Ακριβώς απέναντι από το Berlinale Palast όπου προβάλλονται οι ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, στέκεται ένα υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας fast-food. Οι σινεφίλ που έχουν έρθει με κόστος βαρύ στο Βερολίνο, το τιμούν και με το παραπάνω –χάλια το φαΐ αλλά είναι το φτηνότερο στο Κέντρο. Μοιάζει λίγο με τη σχέση του 64ου Φεστιβάλ Βερολίνου με το αμερικάνικο θέαμα: από τη μια ο Αλέν Ρενέ και από την άλλη η οποιαδήποτε χολιγουντιανή ναυαρχίδα. Πρεστίζ ο ένας, γκλάμουρ ο άλλος. Δουλειά να γίνεται. Σοβαρά τώρα, κάθε φορά που ακούω πως ο Αλέν Ρενέ έχει έτοιμη ταινία, χαίρομαι. Ο άνθρωπος έχει πατήσει τα 92 και επιμένει ακόμη στη δημιουργία –αφήστε δε που έχεις και αυτήν την όμορφη σιγουριά: όσο κάνει σινεμά ο Αλέν Ρενέ τόσο θα βρίσκεται εν ζωή. Αυτό από μόνο του είναι υπέροχο. Δεν μιλάμε άλλωστε για κανέναν τυχαίο, αλλά για τον σκηνοθέτη του «Χιροσίμα, αγάπη μου» και του «Πέρσι στο Μάριενμπαντ». Τώρα, πολύς κόσμος είχε γλαρώσει για τα καλά στη βερολινέζικη αίθουσα όπου παιζόταν η τελευταία του ταινία. Και δεν μπορώ να τους αδικήσω. Αλλά αυτό πλέον (δηλαδή η ποιότητα των ταινιών του Ρενέ εδώ και κάποια χρόνια) δείχνει να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Δεν πειράζει, λέω. Ας συνεχίσει να βρίσκεται μαζί μας ο Ρενέ μέχρι τα διακόσια, κι ας κάνει ταινίες σαν το «Life of Riley». Δηλαδή, ταινίες εύγευστες, ξέγνοιαστες, αλλά με έναν και μόνο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης: την παράταση ζωής του δημιουργού τους.

Εμείς τα λέμε αυτά βέβαια, ενώ, δίπλα στις προβολές του Ρενέ «στήνονται» και αυτές του «Α long way down», με τους Πιρς Μπρόσναν και Τόνι Κολέτ –μια μαύρη κωμωδία βασισμένη σε βιβλίο του Νικ Χόρνμπι, όπου τέσσερις χαρακτήρες σμίγουν σ’ ένα λονδρέζικο κτίριο, παραμονή πρωτοχρονιάς. Ο κόσμος περίμενε τον Μπρόσναν και στο… αεροδρόμιο, με τον πρώην Τζέιμς Μποντ να καταφθάνει συνοδεία της μητέρας του, χαμογελώντας στους φωτογράφους και υπογράφοντας αυτόγραφα χαμογελαστός και ντυμένος στα μαύρα. Στη δε πρεμιέρα (και τη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε), ο κακός χαμός. Και να σας πούμε την αλήθεια, ευτυχώς που συμβαίνουν και αυτά στη φετινή διοργάνωση, μιας και ακόμη να δούμε την ταινία που θα μας ξετρελάνει.

Αν εξαιρέσουμε δηλαδή το «20.000 μέρες στη Γη», το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τον Νικ Κέιβ με πρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφο τον… ίδιο. Φιλμ κομψά ειρωνικό, αλλά και έντιμο, από τους σκηνοθέτες Τζέι Πόλαρντ και Ιαν Φόρσαϊθ με τους οποίους ο μουσικός είχε συνεργαστεί σε προηγούμενα βιντεοκλίπ. Το τελικό αποτέλεσμα, ένα παράξενο υβρίδιο, άκρατα γοητευτικό όμως, σίγουρα αξίζει να ειδωθεί από τους φίλους του καλλιτέχνη ή τους μουσικόφιλους γενικώς. Στη συνέντευξη Τύπου πάντως, ο Κέιβ φαινόταν αρκούντως ευδιάθετος, ανταλλάζοντας φιλοσοφικές αναφορές και αστειάκια παρέα με τους δυο σκηνοθέτες του, ενώ διέφυγε επιτυχώς των θαυμαστριών που τον περίμεναν έξω από το ξενοδοχείο Χαγιάτ!