλου» θα την ονομάσω εγώ, χρηματοδοτήθηκε από τους υπουργούς Πολιτισμού Βουλγαράκη και Λιάπη, και σταμάτησε να χρηματοδοτείται από τον διάδοχό τους στο υπουργείο Αντώνη Σαμαρά, άγνωστο για ποιους λόγους. Φαντάζομαι κάποια στιγμή ο πρόεδρος Αντώνης θα νιώσει την ανάγκη να μας ενημερώσει σχετικά. Αν πάλι δεν θέλει να ενημερώσει εμάς, ας ενημερώσει τον αρμόδιο εισαγγελέα. Ακόμη καλύτερα…
Τα μνημονιακά σκουπίδια
Αφήνω τις ΜΚΟ στη μοίρα τους και αναδεικνύω ένα μείζον ιδεολογικό ζήτημα το οποίο εισήγαγε χθες στη δημόσια συζήτηση, με τη γνωστή θέρμη που τη διακρίνει όταν πρόκειται για ζητήματα ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα, η Ρένα «είμαι η πασιονάρια του ΣΥΡΙΖΑ» Δούρου: τα σκουπίδια τα μαζεύουν με τον ίδιο τρόπο μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί; Δημοκράτες και μη;
Η αλήθεια είναι ότι δεν με είχε απασχολήσει το θέμα, διότι πίστευα ότι δεν έχει τόση σημασία το πώς αδειάζει ένας κάδος στο απορριμματοφόρο ή το πώς οι εργάτες καθαριότητας συγκεντρώνουν τις νάιλον σακούλες προκειμένου να τις ρίξουν στο αυτοκίνητο. Ομως ακούγοντας στον Σκάι την υποψήφια περιφερειάρχη του ΣΥΡΙΖΑ, κατάλαβα, από αυτή την τόσο μικρή παρέμβαση που έκανε, ότι αν κερδίσει τις εκλογές, όλα θα αλλάξουν στη ζωή μας. Τα σκουπίδια θα έχουν και αυτά τη δική τους ειδική, αντιμνημονιακή, μεταχείριση. Τώρα, ας πούμε, στον καιρό του Μνημονίου, έχουμε δει όλοι με πόση σκληρότητα τους συμπεριφέρονται οι εργάτες καθαριότητας. Πετούν τις σακούλες όπως νά ‘ναι και μετά πολτοποιούνται στην καρότσα του απορριμματοφόρου, πριν μεταφερθούν στη μοναξιά του ΧΥΤΑ της Φυλής. Προφανώς με «άνωθεν» εντολές, ειδικά του Βενιζέλου και δευτερευόντως του Σαμαρά.
Είναι φανερό ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ θέλει να στείλει ένα μήνυμα στον λαό που υποφέρει: ότι αν δεν υποκύψει, θα πολτοποιηθεί και αυτός όπως τα μνημονιακά του σκουπίδια. Ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ, όλα θα είναι διαφορετικά. Χαρούμενα. Ευτυχισμένα. Υπέροχα. Οι εργάτες θα τοποθετούν με προσοχή τις σακούλες στα απορριμματοφόρα. Υστερα θα τις χαϊδεύουν και συγκινημένοι θα τους ψιθυρίζουν και έναν καλό, αποχαιρετιστήριο λόγο. Οι κάδοι θα είναι φρεσκοβαμμένοι και πεντακάθαροι και θα μοσχοβολούν γιασεμί και λεβάντα. Οι δε εργάτες αντί να βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή, θα τραγουδούν «Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι» και θα πετούν λουλούδια στις αυλές των σπιτιών. Τέλεια, τέλεια!
Ειλικρινά δεν βλέπω την ώρα που θα κερδίσει τις εκλογές η Ρένα. Τέτοια ανυπομονησία με έχει πιάσει…
Η προσγείωση και το «κάρφωμα»
ΛΕΩ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
ΣΟΥ ΣΥΝΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ».
Εμένα αυτό το «σου συνιστώ, για άλλη μια φορά να παραιτηθείς», αν ήμουν Καμμένος δεν θα μου άρεσε καθόλου…
Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά τριάντα
Απο την άλλη τώρα, εξοργίζει κόσμο και ο μπαρμπα-Φώτης που την πέφτει όλο και συχνότερα στη «μνημονιακή κυβέρνηση», στην οποία ως γνωστόν έμεινε για κανένα χρόνο με τα γνωστά αποτελέσματα. Χθες, ένας από αυτούς τους οργισμένους μου έλεγε: «Καλά είναι να δηλώνεις αντικυβερνητικός και να ασκείς αντιπολίτευση αλλά κάν’ το ολοκληρωμένα».
-Δηλαδή; ρώτησα.
-Αντιπολίτευση με στελέχη σου να στελεχώνουν καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού δεν γίνεται. Θες να είσαι αντιπολίτευση; Ωραία. Απόσυρέ τους. Διότι ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τριάντα στελέχη ή πρόσωπα που προτάθηκαν από τη ΔΗΜΑΡ παραμένουν στον κυβερνητικό μηχανισμό παρότι το κόμμα έχει αποχωρήσει από την κυβέρνηση συνεργασίας. Εχω και τον κατάλογο, να στον στείλω.
Μου τον έστειλε. Οντως έτσι είναι. Γιατί δεν τους αποσύρει ο μπαρμπα-Φώτης να μην έχουν να του λένε; Ρωτάω εγώ τώρα…
Ο «ποντικός» και η μελέτη
Ο αστικός μύθος θέλει το θεμελιακό ερώτημα «ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτό τον τόπο;» να το υπέβαλε ο Καραμανλής, ο πραγματικός όχι ο φέικ, τη νύχτα που το παρακράτος της Δεξιάς δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Πενήντα ένα χρόνια μετά, ο φίλος μου ο κ. Κώστας Παπαϊωάννου ο επονομαζόμενος και «ποντικός», συνέγραψε ολόκληρη μελέτη από κοινού με τον Μιχάλη Ιγνατίου για να απαντήσουν στο βασανιστικό ερώτημα που επανέρχεται σταθερά στο προσκήνιο δεκαετίες τώρα και απάντηση δεν βρίσκει. Το βιβλίο, που παρουσιάστηκε χθες στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ από τους δύο συγγραφείς, είναι από αυτά που λες ότι δεν πρέπει να λείπουν από καμιά βιβλιοθήκη, διότι ανήκουν στην κατηγορία βιβλία «για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνούν (γιατί πολύ εύκολα ξεχνάμε, γαμώτο) οι παλιότεροι»…