Ενα πλοίο-φάντασμα πλησιάζει απειλητικά τις βρετανικές ακτές. Το «Λιουμπόφ Ορλόβα» είναι ένα ρωσικό σκαρί 40 χρόνων που φτιάχτηκε για να ταξιδεύει σε απομακρυσμένες περιοχές της Αρκτικής. Το μοναχικό ταξίδι του στον Ατλαντικό ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο όταν δυνατοί άνεμοι το παρέσυραν μακριά από τις ακτές του Καναδά. Το πλήρωμα είχε εγκαταλείψει το πλοίο μερικούς μήνες νωρίτερα, όταν χρεοκόπησε η πλοιοκτήτρια εταιρεία. Στο κατάστρωμά του σήμερα δεν κυκλοφορεί ψυχή. Παρά μόνο, μας πληροφορεί η Ντέιλι Τέλεγκραφ, ποντίκια που χορταίνουν την πείνα τους τρώγοντας το ένα το άλλο. Και τώρα ποιος και πώς θα αντιμετωπίσει τα ποντίκια-κανίβαλους; Η άλλοτε ένδοξη βρετανική αυτοκρατορία μοιάζει ξαφνικά απροστάτευτη.
Η ιστορία του έρημου πλοίου με τα πεινασμένα ποντίκια είναι η πιο ενδιαφέρουσα είδηση που μας έρχεται αυτές τις ημέρες από τη Βρετανία. Είναι πιο ενδιαφέρουσα από τη γοητεία που ασκεί στους Βρετανούς ο εθνικιστής Νάιαλ Φάρατζ ή από το δημοψήφισμα του 2015 για τη σχέση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Στο κάτω κάτω, είναι καλύτερα για τους ίδιους τους Βρετανούς να αισθάνονται ότι απειλούνται από ποντίκια-κανίβαλους παρά από βούλγαρους μετανάστες που υποτίθεται ότι ετοιμάζονταν να εισβάλουν στο νησί για να αρπάξουν δουλειές ή για να επαιτούν στους δρόμους με απλωμένα χέρια.
Ο φόβος της βουλγαρικής εισβολής δεν επιβεβαιώθηκε και κατά πάσα πιθανότατα τα ποντίκια (αν υπάρχουν και αν είναι κανίβαλοι) δεν θα κατεβούν ποτέ σαν λεφούσι πεινασμένων τεράτων από το «Λιουμπόφ Ορλόβα» διψώντας για βρετανική σάρκα. Η Βρετανία, όμως, θυμίζει όλο και περισσότερο πλοίο-φάντασμα. Μόνο που αυτό το πλοίο δεν πλησιάζει στις ευρωπαϊκές ακτές αλλά απομακρύνεται ολοταχώς από αυτές. Απομακρύνεται επειδή ο κανιβαλισμός του Σίτι περιορίζεται από την Ευρώπη. Κι επειδή μεγαλώνει η συναισθηματική απόσταση του μέσου Βρετανού από την ΕΕ, υποτιθέμενη μήτρα όλων των δεινών.
Τι έχει αλλάξει; Ο Αλέν Φρασόν θυμίζει στην Μοντ μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Τον Μάιο του 1975, οι Ρόλινγκ Στόουνς διασκεύαζαν στο Λονδίνο μια παλιά επιτυχία του Στίβι Γουόντερ, το «I don’t know why I love you» («Δεν ξέρω γιατί σ’ αγαπώ»). Την ίδια στιγμή όμως, η Μάργκαρετ Θάτσερ ήξερε γιατί αγαπούσε την Ευρώπη. Η νέα ηγέτις των Τόρις έδινε μάχη υπέρ του «ναι» στο επικείμενο δημοψήφισμα για την ένταξη της Βρετανίας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Και την κέρδισε στις 5 Ιουνίου όταν το 67% των πολιτών ψήφισε υπέρ της ένταξης.
Η μεγαλύτερη απειλή για τη Βρετανία δεν είναι ούτε τα ποντίκια-κανίβαλοι ούτε οι βούλγαροι μετανάστες. Είναι ότι ένα πλοίο-φάντασμα δεν ξέρεις ποτέ πού θα καταλήξει.
