Εγώ θα την πω την αμαρτία μου κι εσείς ας πέσετε να με φάτε. Αν ήμουν επιτόπου, αν είχα το προνόμιο να τον δω και να του μιλήσω, το πολύ να του ζήταγα το e-mail του, πάντως όχι τα Γλυπτά του Παρθενώνος. Αν πρόκειται να γίνω ζήτουλας, κάλλιο να μην το ξέρει ο Τζορτζ Κλούνι που όσο να πεις έχουμε και την ίδια εσπρεσιέρα. Η Μελίνα –μη βάζεις -, αυτή πλαγιοκοπούσε το ίδιο ζήτημα από άλλη βάση και συγκεκριμένα «από πάνω». Θα μας πάρει πολλά χρόνια να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, μέχρι τότε σκάσε και σκάβε και, κυρίως, μη με κάνεις να νιώθω τόσο, μα τόσο, μειονεκτικά. Κατά πώς λέει κι ο ποιητής «Δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή», απορώ πώς το ‘χουμε πάρει έτσι αψήφιστα κι απλώνουμε το χέρι σαν να ψάχνουμε ταξί στην Σταδίου.

Ενα άλλο πράγμα που έχουμε πάρει αψήφιστα είναι η λειτουργία των θεσμών, εδώ και αλλού. Για να σας το κάνω πιο αναβράζον και να το καταπιείτε πιο εύκολα, το Βρετανικό Μουσείο δεν είναι η καβάντζα του κάθε πολιτικού και του κάθε σταρ, να δέχεται πιέσεις και να απονέμει χάριτας. Αυτοδιοικείται και αποφασίζει από μόνο του για τα συμφέροντά του. Πώς γίνεται σε μας με το Μουσείο της Ακρόπολης; Ακριβώς το αντίθετο.

Τελευταία Νέα